หลังจากเข้าเรียนใน University of Washington, Seattle ได้ เวลาก็ผ่านไปอย่างรวดเร็ว ผมคร่ำเคร่งแข่งขันกับเด็กหัวกะทิจากทั่วโลก จนเรียนมาถึงปีสี่ของชีวิตนักศึกษาก็ถึงเวลาต้องเลือกว่าอยากจะมุ่งเน้นเจาะจงไปสายงานอะไร เช่น Computer Animation, Game Programmer, Software Engineer, AI, Hardware, ฯลฯ

เมื่อเรียนพื้นฐานเสร็จเรียบร้อย ผมก็ต้องหัดเขียนสตอรี่บอร์ด และสร้างเนื้อเรื่องเพื่อทำแอนิเมชั่นขนาดสั้น เหมือนกับที่ฉายปะหน้าหนังใหญ่ของ Pixar นั่นแหละครับ ผมและเพื่อนๆ กลุ่มนักศึกษาอีกกว่ายี่สิบชีวิตที่มีใจรักในสิ่งเดียวกันแทบจะทุ่มเททุกลมหายใจเข้าออกเพื่อให้ผลงานออกมาอย่างดีที่สุด

แต่พอคิดว่าดั้นด้นมาถึงตอนนี้แล้ว ผมก็ไม่อยากจะยอมแพ้ง่ายๆ เลยลองขอเข้าไปคุยกับอาจารย์ที่ปรึกษาของคณะ เขาเสนอทางออกให้ว่า ผมต้องไปเรียนสาย Software Engineer เพิ่ม แต่แทนที่จะไปเสียเวลาเรียนอีกสามสี่เทอม อาจารย์ก็แนะให้ลองสมัคร Programmer Internship ที่อินเทลดู เป็นการฝึกงานแบบหนึ่งปี (ที่โน่นเขานับเป็นเทอมละสามเดือน หนึ่งปีมีสี่ควอเตอร์ส คือ Spring, Summer, Fall, Winter) โดยข้อดีของมันคือสามารถนับเป็นหน่วยกิตของวิชา Computer Engineer ซึ่งถือเป็นวิชาบังคับของคนเรียนสายซอฟต์แวร์ได้ แถมหลังจากฝึกงานเสร็จ ผมก็แค่กลับมาเก็บหน่วยกิตสุดท้ายที่เป็นการเขียนโปรแกรมเป็นกลุ่มอีกหนึ่งเทอมก็จบแล้ว

ตลอดช่วงเวลาหนึ่งปีที่อินเทล ผมก้มหน้าก้มตาทำงานอย่างหนักเพื่อเอาชนะใจหัวหน้างาน แม้ว่าผมจะเรียนสายแอนิเมชั่น แต่ก็พอมีความรู้การเขียนโปรแกรมติดตัวมาบ้าง ทำให้ช่วงนั้น ไม่ว่าโปรเจกต์ไหนที่หัวหน้าต้องการคนช่วยเหลือ เช่น ทำโปรแกรมแปลงไฟล์วิดีโอ ทำชิพให้เครื่องใช้ไฟฟ้า ตรวจสอบโค้ดของคนอื่น ผมก็ยกมือก่อนใครอย่างไม่ลังเล ผมทำโอทีโดยไม่เรียกร้องค่าจ้างเพิ่ม ไม่ว่าจะเสาร์-อาทิตย์หรือ วันหยุดไหนๆ ไม่เคยมีอยู่ในสมอง ทำงานหามรุ่งหามค่ำ เข้าออฟฟิศคนแรก ออกคนสุดท้าย เวลาหัวหน้าและครอบครัวต้องเดินทาง ผมก็อาสาเทียวรับเทียวส่งจากบ้านไปสนามบิน ช่วยยกกระเป๋าเดินทางขึ้นรถ เข็นไปส่งที่เคาน์เตอร์ออกตั๋ว สู้งานถวายหัว เหนื่อยจนสายตัวแทบขาด แต่ก็ไม่เคยปริปากบ่น เพราะคิดว่าวันหนึ่งเขาอาจมองเห็นความดีความงามที่เราสั่งสมมา แล้วตกลงจ้างงานแบบประจำและให้กรีนการ์ด (ใบรับรองการเป็นประชากรถาวรของประเทศสหรัฐฯ อย่างถูกกฎหมาย) กับเรา