เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
NO MAN IS AN ISLANDSALMONBOOKS
คำนำสำนักพิมพ์



  • คำนำสำนักพิมพ์

                    เกาะกันหน่อยได้ไหม ให้ฉันได้ชื่นใจสักที                       
                    คุณผู้อ่านเคยไปเที่ยวกับเพื่อนมั้ยครับ?                       
                    ผมเองนั้นเคยไปบ้าง ทั้งระยะใกล้ระยะไกล แต่ละครั้งก็มีประสบการณ์แตกต่างกันไป ขึ้นอยู่กับเพื่อนร่วมทางในแต่ละทริป  บ้างก็กลายเป็นทริปที่หนักไปทางช้อปปิ้ง บ้างก็กลายเป็นทริปที่หนักไป
    ทางกินดื่ม บ้างก็กลายเป็นทริปที่หนักไปทางชมงานศิลป์หรือบ้างก็กลายเป็นทริปที่ไม่ได้ทำอะไร แค่นั่งพูดคุยกันไปเรื่อยๆ               
                    บางคนบอกว่าการไปเที่ยวกับเพื่อนนั้นเป็นเรื่องเสี่ยง เพราะถ้ายังไม่ซี้กันดี แล้วไปใช้ชีวิตแบบตัวติดกันตลอดเวลาขึ้นมาเกิดพบว่าเคมีไม่เข้ากันจะทำให้ลำบากใจ หรือถึงขั้นทะเลาะเบาะแว้ง
    จนความสัมพันธ์พังไปเสียเปล่าๆ แต่ถ้าปรับจูนกันให้ดีนั้น ผมว่าการเที่ยวกับเพื่อนก็เป็นเรื่องน่าสนใจ                   น่าสนใจเช่นเดียวกับตอนได้ฟังเรื่องเล่าถึงการเดินทางในชิโกกุ หนึ่งในสี่เกาะหลักของญี่ปุ่นจาก ชนพัฒน์ เศรษฐโสรัถตากล้องผู้ควบบทบาทเป็นนักเขียนว่าการไปตะลุยหมู่เกาะนี้นั้นทำให้คนที่เคยไปๆ กลับๆ ญี่ปุ่นหลายรอบอย่างเขาพบเจอสถานที่น่าสนใจ จนทำให้เขาอยากเขียนหนังสือสักเล่มแต่ไม่ได้เขียนคนเดียว
                   ด้วยการเดินทางครั้งนั้น เขาไปในแบบ ‘โร้ดทริป’ เช่ารถขับตะลุยหมู่เกาะ นั่งเรือไปๆ มาๆ ขี่จักรยานจนน่องบวมกับเพื่อนอีกสองคน คนหนึ่งคือ คัมภีร์ สรวมศิริ หรือหมอเก๋อ แพทย์ผู้รักการเดินทางและเคร่งครัดกับการวางแผนอีกคนหนึ่งคือ นัท ศุภวาที นักเขียนผู้ห่างเหินจากการเดินทางกับเพื่อนฝูงมานานแสนนาน
                   เป็นเรื่องน่าแปลกใจไม่น้อยที่ผมพบว่าทั้งสามคนมีความสนใจต่างกัน เพราะเมื่อพูดถึงการเดินทางหลายๆ คนแล้วนั้นยิ่งในต่างแดนแล้วด้วย ผมพบว่าความสนใจเป็นสิ่งที่ต้องหารกันให้ลงตัวเพราะอย่างที่เอ่ยไปการไปเที่ยวกับเพื่อนนั้นเป็นเรื่องเสี่ยงเราไม่อาจแน่ใจได้ว่าในที่ที่เราคลั่งไคล้ เพื่อนคนอื่นจะชอบไหมหรือในช่วงที่เราอยากรีบเพื่อนที่เหลือจะอยากชิลหรือเปล่า การปรับจูนเคมีระหว่างกันจึงอาจเป็นอีกเรื่องสำคัญระหว่างทาง
                  ผมไม่อาจบอกได้ว่าชนพัฒน์ คัมภีร์ และนัทปรับจูนเข้าหากันได้หรือเปล่า แต่ที่แน่ๆ สิ่งที่ทั้งสามมีร่วมกันระหว่างการเดินทางคือหนังสือเล่มนี้
                  John Donne กวีชาวอังกฤษเคยเขียนไว้ว่า “No Man Is An Island”
                 มนุษย์เราไม่อาจเป็นเกาะที่เดียวดายได้ เรายังต้องการผู้อื่นเพื่อพึ่งพากันต่อไป
                 ที่จริงแล้ว สามคนนี้จะต่างคนต่างไปชิโกกุก็ได้ แต่การเดินทางร่วมกัน มองในมุมที่ต่างกัน แล้วเล่าเรื่องออกมาพร้อมๆ กันก็น่าจะดีกว่าการให้ใครสักคนต้องเดินทางเดียวดาย





    ปฏิกาล ภาคกาย
    บรรณาธิการบริหารสำนักพิมพ์แซลมอน
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in