ลลินลอบถอนหายใจเมื่อตื่นขึ้นมาในเย็นวันอังคาร พบเห็นว่าผู้เป็นย่ายังคงง่วนอยู่หน้าเตาแก๊ส แต่ในเวลาเดียวกันก็ต้องพยายามทำความเข้าใจ

          ไม่มีผู้ใหญ่คนไหนอยากมีภาพลักษณ์ที่พึ่งพาไม่ได้ นั่นคือข้อเท็จจริงที่เธอได้เรียนรู้จากการใช้ชีวิตในครอบครัวใหญ่เช่นนี้



          เธอกลับเข้ามาในห้องโถงอีกครั้งเมื่อเวลาผ่านไปหลายนาที อาหารถูกจัดวางสำหรับแปดที่นั่ง แม้จะมีคนพร้อมร่วมมื้ออาหารเพียงแค่สี่คน หรืออันที่จริงอาจจะเป็นสาม หากพ่อของเธอยังไม่ยอมผละจากหน้าจอแม็คบุ๊คสักที



          ยิ้มรับคำพูดของผู้เป็นย่า ‘กินเลย’ แม้จะทำหน้าตาพะอืดพะอมกับอาหารทะเล อีกฝ่ายคงจะรู้ตัวถึงได้ยิ้มแห้ง ประโยคถัดมาไม่ได้เดาจากสักเท่าไหร่ ‘เขี่ยเอาแล้วกัน โดนนิดเดียวไม่เป็นไรหรอก หรือกินไม่ได้’

          มันไม่ใช่ถ้อยคำตัดพ้อ หรือแม้กระทั่งประชดประชัน อย่างไรก็ตาม ลลินยังคงเป็นเด็กสาวที่ว่านอนสอนง่ายและแสนจะเชื่อฟัง



          คำแรกที่เข้าปากไป(ด้วยการเขี่ยกุ้งออกแล้วทาน) เธอรับรู้ได้ว่ามันแอบไม่ถูกปาก— อันที่จริงอาหารของคุณย่าก็ไม่ถูกปากมาสักพักแล้ว มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น แต่ถ้าให้นึกว่าประสาทสัมผัสของผู้ปรุงอาหารจะด้อยลงตามอายุ ก็คงจะพอนึกออกว่าคุณย่าทำอาหารรสจัดขนาดไหนด้วยความที่คิดว่ามันจะออกมาพอดีกับลิ้นของเธอ



          ถึงอย่างนั้นนางสาวลลินก็ยังทานมื้อเย็นจนอิ่ม แลกมากับอาการคันยุบยิบอีกนิดหน่อย



          และตามมาด้วยการวิ่งหายาแก้แพ้อัดตามหลังไปอย่างเช่นทุกวันนั่นล่ะนะ



—
end .