ที่นี่เหงาจัง สีขาวโพลนไปทั่ว มองไปสุดลูกตาเห็นสีขาวตัดกับสีฟ้า ข้างบนนั้นมีก้อนเมฆ ฉันคงลอยขึ้นไปไม่ได้ แต่ไม่นานลมก็พัด พัด พัด พัดแรงจนตัวฉันเริ่มขยับ ฉันเคลื่อนที่ผ่านสีขาว สีแล้ว สีเล่า มีสีเดียวที่ฉันมองเห็นในตอนนี้ ฉันอยากจะอธิบายว่าฉันเคลื่อนที่ผ่านอะไรบ้าง แต่ไม่รู้จะอธิบายยังไง ในเมื่อทุกสิ่งรอบกายกลายเป็นสีขาว และตอนนี้ฉันกำลังลอยขึ้น ลอยขึ้นจนเกือบจะได้ไปทักทายกับก้อนเมฆ แต่แล้วก็กลิ้งตกลงมา ตุ้บ อยู่บนก้อนสีขาวก้อนหนึ่ง ที่จริงฉันก็ไม่ได้สังเกตว่าในระหว่างที่ฉันเคลื่อนที่มา ตัวฉันก็กลายเป็นก้อนสีขาวแล้วเหมือนกัน และเมื่อก้อนสีขาวสองก้อนถูกวางอยู่บนกันและกัน สิ่งนั้นก็ก่อเกิดขึ้นเป็น ‘ตุ๊กตาหิมะ’

“ดีใจจังที่ได้พบ” ไม่มีเสียงตอบรับจากก้อนสีขาวข้างล่าง “ดีใจจังที่ได้พบ” ไม่มีเสียงตอบรับใดๆ “ดีใจจังที่ได้พบ” “เธอเคยเห็นสีสันอื่นๆ นอกจากสีขาวกับสีฟ้ารึเปล่า” “ฉันไม่ชอบตอนท้องฟ้ามืดเลย ทุกอย่างเป็นสีดำไปหมด มันหนาวแล้วก็ยังน่ากลัวด้วย” “อรุณสวัสดิ์” วันนี้ก็ยังคงไม่มีเสียงตอบรับจากใครๆ ฉันพูดคนเดียวอยู่หลายวัน จนกระทั่งการพูดราตรีสวัสดิ์ครั้งที่สิบห้า ฉันไม่ได้หวังแล้วว่าเธอจะตอบฉันหรือไม่ แต่จริงๆ ก็แอบหวังอยู่เล็กๆ “ฝันดี” คำสองคำที่ทำให้ฉันตื่นเต้น ฉันไม่ได้พูดอะไรต่อและในคืนนั้นฉันคิดว่าฉันนอนไม่หลับ ฉันไม่แน่ใจแล้วว่าสิ่งไหนคือความฝัน สิ่งไหนคือความจริง

เมื่ออยู่ในความเงียบเราจะได้ยินเสียง ฉันไม่แน่ใจนักว่าเสียงที่ฉันได้ยินในทุกๆ วันนั้นเป็นเสียงภายในใจฉัน หรือเป็นเสียงจากใคร ฉันรู้เพียงแต่ว่าฉันรู้สึกว่ามีอะไรมาวางทับอยู่บนหัวฉัน แต่เพราะฉันขยับไปไหนไม่ได้ ฉันจึงไม่สามารถเงยหน้าขึ้นไปมองได้ แต่เมื่อฉันได้ฟังเรื่องราวการเดินทางของลมที่พัดเธอให้กลิ้งตกลงมา ณ ที่แห่งนี้ ฉันก็รู้ทันที่ว่านั่นคือเสียงจากเธอ “อรุณสวัสดิ์” “อรุณสวัสดิ์” นี่คือความรู้สึกที่เรียกว่าเพื่อนใช่ไหมนะ ฉันดีใจจังที่มีเพื่อน “ดีใจเหมือนกันนะ” ข้างล่างพูดกับข้างบน กวางมูสเคยเดินทางผ่านมาหาอาหารที่นี่ และเคยบ่นงึมงัมให้ฉันฟังว่า ที่นี่คือโลก โลกนี้มีสีสันสวยงามแต่ต้องยอมเปลี่ยน ฉันเองก็ไม่เข้าใจเหมือนกันแต่ว่า “ฉันก็อยากเห็นสีสันอื่นๆ เหมือนเธอ” ข้างล่างนิ่งคิดไปสักพักแล้วพูดต่อ

จุดสีเขียวเล็กๆ ทำให้ข้างล่างกับข้างบนได้คุยกัน ไม่ใช่จุดสีเขียวออนไลน์ แต่เป็นใบไม้เล็กๆ สีเขียวที่อยู่ไกลลิบจนมองเห็นเป็นจุด ทุกๆ วันมีเรื่องให้คุยจนถึงวันหนึ่งที่มีดวงดาวตกลงมาจากฟากฟ้า แสงเล็กๆ นั่นทำให้ตุ๊กตาหิมะเอะใจว่าตัวเองนั้นมีขนาดเล็กลง แต่นั่นก็ไม่เป็นไรหรอกมั้ง ตราบใดที่เรายังมองเห็นสีสันที่สวยงาม นั่นก็เป็นความสุขเล็กๆ ของทุกวันที่นี่ “เธอว่าสีชมพูนั่นหมายถึงอะไรหรอ” ดอกไม้ที่งอกออกมาจากจุดสีเขียวเล็กๆ จุดนั้นทำให้ข้างล่างตั้งคำถาม “ไม่รู้สิ หัวใจมั้ง” ข้างบนตอบ แล้วท้องฟ้าก็มืดลง แปลกจริงที่วันนี้สีดำของท้องฟ้าสั้นลงกว่าที่เคย “อรุณสวัสดิ์ รีบลืมตาขึ้นมาเร็ว เธอเห็นเหมือนกันมั้ย ที่นี่เหมือนสวรรค์เลย” วันนี้เป็นวันที่ตุ๊กตาหิมะได้เห็นสีสันที่งดงามมากจนไม่ทันได้สังเกตว่าตนเองกำลังตัวเล็กเท่ามด “ละลาย” เสียงเล็กๆ ดังมาจากที่ใดที่หนึ่ง

ละสายตาจากหน้าต่างบานใหญ่ เบ็ธรีบใส่รองเท้าเตรียมตัวออกไปวิ่งเล่นข้างนอก “สวัสดีดวงอาทิตย์ มาเล่นกันนะ”