เล่ม 1 ตอนที่ 30 ทำได้จริงๆ หรือ
ทั่วป๋าเซินโค้งคำนับยิ้มๆ
คำพูดนี้ของเขาดูเหมือนเคารพนับถือแต่ความจริงแล้วกำลังเยาะเย้ยว่าพวกเขาไม่ยุติธรรมต่างหาก
เซียวหนานสวินจ้องเขาตาเป็นมัน
กลับเห็นว่าหนิงเจิงกำลังยิ้ม
รอยยิ้มบนใบหน้าของทั่วป๋าเซินหยุดชะงัก
สีหน้าของคนเทียนจู๋เองก็แย่ลงเช่นกัน
เยี่ยเหลียงเซวียนเห็นท่าทางเช่นนั้นแววตาเต็มไปด้วยความแค้น “
หนิงเจิง “…”
ถ้านางไม่ตาย ผู้หญิงคนนี้คงจะไม่ยอมรามือจริงๆ
แต่ทว่า…
นางเห็นคิ้วที่ขมวดของเซียวหนานสวินในใจก็รู้สึกอบอุ่นขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว “ได้พ่ะย่ะค่ะ ตามที่เซวียนเช่อเฟยว่าแล้วกัน!”
หนิงเจิงได้ยินเสียงเขาก็หันกลับไปยิ้มกว้างให้กับเขา“ไท่จื่อพระองค์ต้องเชื่อใจกระหม่อมสิพ่ะย่ะค่ะ!”
กล่าวตามจริง เซียวหนานสวินไม่เชื่อใจเขาเลย
กล่าวคือ ความเชื่อใจน้อยๆนี้ถูกจำกัดไว้แค่ให้เขาเลือกสุ่มสี่สุ่มห้า…ถึงแม้จะแพ้ก็ไม่เป็นไร
แต่บ่าวสมควรตายคนนี้รู้ทั้งรู้ว่ามันคือกับดัก แต่ก็ยังจะกระโดดลงไปอีก ไม่คิดชีวิตเลยหรืออย่างไรกัน
หากเลือกหินออกมาได้ไม่ดีจริงๆ
คำพูดนี้ออกมา บรรยากาศโดยรอบก็ชุลมุนขึ้นมาทันที
คนหนานจ้าวต่างก่นด่าขึ้นมา แต่คนเทียนจู๋กลับแสดงสีหน้าบริสุทธิ์ไร้เดียงสา
ทั่วป๋าเซินยังกล่าวด้วยวาจาเป็นมิตร
หนิงเจิงไม่อยากจะสาธยายกับเขาต่อไปจึงเดินไปที่กลุ่มก้อนหินโดยตรง
ก้อนหินกระจายไปทั่ว ผู้คนล้อมรอบเป็นวงใหญ่ให้ก้อนหินอยู่ตรงกลาง
พ่อค้าเทียนจู๋ยืนอยู่ข้างหนึ่งแขกจากหนานจ้าวคนอื่นยืนอยู่อีกข้างหนึ่ง แยกกันชัดเจน
หนิงเจิงจับคางค่อยๆ เพ่งเล็งเข้าไปมองดูก้อนหินเหล่านี้อย่างละเอียดทีละก้อนๆ
ผู้คนต่างก็ตื่นเต้นแทนนาง
คำกระซิบของผู้คนรอบๆ ดังแว่วเข้ามาในหูแต่ดูเหมือนไม่สามารถรบกวนนางได้เลย
ทันใดนั้นเองพบแค่ว่านางหยุดฝีเท้าลง
น้ำเสียงชัดเจนดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ
สิ้นเสียงผู้คนต่างก็มองตามไปที่ที่นางยืนอยู่…
ตามมาด้วยสีหน้าที่ผันเปลี่ยนของทุกคน
รวมถึงทั่วป๋าเซินด้วยแววตาของเขาพลันเปลี่ยนไป
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in