เมื่อ 2 ปีที่แล้ว เราได้มีประสบการณ์การฝึกงาน ที่ไม่อาจลืมได้ 

การเรียนในสายสุขภาพไม่ใช่เรื่องง่าย การลองฝึกทำงานก็เช่นกัน มันยิ่งยาก ต้องละเอียดและอาศัยความอดทนอย่างไม่น่าเชื่อ ทุกอย่างที่คุณทำ ทุกก้าวที่คุณเดินราวน์ เดินไป IPD เพื่อส่งเคส วันที่ต้องพรีเซนต์เคสให้ preceptor ที่นั่งเต็มห้องเพื่อมาฟังเราพูดคนเดียว ทุกวันที่ความกดดันถาโถมเข้ามาเรื่อยๆ เรื่องเก่ายังไม่ทันแก้ เรื่องใหม่ก็เข้ามา ต้องทำงานแข่งกับเวลาเสมอ   7 โมงเช้าทุกวันต้องไปส่งงานแม้ว่าเมื่อคืนคุณจะไม่ได้นอนเพราะต้องแก้งานทั้งคืนก็ตาม 

ในขณะที่เราต้องนั่งทำงาน ตามเคส เตรียมพรีเซนต์ เพื่อนที่ไปอีกโรงพยาบาลกลับนั่งชิลๆ อ่านหนังสืออยู่ร้านกาแฟ เพราะงานน้อย พี่ๆในโรงพยาบาลล้วนใจดี งานก็เป็นงานคู่ ทำงานง่ายๆ ไม่กดดัน ไม่มีคำพูดจิกกัดเมื่อเราทำพลาด นั่นทำให้เราเกิดความรู้สึกโดนเอาเปรียบขึ้นมาในใจ

ทำไมฉันต้องมาเจอเรื่อแบบนี้คนเดียว 

ทำไมเพื่อนไม่เจอเหมือนฉัน

แต่สุดท้าย ก็ได้รู้ว่า คิดไปก็เสียเวลาเปล่า 

จะถอยหลังก็ไม่ได้ เราต้องเดินไปข้างหน้าเท่านั้น! 

ทำอย่างไรก็ได้ที่จะทำให้เราสามารถก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างราบรื่นที่สุด

ณ ขณะนั้น มีแต่ตัวเราเท่านั้นที่จะช่วยเราได้ ทำให้เรารอดจากตรงนี้ไปได้

มีเพียงตัวเราเท่านั้น เราต้องเปลี่ยน....เปลี่ยนความคิด เปลี่ยนนิสัย เปลี่ยนทุกๆ อย่าง

การเปลี่ยนแปลง เราก็ไม่ชอบมันสักเท่าไร อาจจะกลัวมันด้วยซ้ำ 

แต่เราก็หยุดการมาของมันไม่ได้ ดังนั้น เราต้องปรับตัวหรือไม่ก็ต้องยอมถูกทิ้งไว้ข้างหลัง

มาถึงวันนี้ 

เมื่อมองย้อนกลับไป ก็เกิดความรู้สึกภูมิใจในตัวเองนิดๆ 

เออ! ฉันก็ทำได้เหมือนกันนะ 

ฉันผ่านเรื่องยากๆ ทีี่คนอื่นๆ กลัวกันมาได้

ไม่ธรรมดาเลยนะเราอ่ะ 

จริงๆ แล้ว

ณ ตอนนี้ บาดแผลมันก็เป็นเพียง... อดีตที่ทำให้เราเป็นคนที่ดีขึ้น

ขอบคุณทุกบาดแผลที่ทำให้เราได้พัฒนาตัวเอง

สุดท้ายนี้ ฝากไว้ด้วย

I mean well

27.11.17    15.00