เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Lalinbekindtoken
ผีเสื้อกับพระจันทร์
  •           “กลับกันก่อนเลยมึง เดี๋ยวกูอยู่ต่อ”

              อา…
              ถึงจะพูดแบบนั้น
              แต่การนั่งดื่มอย่างลำพังในร้านที่ไม่ค่อยชอบก็น่าหงุดหงิดใจไปอีกแบบ

              จบกัน…

              คนตัวเล็กกวาดสายตาไปทั่วร้านอย่างเบื่อหน่าย เธอไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าตนมาที่นี่ทำไม ถึงอย่างนั้นก็ยังดันทุรังอยากจะอยู่ต่อ ดวงตากลมหยุดลงที่ป้ายห้องสูบบุหรี่ตรงมุมหนึ่งของร้าน นึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ไม่นานนักก็เลือกจะเดินเข้าไป

              นั่งลงช้าๆ จะเรียกว่าห้องก็คงไม่ถูกนัก เหมือนมันจะเป็นระเบียงนอกร้านที่ห้อมล้อมไปด้วยต้นไม้ พื้นที่ไม่แออัดนัก เป็นการออกแบบที่ดี โดยเฉพาะการที่มันกันเสียงจากด้านในไม่ให้ออกมาหนวกหู

              และตอนนี้มันก็ไร้ผู้คน นี่สิที่สำคัญที่สุด

              มือบางล้วงกระเป๋ากางเกงของตน ถอนหายใจเล็กน้อยก่อนจะหยิบบุหรี่หนึ่งมวนขึ้นมาคาบไว้ จุดเปลวเพลิงจากไฟแช็คตรงส่วนปลาย สูบควันนิโคตินเข้าปอดอย่างช้าๆ และปล่อยให้มันลอยคละคลุ้งไปทั่วบรรยากาศ ก่อนจะค่อยๆ หายไป ทั้งควันของบุหรี่และความคิดของเธอ เด็กสาวเอนตัวลงกับม้านั่งโดยไม่รู้ตัวว่าการกระทำของตนอยู่ในสายตาของใครคนหนึ่งมานับสิบนาที



              ไม่นานนักเสียงถอนหายใจก็ดังขึ้น แต่มันไม่ใช่เสียงถอนหายใจของเธอหรอก ใครบางคนหย่อนตัวลงข้างๆ แม้ว่าเธอจะไม่ได้ใส่ใจนัก จู่ๆบุหรี่ในมือบางก็กลับถูกแย่งไป ดวงตาคมมองตามมันอย่างไม่พอใจนัก ก่อนจะต้องชะงักลงเมื่อเห็นว่าใครเป็นคนกระทำมัน

              “....”

              “เอ้า ช็อคครับช็อค”

              “ธัน…”

              คนตัวสูงหัวเราะเสียงเบา พลางขยี้บุหรี่ในมือลงกับที่เขี่ยบุหรี่ “จำกูได้นี่” ว่าจบก็เอื้อมมืออีกข้างมาขยี้เรือนผมสีชมพูของเธออย่างอ่อนโยน รอยยิ้มที่ส่งมาทำให้ลลินรู้สึกหมั่นไส้อีกฝ่ายขึ้นมาเสียดื้อๆ

              แน่สิ…
              ใครจะไปลืม

              “มึงหล่อขึ้นนะ”

              “กูหล่ออยู่แล้วครับคุณลลิน”

              “...”

              “ไม่คิดว่าจะทำสีนี้จริง”

              รอยยิ้มมุมปากผุดขึ้นบนใบหน้าหวาน เธอยกมือขึ้นสางผมของตัวเองราวกับจะอวด ถ้าเทียบกับผมสั้นสีเข้มของอีกฝ่ายแล้ว สีผมของเธอเท่กว่าเยอะ

              “ก็ตอนนั้นมึงบอกว่าอยากให้ทำสีนี้...”

              เธอเกลียดสีชมพู

              อาจจะไม่ถึงขั้นเกลียด แต่ก็เป็นหนึ่งในสีที่ไม่ค่อยชอบ
              แต่ตอนนี้คงต้องเปลี่ยนความคิดของตนเสียใหม่
              ในเมื่อหลายสิ่งรอบตัวเธอกลับกลายเป็นสีชมพูไปหมด

              ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นเพื่อนสนิทที่ไม่ได้ติดต่อกันถึงสองปีเต็มเบิกตาขึ้นอย่างแปลกใจ แต่ก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรต่อ “ก็เข้ากับมึงดี” อันที่จริงเด็กสาวจะทำผมสีอะไรก็คงเข้ากับเธอทั้งนั้น ด้วยใบหน้าและสีผิวที่คงไม่มีปัญหาอะไร เรียกได้ว่าโชคดีเสียด้วยซ้ำ “เออ ค่อยขาวสมคนอังกฤษหน่อยไอลิน”

              “...”

              “อะไร ?”

              “ธัน มึงไม่ชอบกลิ่นบุหรี่ไม่ใช่เหรอวะ” แล้วเข้ามาโซนนี้ทำไม…

              เธอขมวดคิ้วมองอีกฝ่ายแทนคำถาม อันที่จริงมันน่าแปลกใจตั้งแต่คนตรงหน้ามาปรากฏตัวในร้านเหล้าแบบนี้

              ก็ธันไม่ชอบแอลกอฮอล์นี่

              “งั้นถามกลับ” ชายหนุ่มถอนหายใจอีกครั้งก่อนจะเอ่ยขึ้นบ้าง
              “ลิน มึงก็แพ้ควันบุหรี่ ทำไมมึงยังสูบ”

              อา…
              เถียงไม่ออก

              เพราะอย่างนั้นเธอจึงทำได้เพียงเบนหน้ากลับไปยังตำแหน่งเดิม คนตรงหน้ารู้จักเธอดีเกินไป ดีจนน่าหงุดหงิด

              ไม่มีคำพูดใดถูกเอื้อนเอ่ยขึ้นหลังจากนั้นร่วมนาที

              “ธี”

              “นั่นชื่อพ่อกู”

              “เออว่ะ ลืม” ไม่ได้ลืมหรอก… ก็อย่างว่า จะลืมได้ไงกัน

              “...”



              “ธัน… ทรูออแดร์”

              จู่ๆคำถามแปลกประหลาดก็เข้ามาแทนที่ความเงียบ  เด็กสาวยกยิ้มอีกครั้งยามหันไปมองเจ้าของผิวสีเข้มที่แสดงสีหน้าแปลกใจขึ้น

              “แดร์”

              “มาให้จุ๊บหน่อยดิ กูคิดถึ๊งคิดถึงงง”

              “...”

              “อ่าว ช็อคครับช็-” ภาพตรงหน้าถูกบดบังด้วยสีเทาของเสื้อยืดตัวโคร่ง พร้อมกับใบหน้าของเด็กหนุ่มที่เคลื่อนเข้ามา มือหนาค่อยๆจับใบหน้าขาวให้เงยขึ้น ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร ก่อนริมฝีปากอิ่มจะประกบลงกับอวัยวะเดียวกันของคนตัวเล็กกว่า

              น่าหงุดหงิด

              ทั้งที่อีกฝ่ายรู้จักเธอดี
              แต่กลับไม่รู้เลยว่าเธอหวงจูบของตัวเองมากขนาดไหน

              “พิชญ์โทรตามแล้วว่ะ… เจอกันมึง ทักมาบ้าง อย่าหายไปนาน”

              “...”

              “เค ?”

              “...อือ”




              แล้วเธอก็ปล่อยให้เขาเดินจากไปอีกครั้ง 

              บุหรี่ตัวใหม่ถูกจุดขึ้นทันทีที่อีกฝ่ายเดินออกไป ควันสีเทาลอยคละคลุ้งไปกับลมหายใจรวยริน พร้อมกับเปลือกตาบางที่ปิดลงอีกครั้งราวกับต้องการใช้ความคิด แม้ว่าเธอจะไม่ได้คิดอะไรอยู่เลยก็ตาม

              ผีเสื้อตัวน้อยไม่มีแรงมากพอที่จะเข้าใกล้ดวงจันทร์หรอก จริงไหม  
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in