“ช่วยด้วยยย...”
“มีใครอยู่ไหม...ช่วย...ด้วย...”
เสียงร้องขอความช่วยเหลือในหลุมลึกกว่าหลายจั้ง [1] ที่กินเวลานานกว่าสองชั่วยามเริ่มแผ่วลงเรื่อยๆ
เพลานี้พลบค่ำแล้ว แสงอาทิตย์อัสดงอันงามสาดส่อง ชุดทหารองครักษ์ที่หนิงเจิงสวมใส่นั้นยิ่งดูธรรมดา รูปร่างของนางช่างดูบอบบางกว่าองครักษ์ทั่วไป มีเพียงใบหน้าเท่านั้นที่แสดงให้เห็นถึงความงดงามที่ไม่ด้อยไปกว่าแสงอาทิตย์อัสดง
นางแหงนหน้าขึ้นมองฝาครอบเหล็กด้านบนจนคอแทบหัก แต่กลับไม่มีผู้ใดเดินผ่านทางนี้สักคน
แต่จะว่าไปแล้ว วันนี้ก็เป็นวันที่เช่อเฟย[2] คนใหม่เข้าจวน ทุกคนน่าจะร่วมดื่มฉลองสุรามงคลด้วยกันที่ห้องโถงรับแขกด้านหน้า จะมีใครมาป้วนเปี้ยนแถวสวนบุปผากันเล่า
ทว่านางคิดไม่ตกเสียที เหตุใดจึงมีหลุมทั้งลึกทั้งใหญ่ขนาดนี้ในจวนไท่จื่อ[3] ด้วยล่ะ
ก่อนหน้าที่นางจะตกลงไป หลุมนี้ยังมีสนามหญ้าหนาทึบซึ่งดูไม่แตกต่างจากบริเวณอื่นโดยรอบเท่าไร!
แต่ในขณะที่นางตกลงมา กลับไม่รู้ว่าไปสัมผัสโดนกลไกอะไรเข้า จึงถูกฝาเหล็กสีดำครอบปิดคลุมเหนือศีรษะทันที
มันเหมือนกับดักที่ได้รับการออกแบบมาอย่างดี!
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หนิงเจิงก็อยากจะร้องไห้หนักเข้าไปอีก
นางเพิ่งเข้ามาในจวนไท่จื่อวันแรก จะมีคนคิดปองร้ายนางได้อย่างไร ทำไมถึงโชคร้ายรับเคราะห์แทนชาวบ้านแบบนี้เนี่ย!
“อ๊ะ...”
นางเตะกำแพงเหล็กอย่างนึกโมโหจึงทำให้เกิดเสียงกระทบกระเทือนดังก้องไปทั่วในกับดัก
“ใครมาส่งเสียงดังแถวนี้!”
ในขณะนั้นเองก็มีเสียงตะโกนดังมาจากเหนือศีรษะของนาง
หนิงเจิงชะงักค้าง
เมื่อเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้ ดวงตาของนางก็ค่อยๆ เปล่งประกายขึ้นมา “ใคร มีใครอยู่ข้างบนบ้าง”
นางพูดด้วยความดีใจ “ท่านผู้มีจิตใจเมตตา ข้าตกลงมาในหลุม โปรดช่วยข้าที!”
ทันทีที่ฝีเท้าหยุดลง คนมากหน้าหลายตาก็มาปรากฏหลังฝาเหล็กเหนือศีรษะทันที!
ซึ่งคนส่วนใหญ่สวมชุดประจำองครักษ์เฉกเช่นเดียวกับนาง และมีเพียงผู้เดียวเท่านั้นที่ดูพิเศษกว่าใคร...เขาสวมอาภรณ์สีน้ำเงินเข้มปักลายเมฆาด้วยดิ้นทองอันประณีตวิจิตรดูสูงส่งสง่างาม และถูกรีดเรียบอย่างพิถีพิถัน
ใบหน้านั้นหล่อเหลารูปงามราวกับชายหนุ่มที่เดินออกมาจากภาพวาด คิ้วคมดูเย็นชา ริมฝีปากบางเฉียบดั่งคมดาบ นัยน์ตาหงส์คู่นั้นดำขลับดุจนิลกาฬที่ทั้งเรียวคมและลุ่มลึก ซึ่งขณะนี้กำลังหรี่ตาเล็กน้อยเพื่อมองสำรวจนางจากเบื้องบน
“เจ้าเป็นใคร”
น้ำเสียงเย็นชาลุ่มลึกของชายหนุ่มดังเข้ามาในโสตสองหู จนทำให้หนิงเจิงแทบอยากร้องไห้ด้วยความตื่นเต้น!
วินาทีก่อนหน้านี้นางยังคิดว่าตนเองคงไม่มีวันได้เห็นคนเป็นอีกแล้ว แต่คิดไม่ถึงเลยว่าจะมีพ่อพระมาโปรดเยี่ยงนี้!
“ข้าเป็นองครักษ์ที่มาใหม่ในวันนี้อย่างไรเล่า!”
นางเงยหน้ามองเขาด้วยความอับอาย นางไม่มีหน้าบอกเขาว่าแท้จริงแล้วตนเองเหยียบหลุมโดยไม่ทันระวัง นางจึงคิดแถไปก่อน “เมื่อครู่นี้ข้าเผลอตกลงมาโดยไม่ทันระวังตอนข้ากำลังศึกษาภูมิประเทศ ท่านชายช่วยเปิดฝาเหล็กบนหัวให้ข้าได้หรือไม่”
“ศึกษาภูมิประเทศหรือ”
ชายหนุ่มขยี้ไม่กี่คำ ก่อนจะหลุบสายตามองนางอย่างเย้ยหยัน “องครักษ์ที่มาใหม่โง่แบบนี้กันหมดเชียวหรือ ทางดีๆ มีไม่เดิน แต่กลับวิ่งลงไปศึกษาภูมิประเทศที่ใต้ดินเนี่ยนะ”
พรืด...ฮ่าๆๆๆ...
เหล่าองครักษ์พากันหลุดหัวเราะลั่น
หนิงเจิงหน้าแดงแจ๋ทันที ไอ้เจ้าบ้านี่ รูปงามเสียเปล่า ทำไมถึงได้ปากปีจอขนาดนี้
ทำเป็นรู้แต่ไม่พูดไม่ได้หน่อยหรือไง!
นางลุกลี้ลุกลน จึงพูดทั้งเสียหน้าและอับอาย “ก็บอกแล้วไงว่าข้าตกลงไปโดยไม่ทันระวัง รอบหลุมนี้มีหญ้าปกคลุมเป็นชั้น ต่อให้เป็นคนที่คุ้นเคยกับที่นี่ก็...”
“อ๋อ” ชายหนุ่มขัดจังหวะนางด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ใครเขาสนใจว่าเจ้าจะตกลงไปอย่างไรกันเล่า”
หนิงเจิง “...”
หนิงเจิงคิดว่าคนที่นางเจออาจจะไม่ใช่พ่อพระ แต่เป็นไอ้คนบ้าน่าโมโห!
“เจ้าเป็นคนถามข้าเองก่อนมิใช่หรือไง” นางเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันและถลึงตาใส่เขา
“เจ้ายังกล้าเถียงอีกหรือ” น้ำเสียงของชายหนุ่มเย็นชาขึ้นมาทันที
นางมีสิ่งใดที่นางไม่กล้าบ้าง!
เมื่อเผชิญหน้ากับคนชั่วร้าย นางจะมิยอมก้มหัวให้เป็นอันขาด!
แต่ในขณะที่ความคิดนี้เพิ่งผุดขึ้นมา นางก็เห็นชายหนุ่มเงื้อฝ่ามือเรียวขึ้นมา ก่อนที่ริมฝีปากได้รูปจะพ่นวาจาแสนเย็นเฉียบออกมา “พวกเจ้าฝังกลบหลุมนี่ซะ”
“พ่ะย่ะค่ะ!”
องครักษ์ข้างๆ รับบัญชาทันทีแล้วหันไปมองหาพลั่ว
หนิงเจิงตกตะลึงแล้วโพล่งออกมา “เจ้าจะทำอะไรน่ะ”
“ฝังกลบหลุมนี่ซะ เจ้าฟังคำไหนไม่รู้เรื่องล่ะ”
โอ้โห ไอ้...!
นางตกใจในทันที “ข้ายังอยู่ในนี้นะ!”
“ก็แน่น่ะสิ” ชายหนุ่มเบะปาก “ถ้าหากเจ้าไม่ได้อยู่ในนี้ หากฝังกลบแล้วจะมีความหมายอะไร”
เหตุผลที่ชายหนุ่มจะฝังกลบหลุมนี้คือ...
ฝัง! นาง! ทั้งเป็น!?
ทันใดนั้น หนิงเจิงเบิกตาโตมองเขาอย่างไม่อยากเชื่อ “เจ้าเป็นใครกันแน่ ข้าไม่รู้จักเจ้า เหตุใดคนที่ไร้บุญคุณความแค้นกันอย่างเจ้าถึงต้องทำร้ายข้าด้วย”
“เจ้าดูเกะกะลูกตา ยังจะต้องมีเหตุผลอื่นด้วยหรือ”
เมื่อพูดจบ ชายหนุ่มก็ผละสายตาเย็นชามาจากนาง ก่อนจะปรายตามององครักษ์ข้างกาย “ลงมือได้”
หนิงเจิงสติกระเจิงไปหมดแล้ว
นางคิดว่าตัวเองเผลอตกหลุมโดยไม่รู้อีโหน่อีเหน่ก็ถือว่าซวยมากพอแล้ว แท้จริงแล้วกลับไม่มีอะไรเลย...เพราะหากเอาความโชคร้ายทั้งหมดมารวมกัน มันไม่มีอะไรเทียบกับการได้มาเจอชายหนุ่มผู้นี้เลย!
นี่มันคนวิปลาสชัดๆ!
เหล่าองครักษ์ทำงานอย่างรวดเร็ว พวกเขาใช้พลั่วตักดินจากด้านบนฝาเหล็กโยนลงหลุมระลอกแล้วระลอกเล่า แม้แต่หนิงเจิงก็หลบหลีกไม่ทัน นางโดนฝุ่นเข้าตาจนน้ำตาแทบไหล
หรือว่าจุดจบสุดท้ายของนางไม่ได้เป็นเพราะตกหลุมแล้วอดตาย แต่เป็นเพราะถูกชายวิปลาสผู้นี้ฝังทั้งเป็น
ไม่ๆๆ นางไม่อยากตายด้วยสภาพอนาถาเช่นนี้
หนิงเจิงหลับตานั่งยกมือป้องศีรษะหลบมุม และรีบคิดหาวิธีเอาตัวรอดอย่างรวดเร็ว...
“นี่!”
จู่ๆ นางก็ลืมตาขึ้น ก่อนจะเงยหน้าจ้องเขาตาเขม็ง “เจ้าบังอาจยิ่งนัก รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร”
ทันทีที่สิ้นเสียงนาง ก็ได้ยินเสียงสูดหายใจเฮือกดังแว่วลงมาจากด้านบน
ทว่าหนิงเจิงกลับไม่ได้ยิน นางได้ยินเพียงเสียงเยาะเย้ยอย่างเย็นชาของชายหนุ่มที่กล่าวว่า “นอกจากเป็นองครักษ์ใหม่ที่เพิ่งเข้าจวนไท่จื่อ เจ้ายังมีสถานะอะไรพิเศษที่ทำให้เจ้ารอดชีวิตได้อีกด้วยหรือ”
แน่นอนว่า...ไม่! มี! แล้ว!
หนิงเจิงสูดหายใจเข้าลึกๆ แสร้งตีหน้าเคร่งขรึม แล้วเม้มริมฝีปากมองไปที่เขา “แล้วเจ้ารู้หรือไม่ ว่าเหตุใดจวนไท่จื่อถึงได้รับสมัครองครักษ์ใหม่มากมายขนาดนี้”
บรรยากาศด้านบนตกอยู่ในความเงียบไปชั่วขณะ
พวกองครักษ์ตะลึงค้าง แม้จะยังไม่รามือ แต่เห็นได้ชัดว่าช้าลงไปมาก เนื่องจากพวกเขากำลังดูนางเล่นปาหี่อยู่
เซียวหนานสวินหรี่ตามองเล็กน้อย “เจ้ารู้หรือ”
หนิงเจิงเลิกคิ้ว “แน่นอน...เจ้าไม่เคยได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับไท่จื่อเลยหรือ”
“อ๋อ”
ไม่รู้ว่าเป็นภาพลวงตาหรือไม่ เพราะดูเหมือนสายตาเย็นชาของชายหนุ่มยิ่งดูอันตรายมากกว่าเดิม
แต่ในขณะที่ชีวิตกำลังตกอยู่ในอันตราย หนิงเจิงไม่มีเวลาคิดมากขนาดนั้น นางกระแอมไอ และพยายามรักษาเสียงให้สงบนิ่งที่สุด “ก็เพราะว่า...นกเขาไม่ขันไงเล่า!”
ทันทีที่สิ้นเสียงนาง พวกองครักษ์ที่อยู่แถวนั้นต่างพากันเบิกตาอ้าปากค้างและสูดหายใจเฮือกพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย!
นางพูดบ้าอะไรเนี่ย
ไม่อยากมีชีวิตต่อไปแล้วใช่ไหม!
นางอยากตายเองก็ช่างนางสิ ทำไมต้องลากพวกเขามาเป็นผู้ฟังที่มิรู้อีโหน่อีเหน่ด้วยเล่า
พวกเขายังไม่อยากตายหรอกนะ!
[1] จั้ง ประมาณ 2.5 เมตร
[2] เช่อเฟย ตำแหน่งพระชายารองของไท่จื่อหรือองค์ชาย
[3] ไท่จื่อ รัชทายาท
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in