วันนี้ ไปถึงที่สัมภาษณ์สถานที่ที่คุ้นเคยอยู่กินมาเกือบสี่ปี คิดถึง
เวลาไปสัมภาษณ์เกี่ยวกับคอมทีไร สัมภาษณ์เสร็จมันดีใจทุกครั้ง แต่บางครั้งอาจเป็นเราคนเดียวที่ดีใจ ครั้งนี้เหมือนเป็นฝ่ายฟังมากกว่าพูด เล่ามากกว่าตอบ
คิดถึงอาจารย์อยากมาสร้างชื่อเสียงให้ที่แห่งนี้
อยากทำความฝันให้เป็นจริง
แต่หลังจากนั้นดูพ่อเจ็บปวด
เสียใจที่ทำให้พ่อเสียใจ แต่รอบนี้คนเห็นแก่ตัวจะทำให้พ่อแม่ภูมิใจให้ได้
ตอนนั่งบนรถพ่อพูดแล้วได้ยินเหมือนกัดฟันมันอัดอั้น
ทุกคนคงสบายใจที่เราได้เรียนพยาบาลแต่เราเป็นคนเดียวที่ไม่สบายใจ
เรา...คนที่เรียน
คนที่มีวิชาชีพนี้ติดตัวไปตลอดชีวิต
บางครั้งการที่ต้องรับผิดชอบชีวิตคนอื่นอย่างใกล้ชิด เราอาจไม่มีความเหมาะสมกับมัน
พ่อบอกหลายคนเรียนจบเสียเงินเป็นแสนเพื่อให้ได้มาทำงานใกล้บ้าน
แต่เราได้เงินและได้ทำงานใกล้บ้านกลับไม่เอา
ไปเอาอนาคตที่มันมืดมิดมองไปข้างหน้าไม่รู้จะเป็นยังไง
"ความจริงก็ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไงแต่จะไม่ทำตัวแย่ๆเหมือนแต่ก่อนแล้ว"
เกิดมาหนึ่งครั้งก็อยากจะทำสิ่งที่ตัวเองอยากเป็นแม้จะมีตัวอย่างที่ล้มเหลวแต่ก็ใช่ว่าไม่มีตัวอย่างที่สำเร็จ
ไปเรียนก็ไม่คิดว่าตัวเองจะวิเศษไปกว่าคนอื่นหรอก บางทีกลัวด้วยซ้ำว่าจะกากกว่าคนอื่น5555
สิ่งที่ต้องการที่สุดคืออยากทำมันให้ดีที่สุด ทุ่มเทกับมัน นำสิ่งที่ผิดพลาดมาเป็นบทเรียน
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in