เราอยากบันทึกความรู้สึกในตอนนี้เอาไว้ ถึงแม้ไม่รู้ว่าจะบรรยายมันออกมายังไง เพราะตอนนี้ความคิดเรามันฟุ้งกระจายไปหมด รู้แค่ว่าอยากระบายออกมาบ้าง
เรามีครอบครัว มีเพื่อน มีแฟน มีพี่ๆที่ทำงาน แต่ไม่มีใครที่เราวางใจพอจะพูดให้พวกเขาฟังได้สักคน
แต่พอมันเกิดขึ้นแล้วจริงๆ เรากลับไม่ได้เสียใจจนฟูมฟายเท่าพี่สาว ซึ่งเราคิดเอาเองว่า เป็นเพราะเราไม่ได้มีความผูกพันกับพ่อขนาดนั้น เราโดนเอาไปทิ้งไว้กับตายายตั้งแต่ 8 ขวบ เราเติบโตมาได้โดยไม่ได้อยู่กับพ่อและแม่
ปีนี้เราคบกันได้ 5 ปีแล้ว ซึ่งเราว่ายิ่งอยู่กันไปมันยิ่งแย่ เราคิดมาเสมอถ้ามีแฟน ควรจะต้องเป็นความสุขของกันและกัน แต่ทุกวันนี้เหมือนมีเราแค่ฝ่ายเดียวที่พยายามประคับประคองความสัมพันธ์ให้มันดี ซึ่งเราว่าเราพยายามมากเกินไปแล้ว มันทั้งเหนื่อย ทั้งอึดอัด
จนเมื่อวานเราได้ฟังคำๆหนึ่งจากแฟน มันไม่ใช่คำด่าแรงๆหรือหยาบคาย แต่มันเป็นคำที่เรารู้สึกว่าเขาเห็นแก่ตัวเหลือเกิน และมันเหมือนเป็นฟางเส้นสุดท้าย ที่ทำให้เรารู้สึกตัวว่าควรออกมาซะที แต่ชีวิตไม่ง่ายขนาดนั้น เราต้องอดทนไว้ก่อน อย่างน้อยๆก็จนกว่าปีหน้า ที่เราจะสามารถพาตัวเองออกมาได้
หวังว่าเราจะมีแรงอดทนจนถึงวันนั้น และหวังว่าอาจจะมีสักวันที่เป็นวันของเรา
เราใช้เพลงนี้เป็นความหวังในการใช้ชีวิตไปแต่ละวัน
“ก็อาจจะมีสักวันที่ฝันดีๆ ก็อาจจะมีสักที ที่ฟ้าบังเอิญเป็นใจ ดวงตะวันสดใส พรุ่งนี้ก็คงส่องมาที่ฉัน“
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in