ครั้งแรกกับการเริ่มเขียนเรื่องราวบันทึกลงในไดอารี่เล่มนี้ นี่ไม่ใช่การเขียนรีวิวเพลงหรือแนะนำให้ไปฟังกันแต่อย่างไร เพียงแต่อยากจะมาเขียนอะไรซักอย่างที่ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเรียกกันว่าอย่างไร อาจจะเป็นการเอาเนื้อเพลงมาเวิ่นเว้อเชื่อมโยงกับตัวเองรึเปล่า

จุดเริ่มต้นมาจากการที่กดเข้าไปฟังเพลงนี้ใน Youtube ในช่วงเวลาที่ชีวิตเกิดความเศร้าหมองและวุ่นวายไปหมดพอดี

เดินเข้ามาในห้องนอน ปิดประตูพร้อมใส่กลอน เหมือนเป็นการบ่งบอกว่าปิดกั้นตนเองจากทุกอย่างภายนอก ในพื้นที่ที่ทุกอย่างในที่นี้คือที่ๆของฉัน

ราวกับโลกทั้งใบในตอนนี้มีตัวฉันเพียงคนเดียว

ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้างราวกับเขื่อนแตก

คนข้างนอกนั้นไม่เคยมีตัวตนอยู่จริง

เกลียดตัวเองที่ปิดกั้น หวาดกลัว กับคนอื่น ในช่วงเวลาที่ชีวิตเหมือนจะไปในทางที่ดี แต่ฉันกลับไม่รู้สึกอย่างนั้น พ่อและแม่ พวกเขายังคงให้ความรักกับฉันอยู่เสมอ ฉันรู้ดี 

แต่ทำไม ฉันในตอนนี้กลับมองอะไรอยู่

ถึงรู้สึกกับสิ่งเหล่านั้นไม่ได้เลย และเริ่มพาตัวเองห่างไกลกับทุกสิ่งที่อยู่รอบข้างในตอนนี้

ความคิดเหล่านี้อยู่ในหัวฉัน วนอยู่อย่างงั้นซ้ำๆ

ใช่ เมื่อเวลาผ่านไป รอยน้ำตาเหล่านั้นเริ่มแห้งเหือด ไม่มีความทุกข์ไหนอยู่กับตัวฉันได้ตลอดไป

แม้จะเป็นเพียงช่วงเวลาสั้นๆก็ตาม 

ฉันไม่เคยลืมช่วงเวลาที่เหมือนตกลงไปในเหวลึก หรือดำดิ่งลงไปในก้นมหาสมุทร

ที่ทั้งอ้างว้าง หดหู่ ในตอนที่รู้สึกว่าการหายใจเข้าออกของตัวเองเป็นเรื่องยากลำบาก

ไม่อยากนึกโทษไปที่ใคร เพื่อนๆของฉันเหล่านั้นยังส่งยิ้มมาที่ฉัน

ไม่มีใครผิดทั้งนั้นเพียงแต่ตัวฉันที่รู้สึกห่างออกไป

ด้วยความเชื่อ การวิ่งที่ทรหดนี้ ฉันยังคงวิ่งต่อเนื่องด้วยความเร็วอย่างเต็มพิกัด วิ่งไปเรื่อยๆ แม้มองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ทั้งอาจจะคนที่กำลังวิ่งอยู่ข้างด้วยเช่นกัน

เพื่อจะได้เห็นแสงสว่างที่ปลายอุโมงค์นั้น

พบว่าการนอนหลับในตอนกลางคืนกลายเป็นเรื่องยากลำบาก ไม่เคยหลับสนิทเลยซักครั้ง

ขนาดในฝัน ทุกอย่างในนั้นยังติดอยู่กับเศษซากความเจ็บปวด