Title : sleep, dream, you, repeat.

Pairing : Kang Daniel x Ong Seongwu

AU : Inception

BGM : numbers – The Cab

ผมวางมือลงบนผืนทรายขาว กลั้นหายใจเมื่อรับรู้ถึงความละเอียดไหลผ่านร่องมือ กอบกำขึ้นมาแล้วมองเม็ดทรายสีขาวที่ไหลร่วงเป็นสาย ปลิวลงไปยังที่ที่มันเคยอยู่และบางส่วนปลิวลงเสื้อเชิ้ตสีดำตัวเก่งของผม

มาทะเลทั้งทีแต่กลับแต่งชุดเหมือนอยู่ที่ทำงาน

ผมหัวเราะให้กับความคิดพวกนั้น โทษใครไม่ได้หรอก บางทีในโลกนี้อาจจะมีใครบางคนใส่ชุดนักบินอวกาศกำลังเดินเล่นอยู่ที่ริมหาด ในมือมีกิ่งไม้เตรียมพร้อมที่จะละเลงบนผืนทรายเป็นชื่อของเขาหรืออาจจะเป็นชื่อของคนรู้จัก สถานที่ หนังเรื่องโปรด ขนมที่ชอบกิน

หัวเราะอีกครั้ง

มีจริงๆด้วย

ผมหมายถึงมีจริงๆด้วยคนที่กำลังถือกิ่งไม้เดินมา เพียงแต่ไม่ได้ใส่ชุดนักบินอวกาศ ไม่ได้ลงมือละเลงลายเส้นลงบนผืนทราย แค่เดินมาแล้วนั่งลงในที่ที่ไม่ไกลจากผมมาก ไม่เกินห้าเมตรผมคิดว่านะ

คงเป็นเพราะนี่คือฤดูหนาว

ฤดูที่คงไม่มีใครมาแช่น้ำที่เย็นจนสามารถแช่แข็งตัวเราจนชาดิกหรอก

ที่นี่เลยไม่มีใครเลย

เว้นแค่ผมกับคุณ

เพราะคุณนั่งเยื้องไปข้างหน้าทำให้ผมมองคุณได้โดยที่ไม่ต้องพยายามมากนัก แค่มองตรงไปข้างหน้าก็มีคุณอยู่ในครรลองสายตา แผ่นหลังเล็กและแคบ ตัวสูงแต่กลับดูบอบบางเหมือนพวกเด็กวัยรุ่นอะไรแบบนั้น

แต่คุณใส่เสื้อเชิ้ตเหมือนกับผม ติดกระดุมจนถึงคอ ผมเห็นตอนที่คุณเดินมา ถึงจะแค่แวบเดียวแต่ก็จำได้แม่น ทั้งใบหน้าก่อนที่คุณจะนั่งหันหลังให้กับผมแบบเงียบๆนั่นด้วย

ใบหน้าเรียวเล็กดูคมคาย คงเพราะเบ้าตาลึกกลม เรียกว่าอะไร กลมโต แบบนั้นล่ะมั้ง แต่มันก็ยังเป็นดวงตาชั้นเดียวอยู่ดี มันดูไม่เหมือนคนเอเชียแต่ผมมั่นใจว่าคุณเป็น อธิบายไม่ถูก แต่อาจจะเป็นเพราะสัญชาตญาณล่ะมั้ง

แค่นั้นแหละที่ผมเห็น

กิ่งไม้ในมือคุณถูกปักลงบนทรายข้างตัว เป็นกิ่งไม้หักๆที่มีกิ่งก้านตามที่ควรมี มันคงหักมานานแล้วเพราะไม่มีใบไม้อะไรหรือไม่คุณก็เด็ดมันออกจนหมด แต่ว่าเพื่ออะไรล่ะ หึ

คุณลุกขึ้นในตอนที่ผมกำลังนั่งพิจารณากิ่งไม้โง่ๆนั่น เซเสียหลักไปสองสามก้าว ผมขอเดาว่าคุณกำลังเมา คุณเดินได้มั่นคงอีกครั้งหลักจากผ่านสามก้าวนั้นไป

เดินตรงไปข้างหน้าสามก้าว

ถอดรองเท้าที่ผมเพิ่งเห็นว่ามันเหมือนกับรองเท้าที่ใส่เดินในบ้าน

เดินไปข้างหน้าอีกห้าก้าว

ที่ที่คุณกับผมนั่งอยู่ห่างจากน้ำทะเลสีฟ้านั่นประมาณนึง ผมกะระยะไม่ถูก แต่คุณใช้การก้าวเดินไม่กี่ก้าวไปถึงจุดที่คลื่นซัดถึง ผมถึงคิดว่ามันไม่ไกลนักหรอก หรือไม่ก็เป็นเพราะเรียวขายาวๆของคุณที่ทำให้ถึงที่หมายเร็ว

คุณหยุดหลังจากที่เดินไปสิบก้าว

ใช้ปลายเท้าเปลือยเปล่านั่นแตะลงบนคลื่นที่ซัดสาดมาถึง เหมือนกับว่ากำลังทดสอบความเย็นยังไงยังงั้นเลย

แล้วผมก็นึกออก

มีบทความหนึ่งที่ผมเคยอ่านผ่านตามา จำเนื้อความทั้งหมดไม่ค่อยได้แต่ใจความของมันก็คือการฆ่าตัวตาย และที่ทำให้ผมนึกถึงบทความนั้นออกก็เพราะมีอยู่ข้อหนึ่งที่พูดถึงการฆ่าตัวตายโดยการเดินลงทะเล

ทะเลหน้าหนาวที่ไร้ผู้คน

โลเคชั่นเหมาะแก่การประกอบเนื้อหาการฆ่าตัวตายชะมัด ผมคิดว่างั้นนะ

คุณคงทดสอบมันจนพอใจแล้ว หรือไม่เท้าของคุณก็คงชาดิกจนหมดความรู้สึกจากการจุ่มเท้าลงไป คุณเดินลงไปไกลกว่าเมื่อกี้ ผมมัวแต่คิดอะไรไร้สาระเลยไม่ทันเห็นว่าคุณเดินไปกี่ก้าว เดาว่าน่าจะไม่เกินสี่ก้าว

น้ำทะเลสูงราวแข้ง

มันเปียกกางเกงสีดำขายาวของคุณจนทำให้สีของมันเข้มกว่าส่วนบนที่ยังไม่เปียกน้ำ คุณยังคงก้าวต่อไปเรื่อยๆ การเดินในน้ำที่มีคลื่นอยู่ตลอดเวลาบวกกับอุณหภูมิของน้ำด้วยแล้ว เห็นได้ชัดว่าคุณเริ่มลำบากในการไปต่อ

ผมเดาว่าคุณคงไม่ทันสังเกตผมแม้ว่าผมจะใส่เสื้อเชิ้ตสีดำสนิท ตัวใหญ่ แล้วนั่งเป็นหมีทอดน่องอยู่บนชายหาดสีขาวนี่ก็ตามที ไม่งั้นใครที่ไหนจะมาฆ่าตัวตายให้คนอื่นดูกัน เว้นซะแต่จะเป็นพวกเรียกร้องความสนใจ

แต่ว่าผมไม่ได้มาทะเลเพื่อมาดูคนฆ่าตัวตาย

พอลองคิดอีกที

ผมไม่ได้มาเพื่อจะมาเป็นพยานการฆ่าตัวตายนะ อย่างน้อยก็ตายจริงๆน่ะ

ผมส่งเสียงออกไป แล้วคุณก็หันหลังกลับมามองผมทั้งที่เพิ่งตะโกนไปแค่ครั้งเดียวเท่านั้น คุณไม่ได้ขยับไปไหนจากบริเวณที่ระดับน้ำสูงถึงคอ และจากการที่คุณหันมามองมันทำให้ผมนึกถึงหนังสยองขวัญซักเรื่องที่ตัวเอกเหลือแต่คอ (คงไม่ผิดใช่มั้ยถ้าผมจะเรียกผีที่มีชื่ออยู่บนปกหนังว่าตัวเอก)

ผมถามคุณว่าข้างหน้า อีกร้อยเมตรมีเบียร์สดอร่อยใช่มั้ย

แล้วคุณตะโกนกลับมา

แค่เบียร์ที่อร่อย นอกนั้นห่วยจนต้องคายทิ้ง

ผมหัวเราะ แล้วถามอีกว่ามีที่ไหนแนะนำมั้ย เพราะตอนนี้ผมหิวแล้ว

คุณบอกว่า

แทนที่จะถามอะไรไร้สาระเพื่อถ่วงเวลา ทำไมไม่มาดึงฉันออกจากน้ำเค็มในตู้เย็นนี่ล่ะ

ตลกชะมัดเลยตอนนั้นและผมก็ขำมันออกมาจริงๆ

ตะโกนกลับไป

อย่างน้อยผมก็อยากให้คุณเลือกว่าจะเดินลงไปต่อหรือจะให้ผมทำท่าลงไปช่วยพอเป็นพิธีแล้วเราค่อยไปหาเบียร์อร่อยๆและของห่วยๆพวกนั้นกิน

คุณตะโกนกลับมา

เพื่อช่วยกู้หน้าของฉันที่หมดอารมณ์จะเดินไปต่อ ขอเลือกอย่างหลังละกัน ช่วยวิ่งมาด้วยท่าทีตื่นตระหนกหน่อยนะ

ผมหัวเราะ ลุกขึ้นบิดขี้เกียจ ปัดทรายออกจากกางเกงตัวเก่งแล้วเดินไปข้างหน้าสองสามก้าวแล้วหัวเราะออกมาอีกเมื่อได้ยินประโยคต่อมา

แต่บอกไว้ก่อนนะว่าตอนนี้เงินที่อยู่ในกระเป๋าหลังของฉันมันคงเปียกไปหมดแล้ว ร้านนั้นไม่มีไดร์เป่าผมซะด้วย

เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ

5 AM

เช้าเกินกว่าจะบอกว่าในคืนที่เต็มไปด้วยดวงดาว แต่ก็ไม่เช้าจนมองเห็นพระอาทิตย์

เป็นกึ่งกลางระหว่างกลางวันกับกลางคืน

ผมพบคุณในช่วงเวลาแบบนั้น

แล้วผู้ชายสองคนก็เดินทั้งตัวเปียกไปบนถนนด้วยกัน ผมบอกคุณแล้วว่าผมมีรถจอดอยู่ คุณเองก็บอกว่ามี ใครที่ไหนจะเดินมาที่ชายหาดที่ห่างจากบ้านตัวเองเกือบร้อยไมล์กัน ผมหัวเราะอีกแล้ว

หัวเราะให้กับท่าทางเป็นธรรมชาติของคุณที่ไม่เหมือนคนที่เพิ่งจะเดินลงทะเลเมื่อกี้

หัวเราะให้กับริมฝีปากบางหยักที่ยื่นออกมาทุกครั้งที่คุณพูด

แล้วยัง

หัวเราะให้ตัวผมเองที่ลอบมองเจ้าจุดสามจุดบนหน้าคุณแบบไม่ให้คุณรู้ตัว

เราไปกินพายที่ต้องคายทิ้งในคำแรกด้วยกัน

ไปกินเบียร์ที่ว่านั้นด้วยกัน

นั่งรอให้เงินของคุณแห้งจากการเอามันไปผึ่งในเตาย่างของร้านจนเกือบจะไหม้จนหมด

แน่นอนว่ามันมีรอยนิดหน่อยแต่เจ้าของร้านไม่ถือสา

วันแรกของคุณกับผม

ห่วยชะมัด

ผมมองออกไปนอกร้าน บานหน้าต่างที่อยู่ซ้ายมือ กรอบหน้าต่างที่เป็นไม้แกะสลักนั่นไม่น่าสนใจเท่าผู้หญิงตัวสูงโปร่ง ผิวขาวในเสื้อเชิ้ตสีเหลืองและกางเกงเข้ารูปอวดเรียวขาเพรียว

เจ้าของร้านสาวผิวเข้มหันไปมองเธอเหมือนกับที่ผมมอง แววตาแข็งกร้าวและมีทีท่าจะพุ่งตัวออกไป ผมมองเห็นก่อนแล้วจึงเคลื่อนไหวได้รวดเร็วกว่า

วิ่งไปที่ประตูไม้สีทองแดง กระชากมันออกโดยที่ไม่หันไปมองคุณ

คว้าตัวเธอผู้แปลกหน้าไว้แล้วจับยัดใส่รถเก่าปุโรทั่งแล้วขับออกมา

เธอไม่ได้พูดอะไรแต่ใช้ดวงตาคู่นั้นมองผม

ดวงตาคู่ที่ผมไม่กล้าจะสบตามันนานๆเลยซักครั้ง

รถมาถึงหน้าผาก่อนจะพุ่งดิ่งลงสู่เบื้องล่าง

ไร้เสียงกรีดร้อง

ไร้ท่าทีตื่นตระหนก

เสียงสูดหายใจเข้าลึกดังขึ้น ผมลืมตาขึ้นมาก่อนจะสบตากับดวงตาของคนที่เพิ่งจะดิ่งลงเหวมาด้วยกัน ดวงตาคู่กลมที่เต็มไปด้วยประกาย แวววาว ล้อมกรอบด้วยแพขนตาหนา

ดำสนิท ราบเรียบ

เหมือนกับดวงตาของคุณ

“ป๊าจะทำแบบนี้ไม่ได้”

ผมลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปที่โต๊ะ มองโทเท็มที่หมุนอยู่

ความจริง

นี่คือความจริงที่ผมไม่อยากกลับมา

“นั่นเป็นแค่ป๊าเล็กที่ป๊าสร้างขึ้น”

ความจริง

เสียดลึกเข้าไปในอก

อึดอัดเหมือนถูกบีบคอ

“ป๊ารู้”

และเจ็บยิ่งกว่าความจริง

ก็คือการที่รู้

ความจริง

แผดเผาความรู้สึก

หลอมละลายห้วงคำนึง

“รู้ดียิ่งกว่าใคร”

แล้วความทรงจำจะกอบโกยขี้เถ้าพวกนั้นขึ้นมาใหม่

เพื่อแผดเผามันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

“หนูดีใจที่ป๊ายังรู้ตัว และหวังว่าป๊าจะรู้ดีที่สุดว่านั่นไม่มีทางใช่ป๊าเล็ก”

“เป็นแค่เงา”

คนที่เหมือนกับคุณที่สุดในโลกกำลังบอกผมด้วยคำพูดที่คุณเคยบอก

จำไว้นะแดเนียล ถ้าวันไหนฉันไม่อยู่อย่าทำแบบนั้นเด็ดขาด

อย่าสร้างฝันที่จะกักขังฉันไว้ในนั้น

นั่นเป็นแค่เงาไม่มีทางเป็นฉัน

อย่าบังอาจมาใช้สิ่งที่ฉันสอนนายขังฉัน รู้มั้ย

ลูกสาวของคุณ

เหมือนคุณมากจริงๆ

ผมหมุนโทเท็มในมืออีกครั้งหลังจากที่เธอเดินออกไปเมื่อไม่เห็นว่าผมจะพูดอะไรออกมาอีก

สิ่งนั้นหมุนคว้างอยู่บนโต๊ะ สะท้อนกับแสงไฟจากโคมไฟบนโต๊ะ

แหวนแต่งงานที่สลักคำว่า oath ไว้ด้านใน

มันหมุนคว้างอยู่อย่างนั้นจนผมเลือกจะหันหลังกลับออกมา