os october rain
minhwan
(#fictober)

"พรุ่งนี้ก็หนึ่งตุลาแล้วสินะ นี่ก็ครบรอบสามปีแล้ว พี่จะเป็นยังไงบ้างนะ" มือสวยพลิกปฏิทินบนโต๊ะทำงานก่อนจะหันไปปิดคอม เตรียมตัวกลับบ้าน ในตอนที่นาฬิกาบนฝาผนังบอกเวลา 21.00

"จะไปแล้วหรอครับพี่แจฮวาน" 'อีแดฮวี'รุ่นน้องในแผนกตะโกนถาม 'คิมแจฮวาน' ที่กำลังก้มหน้าก้มตาเก็บของ ก่อนจะรีบกุลีกุจอเก็บของของตัวเองบ้าง เพื่อไม่ให้พี่หัวหน้าแผนกต้องรอเช่นทุกครั้ง

"อือ พรุ่งนี้พี่ไม่มาทำงานนะ เราก็เตรียมติดรถเจ้ายองมินกลับบ้านแล้วกัน" แจฮวานเอื้อมมือปิดไฟออฟฟิศก่อนจะหันไปพูดกับ 'แดฮวี' รุ่นน้องที่เพิ่งเข้ามาทำงานปีนี้เป็นปีแรก เลยไม่รู้ว่าตัวเขาจะลาหยุดช่วงวันที่ 1-5 ตุลาเป็นประจำทุกปีมาสามปีแล้ว

"ลาไปเที่ยวหรอครับ ฮั่นแน่"

"อือ ไปเที่ยวนั่นแหละ"

1 ตุลาคม 2560

"พี่มินฮยอน ผมรับมันไม่ไหวจริง ผมจะอยู่ที่นี่ต่อไปได้ยังไง ถ้าพี่ไม่อยู่แล้ว" แจฮวานทรุดตัวลงกับพื้นก่อนจะร้องไห้ออกมาอย่างหนักหน่วงกับรูปถ่ายในมือที่มีผู้ชายสองคนยืนกอดคอกันส่งยิ้มออกมา

"มันน่าแปลกมากเลยนะที่ในงาน ผมไม่มีน้ำตาไหลเลยสักหยด แต่แค่เริ่มเห็นประตูบ้านของเรา ผมก็พบว่าผมไม่ได้เข็มแข็งเลยสักนิดเดียว ผมจะอยู่ได้ยังไงโดยไม่มีพี่กัน" ผู้ชายในเชิ้ตสูทสุภาพสีดำพูดกับรูปในมือ ก่อนจะกรีดร้องอย่างบ้าคลั่ง เนื่องจากไม่สามารถยอมรับการสูญเสียคนรักที่เพิ่งเกิดขึ้นในฉับพลันได้

'~ ยอโบเซโย พาปึนมอกกานี~'

ยิ่งพอได้ยิงริงโทนที่ 'มินฮยอน' ผู้จากไปเป็นคนตั้งให้ เหมือนกับเป็นทริกเกอร์ทำให้น้ำตาไหลออกมาเหมือนไม่มีวันเหือดแห้ง เจ้าตัวรีบปาดน้ำตาลวกๆ ก่อนจะเอ่ยรับโทรศัพท์ด้วยเสียงสั่นเครือ

"สวัสดีครับ คิมแจฮวานครับ"

นี่ก็ห้าทุ่มแล้ว เขาร้องไห้มาทั้งวันจนไม่มีน้ำตาจะไหลแล้ว แม้ว่าจะไม่อยากกินอะไรเลย แต่พอนึกถึงคำพูดของคนตัวโตที่บอกให้กินข้าวเยอะๆขึ้นมาเลยทำให้เขางัดตัวเองขึ้นจากเตียงแล้วควานหาบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่คนตัวโตชอบเก็บไว้ในตู้ เผื่อเขาออกมาหาอะไรกินดึกๆ

ในตอนที่จับหม้อต้มบะหมี่เขาก็นึกถึงคนตัวโตเข้าอีกแล้ว นึกถึงตอนที่ มินฮยอนหันมาถามว่าจะกินอะไร ตอนที่มินฮยอนป้อนข้าวในวันที่ป่วย ระหว่างรอบะหมี่สุขแพลนสายตาไปที่โซฟากางห้องก็นึกถึงตอนที่กอดถึงป๊อปคอร์นดูเนตฟลิก
เลื่อนสายตาไปยังหน้าต่างบานนั้นที่เคยนั่งดูดาวด้วยกันในวันนั้น แต่ตอนนี้กลับมีแต่สายฝนโปรยปราย ฟ้าวันนี้ก็ยังคงเต็มไปด้วยเมฆฝน

นาฬิกาดังบอกเวลาเที่ยงคืนพอดีกับที่บะหมี่ในหม้อเดือด เจ้าตัวหันไปมองยังหน้าต่างบ้านนั้นอีกรอบก่อนจะยกหม้อบะหมี่ไปนั่งกิน ดูสายฝนที่เทลงมาราวกับร่วมฟ้าร่วมร้องไห้กับเขา

00.10
นาฬิกาที่ฝาผนังห้องบอกแบบนั้น ยังไม่ทันได้ดื่มด่ำกับสายฝนต่อ เครื่องเล่นแผ่นเสียงในห้องทำงานของมินฮยอนก็ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย เป็นเพลงที่ทั้งเขาและมินฮยอนชอบฟังอย่าง
'half moon' แจฮวานขมวดคิ้ว ก่อนจะวางหม้อบะหมี่ลงและเดินไปยังห้องของคนรัก

มือสวยจับลูกบิดประตูกลั้นหายใจก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

ร่างโปร่งแสงของมินฮยอนยืนอยู่ข้างเครื่องเล่นแผ่นเสียง ส่งรอยยิ้มสดใสให้เขา ทำเอาแจฮวานขยี้ตาตัวเองซ้ำๆ ราวกับไม่เชื่อสายตาตัวเอง

"แจน อย่าขยี้ตาสิ เดี๋ยวตาช้ำนะ"  เสียงนุ่มๆเอ่ยขึ้นทำเอาแจฮวานหยุดมือที่ขยี้ตา ก่อนหยดน้ำตาจะเริ่มคลออีกครั้ง

"พี่มิน พี่มินจริงๆใช่ไหม" มือสวยพยายามคว้าร่างคนข้างหน้าเอาไว้ แต่ก็จับอะไรไม่ได้นอกจากอากาศ เมื่อคิดว่าเป็นภาพหลอน น้ำตาจึงเริ่มไหลอีกหนึ่งครั้ง

" ทำไมผมจับพี่ไม่ได้เลยละ นี่ผมหลอนไปใช่ไหม แล้วทำไมเพลงนี้ถึงดังขึ้นละ ทำไม" คนตัวเล็กกว่าเริ่มสะอึกสะอื้นและพูดไม่รู้เรื่อง ทำเอามินฮยอนน้ำตาซึม เพราะตั้งแต่คบกันมาห้าปี เขาไม่เคยเห็นแจฮวานเป็นแบบนี้ แจฮวานในห้าปีที่ผ่านมาเป็นลูกหมาซนๆที่สดใส เข็มแข็ง และแข็งแรงเสมอ และตัวเขาก็ไม่คิดด้วยว่า ตัวเองจะเป็นคนลบรอยยิ้มสดใสนั้นไป

"พี่ขอโทษ ที่อยู่กับแจนนานกว่านี้ไม่ได้" เสียงนุ่มๆที่เย็นยะเยือกที่ดังขึ้นมาอีกครั้งทำเอาแจฮวานหยุดร้องไห้ ก่อนจะเริ่มตั้งสติ แล้วมองดีๆอีกครั้ง

"พี่ พี่มินจริงๆหรอ" คนตัวเล็กกว่าที่เริ่มตั้งสติได้ หันมองร้างโปรงแสงด้วยดวงตาเบิกโพลง

"ใช่น่ะสิ หล่อขนาดนี้จะเป็นใครได้" มินฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มชวนเย็นยะเยือกและผุดรอยยิ้มบนใบหน้า เมื่อได้เห็นหน้าตาน่ารักนั้นทำสีหน้าอย่างอื่นนอกจากร้องไห้แล้ว

"แล้วพี่ พี่มาปรากฏตัวได้ยังไงอะ" แจฮวานที่ยังตกใจไม่หาย ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นเครือจากการร้องไห้มาเป็นเวลานาน

"อืม สวรรค์บอกว่าเพราะพี่เป็นคนดีเลยให้ขออะไรได้หนึ่งอย่างน่ะ เลยขอกลับมาเจอแจนในทุกๆปีเป็นเวลา 3 วัน จนกว่าแจนจะหมดอายุไข แต่เงื่อนไขก็คือต้องเป็นวันที่ 1 ตุลาในสถานที่ที่ฝนตกนะ" มินฮยอนที่นั่งอยู่บนโซฟาพูดอย่างยิ้มๆขึ้นมา
"ทำไมต้อง 1 ตุลาละ"

"ก็เป็นวันแรกที่พี่เจอแจนในคลาสเมื่อเจ็ดปีที่แล้วไงละ" คนตัวเล็กได้ยินดังนั้นจึงยิ้มกว้าง ปาดคราบน้ำตาบนใบหน้า ก่อนจะเริ่มเจื้อยแจ้ว คุยกับร่างโปรงแสงของคนรัก

โดยที่ไม่รู้เลยว่าจริงๆแล้ว มินฮยอนต้องแลกอะไรมาบ้าง เพื่อสามวันนี้...





30 กันยายน 2562 

"อื้อ ชั้นจะไปกวมคืนนี้แหละ ก็พรุ่งนี้ที่กวมฝนตกนี่นา แถวนี้น่ะ ไม่มีพยากรณ์อากาศฝนตกเลย เขาคงอยากเห็นกวมด้วยแหละ" เสียงใสพูดกับยุนจีซอง เพื่อนสนิทเพียงคนเดียว(ที่รู้เงื่อนไขการเจอกันที่แสนประหลาดนี้)ผ่านโทรศัพท์ที่แนบหูอยู่ก่อนเหลือบมองนาฬิกาที่บอกเวลาสี่ทุ่มแล้ว และเขาควรจะไปถึงสนามบินภายใน สี่สิบนาทีนี้ โชคดีที่เขาอยู่ไม่ไกลกับสนามบินมากนักเลยรีบคว้ากระเป๋าที่เตรียมไว้ก่อนจะแบกเป้ขึ้นหลัง ปิดบ้านและออกมาเรียกแท๊กซี่ไปสนามบิน

1 ตุลาคม  2562

หลังจากเข้าเชคอินช่วงหกโมงเย็น และรับประทานอาหารเย็นเรียบร้อยแล้ว คนตัวเล็กก็นั่งกินลมชมวิวอยู่ชานบ้านเช่าที่เขาจองไว้ติดทะเล หวังให้คนที่ปรากฎตัวในสายฝนคืนนั้นได้มาเห็นวิวสวยๆนี้ด้วยกัน นั่งเล่นอ่านหนังสือได้สักพัก แจฮวานก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลาบอก สี่ทุ่ม ทันใดนั้นฝนก็เทลงมาจากฟ้า และมาพร้อมกับการปรากฎตัวของผู้ชายคนนั้นที่ดูเหมือนว่าปีนี้จะชัดขึ้นกว่าปีที่แล้ว ใบหน้าหล่อเหล่านั้นเต็มไปด้วยรอยยิ้มกว้าง ทำให้แก้มกลมของแจฮวานถูกยกขึ้นด้วยรอยยิ้มกว้าง ก่อนเสียงใสจะเอ่ยออกมา

"พี่มิน มาแล้วหรอครับ" 

"อื้อ มากวมเลยหรอคราวนี้"

"ใช่แล้วละ ก็ที่นี่มีฝนนี่นา" 

แล้วบทสนทนาระหว่างเขาก็เริ่มขึ้นราวกับจะไม่มีจุดจบ

"อ่า กวมอากาศมันแย่จริงๆเลย ช่วงนี้ " ผู้ชายในชุดสูทสีดำถือร่มสีดำ บ่นออกมา

"ท่านเป็นปีศาจแห่งสายฝนทำไมเกลียดฝนละครับ" ผู้ชายตัวผอมๆที่ถือไม้เท้าเอ่ยถามเจ้านายที่ยืนบ่นกระปอดกระแปดอยู่

"เจ้าไปถามพ่อข้าสิ จะได้รู้ว่าทำไมข้าถึงได้เป็นปีศาจแห่งสายฝน" คนในสูทสีดำหันไปพูดกับชายแก่ร่างผอม ก่อนแพลนสายตาไปยังมินฮยอนและแจฮวานนั่งคุยกันที่ริมกระจกบ้านหลังเล็ก

"ฮวังมินฮยอน หวังว่าเจ้าจะไม่ลืมสัญญาที่ให้ไว้กับข้าล่ะ" ก่อนจะหันหลังและหายวับไปในอากาศ

จบ.

ไม่ได้เขียนฟิคนานมาก 55555 ยกเว้นเควสที่ทำไปเมื่อวีคก่อน อาจจะดูแปร่งๆไปบ้าง (ไม่บ้าง เยอะเลย /แอดมินสอง) ก็ต้องขออภัยด้วยนะคะ ปีนี้จะเข้าร่วม fictober ซึ่ง 1st October มาในตีม rain เลยได้ออกมาแบบนี้แหละค่ะ 

ฝากติดตามนะคะ จะพยายามขยัน 55555555