Talk: มันงอกว่ะ 5555 ช่วยด๊วยย

- ไม่ต้องอ่านตอนก่อนหน้าก็ได้ ไม่ได้ต่อกันขนาดนั้น แค่เป็นพาร์ทมุมมองของอีกคนมากกว่า

- แต่อ่านก็ได้นะ

/จิ๊กชื่อพาร์ทมาจากวน.

------------

ความสัมพันธ์ของเราไม่มีชื่อเรียก...แต่มันชัดเจน

การยืนอยู่ที่มุมเดิม ๆ บนเวทีมุมที่สามารถมองเห็นแผ่นหลังเล็ก ๆ ภายใต้แสงไฟสว่างจ้า ได้ฟังน้ำเสียงที่ติดแหบแต่มีสเน่ห์ดังกังวานคลอเคล้าไปกับเสียงเครื่องดนตรีในมือพร้อมเหล่าสหายร่วมทางฝัน เหมือนเป็นความรู้สึกสบายใจเล็ก ๆ นอกเหนือจากความสุขความสนุกของการได้เล่นดนตรี บรรเลงบทเพลงสร้างรอยยิ้มให้ผู้คน

แค่เห็นอยู่ในสายตาแค่ได้ยินเสียงก็สบายใจ 

จำไม่ได้เหมือนกันว่ามันเกิดขึ้นตอนไหน แต่คงเพราะความใกล้ชิดกันมานาน ทำให้เราเริ่มมีอิทธิพลต่อกัน 

เริ่มรับรู้ได้ถึงความรู้สึกของกันและกัน และรู้ตัวอีกทีก็เคยชินกับการอยู่ข้าง ๆ กันแบบนี้เรื่อยไป

ยอมรับว่าเป็นความรู้สึกที่มากกว่าเพื่อน แต่ก็ไม่รู้ว่าจะให้คำตอบมันว่าอะไรดี

เราทั้งคู่เลยเลือกที่จะเว้นคำ ๆนั้นเอาไว้ แล้วใช้การกระทำบอกทุกอย่าง

.....

เสียงดนตรีบรรเลงดุเดือดอะดรีนาลีนหลั่งไหล พร้อมกับความรู้สึกสดชื่นเหมือนกลับไปเป็นวัยรุ่นเสียงผู้ชมปรบมืออื้ออึงจนรู้สึกเหมือนหัวใจกำลังพองโต

และแผ่นหลังของคนที่ยืนเยื้องไปทางซ้ายมือก็ยังคงดึงดูดความสนใจให้จ้องมองไม่วางตาเช่นทุกครั้ง

เหมือนจะรู้ว่าถูกจ้องนานเกินไป เจ้าของร่างเล็กกว่าหันกลับมาสบตากัน ริมฝีปากเผยรอยยิ้มเผล่ไม่น่าไว้ใจใส่ ท่าทางชอบอกชอบใจที่จับได้ว่าตัวเองกำลังถูกมอง

รีบยิ้มกลบเกลื่อนแล้วส่ายหน้าทำเป็นก้มมองสนใจเครื่องดนตรีในมือ 

แต่ก็ไม่ได้ช่วยอะไรมากนัก 

กำลังตั้งอกตั้งใจอยู่กับการปรับสายตอนที่อีกฝ่ายเคลื่อนตัวเข้ามาหา ฝ่ามือเรียวที่ใคร ๆก็ชอบนักชอบหนาแตะหมับบนสะโพก ทำเอาสะดุ้งเฮือก 

พอหันไปทำถลึงตาใส่เจ้าคนตัวเล็กกว่าก็ฉีกยิ้มแป้นเป็นเด็ก ๆ ดูสนุกที่ทำคนอื่นเสียสมาธิได้

"วอแวจังวะ" บ่นอุบอิบเสียงเบายังไงเสียงดังขนาดนี้คนอื่นก็ไม่ได้ยินกันหรอก

"เหนื่อย"ได้ยินเสียงกระซิบกระซาบเบา ๆ ขณะที่ถูกคางแข็ง ๆ เกยบนหัวไหล่ลมหายใจอุ่นระต้นคอจนสมาธิยิ่งกระเจิง คนวอแวเบะปาก เอียงหน้าซบเข้ากับลาดไหล่หลับตาลงพักครู่หนึ่ง แล้วช้อนขึ้นมาสบกัน 

น่ารักจนเผลอยิ้มตอบ

น่าเอ็นดูจนอยากจะจับฟัดแรง ๆ

เป็นแบบนี้ตลอดแหละ

"เหนื่อยก็อยู่นิ่ง ๆ " ทำเป็นดุไปอย่างนั้น คนถูกดุทำปากยื่นใส่ แต่ก็ยอมอยู่นิ่ง ๆ ด้วยการเกาะหนึบเอาไว้แบบนี้

สำหรับคนที่ชอบสกินชิป คงเหมือนได้รับการชาร์จพลังงาน

เคยคิดอยู่เหมือนกัน ว่าอะไร ๆมันคงจะง่ายกว่านี้ ถ้าเรามีชื่อเรียกให้กับความสัมพันธ์พิลึกพิลั่นนี่

ทำได้แค่มองตามปรับสีหน้าเรียบเฉยตอนที่อีกฝ่ายผละออกไปหาแฟนคลับ เลิกคิดอะไรฟุ้งซ่านแล้วโฟกัสอยู่กับหน้าที่ของตัวเองแทน 

แม้ว่าภาพที่เห็นจากหางตาจะชวนให้หงุดหงิดใจอยู่ไม่น้อย

จะว่าเห็นแก่ตัวก็ได้ แต่อย่างน้อยอารมณ์กรุ่น ๆ ที่แผ่ซ่านออกมาก็มีคำตอบของมันเองโดยไม่ต้องคอยอธิบาย

แต่มันเป็นเรื่องของคนสองคนไม่ใช่คนเดียวหรือมากกว่านั้น 

แม้ว่าเราจะถูกซักถามอยู่หลายครั้งจากคนรอบกายแต่เราก็ไม่ได้ให้คำตอบ

รู้ดีว่าอีกฝ่ายสับสนและคิดมากกับเรื่องนี้ไม่ใช่ว่าไม่ต้องการ เพียงแค่ไม่รู้จะเริ่มต้นยังไง 

รู้ดีว่าตัวเองก็วุ่นวายใจอยู่ไม่น้อยและอาจจะยึดติดกับสถานะภายนอกมากเกินไปหน่อย

แต่ก็รู้ดีว่าเราทั้งคู่เข้าใจและชัดเจนกับมันมากพอ

และแน่นอนมันสำคัญมากกว่าคำอธิบายหรือชื่อเรียกไหน ๆ บนโลก

“ถ้าคิดแล้วมันปวดหัวก็ไม่ต้องคิดไม่ต้องเรียกอะไร”

จำได้ว่าพูดออกไปแบบนั้น

จำได้ว่าได้รับรอยยิ้มที่ดีที่สุดตอบกลับมาจนอดไม่ด้ที่จะเก็บรอยยิ้มนั้นเอาไว้ด้วยริมฝีปาก

ไม่นานนักเจ้านักร้องจอมวอแวก็ปีนกลับขึ้นเวทีมาหลังจากลงไปวุ่นวายกับแฟนคลับทั้งหลายเจ้าตัวยังคงหันไปโบกไม้โบกมือให้คนข้างล่าง ใบหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดีตอนเดินมาเกาะแกะที่หัวไหล่อีกครั้ง

            ไม่ต้องมีคำอธิบายหรือชื่อไหนๆ แต่สุดท้าย เขาก็หันกลับมาหาอยู่ดี

เราสบตากันครู่หนึ่ง ยิ้มให้กันแล้วส่งสัญญาณมือก่อนจะเริ่มบทเพลงใหม่ของค่ำคืนนี้

End