หลังโทรไป คุยเรื่องอยากจะซิ่ว อยากจะลาออกจากพยาบาล คุยไปร้องไห้ไป

วันนี้เป็นวันแรก ที่ไม่ได้โทร หรือไลน์ไปหาคนในครอบครัวเลย ก็รู้สึกแปลกๆ เหมือนกัน เพราะปกติก็จะโทรไปหาเล่าเรื่องนั้นนี่ให้ฟัง เกือบทุกวัน

แม่บอกเราอยู่ในสังคมเมืองไม่ได้หรอก เพราะอะไร??

เพราะความที่ไม่ชอบสังคม ดูซื่อๆละมั้ง

แต่พอย้อนกลับมาดู ประสบการณ์เรานั้น

...ตอน ป.6 ไปแข่งที่กรุงเทพฯ กับโรงเรียน

...ม.1 ไปเริ่มเรียนโรงเรียนประจำ

...ขึ้นรถตู้ประจำทางคนเดียว

...เรียนพิเศษคนเดียว

...ไปกรุงเทพฯ คนเดียว

...นั่งรถเมล์คนเดียว

...ไปไหนมาไหนโดยไม่มีพ่อแม่มานานแล้ว

แต่น้ำตาเรามันไหลง่าย จนพ่อแม่บอกว่าเราอ่อนไหว

แต่ก็นะ เรามันสะเทือนใจง่ายนี้นา ดูฉากซึ้งๆ หรืออะไรที่มันกระแทกใจหน่อย น้ำตาก็คลอเบ้า บางทีอาจเป็นเรื่องที่คนอื่นไม่ซึ้งเหมือนเรา

เช่น ตอนดูฉากที่ตัวเอกได้รับความไว้วางใจจากคนรอบข้าง มันก็จุกอกขึ้นมาเลย5555

จบแค่นี้ล่ะกัน