ปีนี้นี่เองที่คุณลักษณะอันโดดเด่นอีกข้อของวรรณเริ่มปรากฏออกมา นั่นคือ เธอสอบได้ที่หนึ่งของห้องในทั้งสองภาคการศึกษา 

ส่วนผม เทอมต้นสอบได้ที่สิบสอง เทอมสอง ตอนแรก ครูประจำชั้นบันทึกข้อมูลลงในสมุดพกว่าสอบได้ที่หก แต่แกมาแจ้งภายหลังว่า เกิดข้อผิดพลาด เพราะรวมคะแนนให้ผมเกินจริงไป 1 คะแนน เมื่อหักลบส่วนเกินดังกล่าวออก จึงกลายเป็นว่าผมสอบได้แค่ที่เจ็ด

แต่อย่างน้อย ผมก็ไม่ได้เป็น “บ๊วย” หรือที่โหล่รั้งท้ายประจำห้องเรียนอีกต่อไป เพราะผมเริ่มคิดเลขเป็นและอ่านหนังสือออก แถมยังชอบอ่านหนังสือแนวความรู้รอบตัว จนได้รับคำยกย่องจากคุณครูมากพอสมควร

ความภาคภูมิใจอีกประการของผม ก็คือ ตอน ป.1 ครูประจำชั้นได้จัดให้มีการเลือกตั้งหัวหน้าห้องสองครั้งในแต่ละภาคการศึกษา

ในเทอมแรก วรรณเป็นผู้ได้รับเลือกไปตามระเบียบ เพราะสถานะ “พี่ใหญ่” ของเธอ ยังคงครอบงำความคิดของเพื่อนคนอื่นๆ ได้อย่างเด็ดขาด

ในเทอมสอง ผมตัดสินใจฮึดสู้ด้วยการพยายามออกเดิน “หาเสียง” กับเพื่อนๆ ในห้อง ให้ช่วยเลือกตัวเองเป็นหัวหน้า

ความพ่ายแพ้ครั้งนั้น ทำให้วรรณเดินไปฟ้องครูประจำชั้นว่า ก่อนการเลือกตั้ง เธอเป็นฝ่ายนั่งอยู่เฉยๆ แต่ผมกลับไปเที่ยวเดินบอกให้เพื่อนฝูงคนนู้นคนนี้ช่วยเลือกตนเอง

วรรณเห็นว่านั่นคือพฤติกรรม “ขี้โกง” จนคุณครูต้องอธิบายว่าที่จัดกิจกรรมนี้ขึ้น ก็เพราะแกอยากให้คนเป็นหัวหน้าห้องทำอย่างที่ผมทำนี่แหละ

“ถ้าอยากให้เพื่อนรัก เพื่อนเลือก หนูก็ต้องหมั่นไปพูดคุย ทักทาย ทำความรู้จักกับเขาสิลูก” คุณครูสอนวรรณ

สมัยเรียน ป.1 เทอมสอง วรรณซึ่งชอบแสดงตนเป็น “ลูกพี่” ได้เดินมาตีหัวผมและเพื่อนอีกคนชื่อ “วงศ์” ที่กำลังเล่นซนกันตามประสาเด็กผู้ชาย ขณะพักกลางวัน 

ผมจึงพูดจาโต้ตอบว่า “นึกว่าเป็นลูกครู แล้วจะรังแกคนอื่นได้เหรอ?” ก่อนจะผลักอกเธอกลับไป

เช้าวันรุ่งขึ้น วรรณพาคุณครูแม่ของเธอ ซึ่งสอนหนังสืออยู่ชั้น ป.4 มายืนดักรอผมอยู่หน้าประตูโรงเรียน 

ครูแม่วรรณดุผม ฐานที่รังแกเด็กผู้หญิง ซึ่งเป็นลูกสาวของแก

ผมเข้าใจว่าวรรณไม่ได้เล่าให้แม่ฟังถึงเรื่องราวก่อนหน้าที่ผมจะลงไม้ลงมือกับเธอ

ครูแม่วรรณขู่ด้วยว่าถ้าผมแกล้งลูกสาวของแกอีก จะโทรศัพท์แจ้งให้พ่อแม่ของผมทราบเรื่อง

ผมค่อยๆ เหินห่าง เข็ดขยาด และไม่อยากเข้าไปข้องเกี่ยวกับวรรณมากนัก