วันอังคารที่ 17 กันยายน 2562 คือวันเปิดเทอมสองวันแรก ฉันก้าวเท้าเข้าโรงเรียนด้วยความเฉื่อยชา 

ไม่มีความประหม่าตื่นเต้นปรากฎบนใบหน้าแม้แต่น้อย

   เมื่อกลับเข้ามาอยู่ในสภาพแวดล้อมเดิมๆ ที่แสนจะอึดอัดใจ เคยรู้สึกไหม ว่าเรามีเพื่อนๆล้อมรอบกาย แต่จริงๆแล้วเราก็โหยหาอะไรมากกว่านั้น บางทีอาจจะเป็นเพื่อนแท้ ที่ฉันยังไม่มี 

  สภาพแวดล้อมอันแสนจะน่าเบื่อหน่าย คือตัวกระตุ้นต่อมความรู้สึกน้อยใจและโหยหา ที่เคยซ่อนไว้จนลึกในช่วงปิดเทอม ถูกกวนตะกอนด้วยคำพูดที่บ่งบอกถึงความสนิทของเพื่อนหลายๆคน การกระทำที่ละเลย คล้ายกับว่าฉันไม่ได้นั่งอยู่ตรงนี้

  ไม่ว่าสภาพแวดล้อมจะเป็นอย่างไร ฉันก็ยังเป็นฉัน ที่สามารถยิ้ม หัวเราะ ได้ตามปกติ แม้ว่าข้างในจะเปราะบาง หักและหลุดล่อนได้เสมอ 

  ฉันในตอนนี้ ได้แต่ตระหนักว่าจริงๆแล้ว อาการที่เป็นอยู่นี้ เรียกว่าโรคซึมเศร้าหรือเปล่านะ

 PS. ถือว่าตอนนี้ ชีวิตในมัธยมปลายก็ดำเนินมาได้ครึ่งทางแล้ว มีดีบ้างแย่บ้างปนกันไป ฉันเชื่อว่าฉันจะสามารถหาทางออกได้เสมอ