เย็นหนึ่งของช่วงปลายเทอมสอง ซึ่งฝนเทลงมาอย่างหนัก เพื่อนๆ คนอื่นต่างทยอยกลับบ้านกันไปหมดแล้ว เหลือผมที่รอแม่ขับรถมารับ ส่วนนักเรียนอีกคนที่ตกค้างอยู่ในโรงเรียน ก็คือ วรรณ ที่แม่ของเธอต้องรับภาระครูเวรประจำวันนั้นพอดี

ท่ามกลางสายฝนซัดกระหน่ำ ผมหยิบเอาเกมฟุตบอลบนแผ่นกระดานกระดาษแข็งออกมาเล่นอยู่เพียงลำพัง 

ตามกติกาของเกม คนเล่นต้องนำเอาตุ๊กตานักฟุตบอลขนาดเล็กจำนวน 11 ตัว ซึ่งผลิตจากพลาสติกแข็งๆ กดลงบนส่วนปลายของลูกบอล ที่ทำขึ้นจากพลาสติกทรงกลมแบนคล้ายเหรียญ เพื่อค่อยๆ ลำเลียงบอลไปยังหน้าโกล์ของฝ่ายตรงข้าม และจัดการยิงประตูชัยในท้ายที่สุด

แล้วจู่ๆ วรรณก็เดินเข้ามาทักว่า “ปกติ เกมนี้เค้าเล่นกันสองคนไม่ใช่เหรอ?” จากนั้น เธอจึงเอ่ยปากขอร่วมเล่นเกมกับผม ทั้งๆ ที่เธอเล่นมันไม่ค่อยเป็น 

ผมพยายามสอนวรรณอย่างใกล้ชิด โดยธรรมดา คู่แข่งขันของเกมชนิดนี้ต้องนั่งอยู่คนละฝั่งโต๊ะ แต่ผมกลับค่อยๆ ลอบขยับตัวไปนั่งลงบนม้านั่งยาวข้างเดียวกับวรรณอย่างแนบเนียน

ผมสอนเธอถึงวิธีการกดบอลพลาสติกให้กระเด้งได้ไกล และแอบเคลื่อนแขนขวาของตนเองไปกระทบเสียดสีกับแขนซ้ายของวรรณ 

นี่เป็นครั้งแรกสุด ที่มันแข็งตัวขึ้น หลังจากผมไปแตะเนื้อต้องตัวสตรีเพศในโลกแห่งความจริง

เพราะก่อนหน้านั้น อาการลักษณะนี้มักเกิดขึ้นในยามวิกาลที่ผมนอนฝันถึงเพื่อนๆ ผู้หญิง บนเตียงนอน โดยมีหมอนข้างเป็นสื่อกลาง 

มีแค่ครั้งเดียว ซึ่ง “ของสงวน” ของผมแข็งตัวเพราะถูกคนอื่นจับกุม แต่นั่นก็เป็นฝีมือเพื่อนชายเช่นเจ้าต๊อด ไม่ใช่สตรีคนไหน 

  
จริงๆ แล้ว ระหว่างเรียนชั้นประถมศึกษาปีสุดท้าย ร่างกายของผมเคยสัมผัสกับร่างของเพื่อนผู้หญิงบางคน ที่ไม่ใช่วรรณมาบ้าง

ในการเข้าค่ายลูกเสือ-ยุวกาชาด ตอน ป.6 เทอมสอง ผมถูกจับคู่ให้ทำกิจกรรมเข้าจังหวะกับแจน ที่ตัวสูงกว่าผมนิดหน่อยและหน้าตาเข้าขั้นใช้ได้ (แม้จะมีบุคลิกห้าวเหมือนผู้ชายไปนิด) จึงต้องจับมือถือแขนเธอบ่อยครั้ง 

อย่างไรก็ดี ผมกลับไม่เคยรู้สึกรู้สาอะไรกับแจนเลย ผมเห็นเธอเป็นแค่เพื่อนผู้หญิงอีกคนหนึ่ง และร่างกายของตนเองก็ไม่เคยเกิดปฏิกิริยาวูบวาบแปลกๆ หลังสัมผัสกับเรือนร่างของแจน 

ผมเคยยืนต่อคิวรับถาดหลุมอาหารเที่ยง ถัดจากเชียร์ลีดเดอร์ “สามสาว สามสวย สามสูง” ประจำรุ่น คือ แป้ง เพลิน และวรรณ ทีแรก คนที่ยืนอยู่ด้านหน้าผมคือ วรรณ 

พอผ่านไปสักพัก พวกเธอก็รุมเล่นหัวผม ซึ่งตัวเล็กกว่า และหยอกล้อกันเอง จนในที่สุด ผู้ยืนอยู่ข้างหน้าผมกลับกลายเป็นแป้ง มีจังหวะหนึ่ง วรรณและเพลินแกล้งผลักแป้งมาหาผม จนร่างกายเราสองคนแนบชิดติดกัน 

ระหว่างนั้น ผมคิดแค่เพียงว่า “แป้งนี่ตัวสูงจัง สูงตอนประถมฯ ต้นยังไง ใกล้จะจบประถมฯ ปลาย ก็ยังสูงอยู่อย่างนั้น” ทว่า กลับไม่มีอาการแปลกประหลาดอื่นใดในร่างกายเกิดขึ้นตามมา

และแน่นอน ผมยังชอบกึ่งแกล้งกึ่งจีบเพลินอยู่เป็นระยะๆ แต่เรื่องราวทั้งหมดก็ดำเนินไป โดยผมไม่เคยรู้สึกลึกซึ้งร้อนรุ่มใดๆ ในห้องเรียน ผมเพียงแค่หมั่นระบายความต้องการของตัวเอง ระหว่างนึกถึงใบหน้าและส่วนสูงของเพลินก่อนเข้านอนเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้ เพื่อนผู้หญิงสมัยประถมฯ ที่เนื้อหนังมังสาอันแท้จริงจับต้องได้ของเธอ สามารถปลุกสัญชาตญาณเพศชายในตัวผมให้ลุกฮือชูชันขึ้นต่อหน้าต่อตา จนยากจะกำหนดควบคุม