เราสะดุ้งตื่นเพราะอ้อมสะกิด (อ่าว! สัส) 

อ้อม - มึงๆ ถึงผานกเค้าแล้ว ลงตรงนี้เลยป่ะ

เราที่กำลังงวงเงียมาก แต่เมื่อได้ยินเพื่อนพูดงั้นก็ตาเบิกโพลง

เรา - ใช่ๆ ลงตรงนี้เลย / พี่คะ หนูลงนี้คะ (ตะโกนบอกพี่กราวน์โฮสเตสส์)

เราสองคนลงจากรถพร้อมหยิบสัมภาระทั้งหมดที่นำมาก่อนจะยืนนิ่งๆ โง่ๆ รอรถทัวร์ขับผ่านไป 

พลางโบกมือบ๊ายบายให้พี่โชฟเฟอร์และพี่กราวน์โฮสเตสส์

[มันเป็นช็อตที่ วางกล้องไว้นิ่งๆ แล้วถ่ายไปอีกฝากของถนน 

จะเห็นรถทัวร์คันหนึ่งจอดอยู่ประมาน 5 นาที

หลังจากนั้น รถทัวร์ก็เคลื่อนผ่านเฟรมไป 

โดยทิ้งเด็กหน้าตามึนงง หลงทางไว้สองคน อย่างไร้เยื่อใย]

เรากับอ้อมยืนตั้งสติอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะออกเดินไปเรียบทางถนนด้านขวามือ 

เรา - ไหนเค้าบอกว่า มีร้านอาหารไงวะ ไม่เห็นมีเลย (ชะเง้อดูด้านขวามือของตัวเอง) มีแต่ร้านขายหมวกเต็มไปหมดด้านหลังเราเนี้ย

อ้อม - เออไหนวะ 

เราเริ่มงงว่าทางที่เราเดินไปมันใช่รึป่าว จนหันไปมองฝั่งตรงข้ามถนนที่เรายืนอยู่

เรา - โอะ นั้นไง ใช่ป่ะวะ

อ้อม - เออใช่ป่ะวะ

เรา - ข้ามไปดูก่อนมั้ยมึง กูว่าใช่ 

เราสองคนข้ามถนนอย่างระมัดระวัง โดยไม่มองถนน (ก็ช่วงนั้น แมร่งไม่มีรถอะ)

พวกเราเดินตรงไปที่โต๊ะว่างหน้าร้าน ที่เหลืออยู่ แล้วรีบทำสัญลักษณ์แสดงความเป็นเจ้าของ

โดยการวางสัมภาระให้เต็มโต๊ะให้ได้มากที่สุด และสลับกันไปเข้าห้องน้ำ ซื้อขนม

อ้อมเข้าห้องน้ำอย่างเดียวไม่ได้ซื้ออะไรเพิ่ม ส่วนเราด้วยความหนาวที่มีอุณหภูมิประมาน 18 องศา

ทำให้เราต้องรีบไปชงโอวัลตินมากิน เพื่อประทังความหนาว 

รถประจำทางพร้อมให้บริการจากผานกเค้า ไปภูกระดึงแล้ว เราสองคนไม่รอช้าเดินไปต่อคิวและขึ้นรถไปกับผู้ร่วมเดินทางอีกประมาน 6 คน (รวมเราสองคนก็เป็น 8) 

ระหว่างทางทุกคนจะตื่นตากับแสงอาทิตย์อัสดงตรงเส้นขอบฟ้าละติจูดที่ 37 องศา 33 ลิปดาเหนือ (เพื่อ!) พร้อมกับทางถนนที่ตรงเป็นทางยาว มีทางลาดชันเป็นระยะ สวยงาม และมีแบล็คกราวน์ เป็นผานกเค้าสูงตระหง่าน 

ถึงอุทยานภูกระดึงแห่งชาติ ซึ่งทางอุทยานจะเปิดให้ซื้อตั๋วปีนเขาในเวลา 7.00 AM ทำให้เรามีเวลาว่างเดินชมรอบๆ อุทยานและเกิดความลังเลใจว่าจะซื้อรองเท้าใหม่เพื่อปีนเขา หรือใส่ Nike ของเราขึ้นไป ด้วยความที่เป็นคนค่อนข้างรักรองเท้า Nike อย่างถึงที่สุดจึงทำให้เป็นห่วงรองเท้ามาก 

ก่อนจะมาทริปนี้เราได้ปรึกษาแม่ ,เพื่อน ,รุ่นพี่ และรุ่นน้อง ถึงสภาพรองเท้าตอนถึงยอดเขาว่าอยู่รอดปลอดภัยดีมั้ย ทุกคนตอบมาเป็นเสียงเดียวกันว่า อาจจะมีเลอะบ้างเล็กน้อย ความรู้สึกตอนนั้นหวิวๆ และพานิคมาก เพราะเรามักจะเป็นเอ็นร้อยหวายอยู่บ่อยครั้ง จึงมีความจำเป็นต้องใส่รองเท้าที่เซฟข้อเท้าให้ดีที่สุด แต่อีกใจนึงก็กลัวรองเท้าคู่ใจเลอะ แต่สุดท้ายก็ใส่ปีนเขาจนได้ (จะร่ายยาวเพื่อ!)

ซื้อตั๋วขึ้นเขา พร้อมแจ้งชำระเงินเรื่องเต็น ก่อนออกเดินทางไปปีนเขา แต่เราไม่แข็งแรงพอที่จะสามารถแบกกระเป๋า 7 กิโล ขึ้นเขาได้ด้วยตัวเอง จึงจำเป็นต้องใช้บริการลูกหาบ 

ซึ่งเป็นบริการที่ยอดเยี่ยมกระเทียมดองมากๆ เพียงแค่คุณเดินตรงไปที่จุดรับ-ส่งสัมภาระ และเซ็นชื่อของคุณลงในกระดาษที่ทางอุทยานเตรียมไว้ให้ แค่นี้พี่หาบของเราก็จะติดแท๊กกระเป๋าให้เหมือนกับเวลาเราต้องการโหลดกระเป๋าลงเครื่อง เพียงแต่แตกต่างกันนิดหน่อยตรงที่ ตัวแท๊กเป็นหนังกะติ๊กเท่านั้นเอง

หลังจากทำตามขั้นตอนของอุทยานเรียบร้อยก็ถึงเวลาที่จะได้ปีนเขาสักที เราเริ่มจากการก้าวเท้าซ้ายแล้วต่อด้วยเท้าขวา (ถรุ้ย) ก่อนขึ้นก็ขอถ่ายป้ายนิดนึง 'ครั้งหนึ่งในชีวิต ขอพิชิต ภูกระดึง' 

ตอนนั้นคิดว่า 'เอาวะ ครั้งนึงกูมาถ่ายกับป้ายนี้ละ จะถึงไม่ถึงกูก็ได้มาขอพิชิตละ ไม่เป็นไรหรอก ช่างมัน' แต่พอมาคิดอีกที แมร่งไม่ได้หวะ เพราะจ้างลูกหาบให้หาบกระเป๋าขึ้นไปแล้ว ยังไงก็ต้องขึ้นไป เลยต้องสู้สุดใจ 

ช่วงระหว่างตีนเขาจนถึงซำแฮกมีระยะทางประมาน 1 กิโล ซึ่งเราสองคนทำเวลาได้ดีมาก ด้วยความที่เป็นนักปีนมืออาชีพเลยแทบไม่หยุดพัก 

ตัดภาพมา

เดินได้ 50 ก้าว 

อ้อม - พักแปป 

เรา - เออๆ แมร่งเหนื่อยหวะ 

อย่างน้อยเราคิดว่าเราก็ดีกว่า โป (กังฟูแพนด้า ที่เดินบันได 5 ขั้นก็เหนื่อยแล้ว) 

ระหว่างที่นั่งพักเราก็นั่งนับคนที่เดินผ่านเราไปเรื่อยๆ โดยเฉพาะพี่หาบ เราสถาปนาให้พี่หาบทั้งหลายเป็นเจ้าแห่งภู เพราะรู้สึกว่าการหิวกระเป๋าหรือสัมภาระใดใดก็ตาม รอบละ 60 กิโลเป็นอะไรที่โครตสุดยอด 

อันที่จริงเราแอบไปถามคนวงในมาว่าทำไมพี่หาบเขาถึงทำได้ขนาดนี้ ซึ่งก็ได้คำตอบมาว่า การจะเป็นลูกหาบได้จำเป็นจะต้องเข้าคอร์สกับ ซุปเปอร์ฮีโร่ของทางมาร์เวล โดยจะมีการลงสมัครแค่ปีละครั้งเท่านั้น นั่นหมายความว่าเขาเป็นยอดมนุษย์ (เราเรียกพี่หาบว่ายอดมนุษย์ภาคพื้นดิน) เพราะเขาสามารถขึ้นลงยอดเขา ตีนเขาได้หลายเที่ยวต่อหนึ่งวัน พี่หาบทั้งหลายแมร่งยอดเขาจริงๆหวะ เอ้ย ยอดมนุษย์ เอ้ยถูกแล้ว (มุกกากเก่าสมัยเราเรียนประถม)

นอกเรื่องเยอะไปละ เรากลับมาเข้าเรื่องของเราดีกว่า

ช่วงขึ้นซำแรกยังไม่ค่อยมีเหตุการณ์อะไรพิเศษ แต่สำหรับคนที่เพิ่งปีนเขามือใหม่อย่างพวกเรา เรียกว่าเหนื่อยมาก เราพักกันทุก 10 นาทีโดยเฉลี่ย 

ซำแฮก
เราถึงซำแฮกเวลา 8.00 น โดยประมาน ด้วยความหิวโหยเหมือนเด็กหลงทางแล้วไม่ได้กินข้าวมาสามวัน เราจึงพักรับประทานอาหารเช้าที่ซำแฮก เนื่องจากซำที่สูงขึ้นไปราคาอาหารก็จะเปลี่ยนตาม ซึ่งราคาอาหารที่ซำแฮกยังอยู่ในเกณฑ์ที่เรารับได้ เราจึงตัดสินใจกินกันที่นี่ 

เป็นการกินข้าวไข่เจียวที่พิเศษสุด เพราะเป็นครั้งแรกในชีวิตที่ได้กินข้าวไข่เจียวกลางเขาแบบนี้ บอกเลยว่าวิวดีมาก แม้ว่าความสูงตอนนี้จะสูงแค่ 500 เมตร จากระดับน้ำทะเลก็เถอะ

หลังจากกินข้าวไข่เจียวเสร็จเราก็ออกเดินทางต่ออย่างมุมานะเพื่อที่จะขึ้นไปให้ถึงจุดสูงสุด ด้วยแรงและพลังที่เต็มเปี่ยมซึ่งได้รับมาจากข้าวไข่เจียวเมื่อครู่ทำให้เรา เดินคล่องขึ้น แต่แน่นอนว่าเราไม่ใช่คนแข็งแรงถึงขนาดที่จะไม่หยุดพักกันเลย อันที่จริงเราก็มีคอนเซปในการเดินแบบวิถีเรา คือ กินลมชมวิวชิวๆ ตามสไตล์คนว่างงาน 

เพราะคอนเซปนี้จึงทำให้เราชิวกับการปีนเขามากกกกกกก 

ถ้าเหนื่อยก็พัก ถ้าอยากได้กระเป๋ากลับก็เดิน นี้คือประโยคที่เป็นแรงจูงใจอย่างดีสำหรับคนที่จ้างลูกหาบและหลวมตัวปีนขึ้นเขามาแล้ว /อนุญาติให้เอาไปใช้ได้ สัญญาว่าจะไม่จดลิขสิทธิ์ (ฮ่าๆ) 

ในที่สุดเราก็มาถึงซำกกหว้า บอกเลยว่าเดินผ่านมา 4 ซำเป็นอะไรที่ชี้ชำระกำใจมาก ถ้ารองเท้าเซฟเท้าไม่ดีมีหวัง

พัง ... พัง ..... พัง!  แน่นอน

เพราะงั้นสำหรับใครที่จะมาปีนเขาแนะนำว่าให้ใส่รองเท้าคู่กายสบายเท้าที่สุดมาจะดีกว่า มันจะทำให้การปีนเขาสนุกและสบายขึ้น 

เชื่อเราสิ คอนเฟิร์มให้เลยอ๊ะ !

มาถึงซำกกหว้า เราก็รีบพักร่างโดยไม่ได้นัดหมาย วิธีการพักของเราสองคนคือการนั่งนิ่งๆ คุยกันน้อยๆ มองวิวเยอะๆ ตามวิถีของเพื่อนที่ไม่ได้สนิทกันมาก ซึ่งแน่นอนว่ามันมีระยะห่างอยู่หลายสเตป แต่ก็ถือว่าเข้าใจกัน ไม่ได้อึดอัดอะไร 

อ้อมเป็นเพื่อนร่วมทริปที่ยอดเยี่ยมคนนึง เพราะเราสองคนรู้กันอยู่แล้วว่าเราสามารถช่วยตัวเองได้ เวลาอยากจะเดินไปไหนคนเดียวก็สามารถทิ้งกันได้โดยที่ไม่โกรธกัน หลายคนอาจจะมีเพื่อนร่วมทริปที่ไม่สามารถปล่อยหรือแยกกันเดินได้ แต่อ้อมไม่ใช่แบบนั้น ซึ่งเรามองว่ามันเป็นเรื่องที่ดี มันจึงทำให้การมาทริปนี้สะดวกกายสบายใจและเป็นอิสระมากขึ้น (แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าจะเดินคนละทางนะ)

เราออกเดินทางอย่างต่อเนื่อง แต่ก็มีหยุดพักเป็นระยะ และระหว่างทางก็จะเจอคนที่สวนลงมา เรากับอ้อมก็มักจะถามถึงระยะทางที่จะถึงยอดเขาเสมอ ซึ่งทุกคนก็ตอบเหมือนกันว่า 

ใกล้แล้ว ใกล้ถึงแล้ว!  

ตัดภาพมา

เรายังอยู่ซำกกโดน ทุกซำที่ผ่านไปเป็นเหมือนการนับถอยหลังสู่จุดสูงสุดของภูกระดึง เราจะแวะดูทุกซำว่าตอนนี้เราอยู่ที่ไหน เพื่อสร้างกำลังใจในการเดินต่อไป ซึ่งระหว่างทางเราก็จะเจอกับสะพานแบบมินิมอล

ทุกครั้งที่ได้เจอสะพานเราจะรู้สึกตื่นเต้น เพราะรู้สึกว่ามันน่ารัก นอกจากนั้นก็ยังมี บันไดเสียวขา และก็ทางชันระดับสิบ ทั้งหมดทั้งมวลนี้คือสิ่งที่ต้องทำก่อนที่จะถึงจุดสูงสุดของภูกระดึง ซึ่งแน่นอนว่าเราก็ไม่มีทางเลือก จะโทรเรียกฮอหรือตะโกนเรียกเมฆสีทองให้มารับก็เกรงว่าจะรบกวน ซุน โงกุน เขาคงยุ่งๆ กับการตามหาลูกแก้วมังกร เพราะงั้นเราก็ต้องใช้ศักยภาพของเรานี้แหละ จะได้รู้สึกภูมิใจตอนที่ไปถึงจุดหมาย 

และแล้วเราก็มาถึงด่านสุดท้าย เพื่อท้าทายความกล้าของเรา ซึ่งภาพตรงหน้าเราในตอนนั้นคือบันไดสูง 22 ขั้น ซ้อนกันจนแทบไม่เหลือที่ให้ยกขาได้ เป็นบันไดที่ชันที่สุดที่เคยเห็นตั้งแต่เกิดมา 

ตอนนั้นเราคิดว่าเขาไม่ทำบันไดลิงให้ก็ดีเท่าไหร่แล้ว 

พอเรารู้ว่าจุดที่ยืนอยู่มันใกล้จะถึงยอดเขาเราจึงมีกำลังใจในการปีนมากขึ้น พวกเราจึงกัดฟันปีนไปให้ถึงรวดเดียวแบบไม่หยุดพัก 

ความรู้สึกตอนนั้นบอกได้เลยว่าดีใจและภูมิใจมาก มันเป็นความรู้สึกที่เหมือนกับการพยายามทำอะไรสักอย่างแล้วมันสำเร็จ มันเป็นความรู้สึกที่อยากให้เกิดขึ้นบ่อยๆ แต่มันก็ต้องแลกกับความเหนื่อยยากลำบากก่อนที่จะเกิดความรู้สึกแบบนี้ 

เราแวะพักถ่ายรูป นั่งเล่นอยู่ครู่ใหญ่ ก่อนจะเจอภารกิจต่อไปคือ 

เดินไปจุดบริการนักท่องเที่ยว

ซึ่งเป็นจุดที่นักท่องเที่ยวทุกคนต้องมารวมกันพักผ่อนที่นี้ และระยะทางจากยอดภูกระดึงที่เราอยู่จนถึงที่พักก็ไม่ใช่น้อยๆเลย ระยะทางในการไปจุดบริการนักท่องเที่ยวอยู่ที่ 3 กิโลเมตร ก่อนหน้านี้เราได้ซักถามพี่ๆ ที่เดินลงมาจากยอดว่า

เรา - อีกไกลมั้ยคะพี่

พี่ดาวน์ (ตั้งชื่อเอง) - อีกไม่ไกลละค่ะ เดี๊ยวเลี้ยงตรงนี้ก็ถึงละ แต่ต้องเดินไปที่พักอีก 3 กิโล

เรา - 3 กิโล ! ทางเดินเป็นไงคะพี่

พี่ดาวน์ - อ่อ ก็ทางเรียบๆ อะ 

เรา - อ่อ สบายละไม่เป็นไร ชิวๆ

พี่ดาวน์ - เดี๊ยวรู้เลย น้องลองไปเดินเองละกัน

พี่ดาวน์ทิ้งท้ายได้น่ารักจริงๆ 

ตอนนั้นเราก็รู้สึกเฉยๆ จนได้ลองเดินจริงๆ จึงเข้าใจว่า

แมร่ง!! ดูดพลังพอพอกับปีนเขาเลย 

ความแตกต่างระหว่างปีเขากับการเดินไปที่พัก ที่เห็นชัดๆ คงจะเป็นเรื่องของแดดที่แรงมาก แต่ลมหนาวทำให้รู้สึกเฉยๆ ทั้งๆที่ในความเป็นจริงมันแรงกว่าพื้นราบเพียงแต่เราไม่รู้สึก 

แต่สิ่งที่สัมผัสได้แน่ๆ คือความยากลำบากในการเดินบนทราย หลายคนที่เคยไปทะเลคงเข้าใจดีว่า การเดินบนทรายค่อนข้างดูดพลังงานชีวิตมาก และอย่าคิดว่าการปีนเขาจะมีแต่ดิน

ซึ่งอันที่จริงมันก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น เพราะถ้าเราใส่รองเท้าคู่ใจมามันจะทำให้อุปสรรคในการเดินลดลง 

ด้วยความเหนื่อยล้า เรากับอ้อมก็รีบซอยเท้ายิบๆ เพื่อหวังที่จะไปถึงที่พักให้เร็วที่สุด แต่ยิ่งเดินไปเท่าไหร่ยิ่งรู้สึกเหมือนไร้จุดหมาย ตอนนั้นเราไม่สามารถรู้ได้เลยว่าอีกกี่กิโลถึง เพราะระหว่างทางไม่มีป้ายบอก

ทั้งนี้ทั้งนั้นพวกเราจึงจำเป็นต้องขุดพลังใจออกมาใช้ในการเดิน 3 กิโลเพื่อไปให้ถึงที่พัก 

1 ชั่วโมงเต็มกับการเดิน 3 กิโลเมตรอย่างต่อเนื่อง ในที่สุดเราก็มาเหยียบอยู่หน้าจุดบริการนักท่องเที่ยว เราสองคนเดินเข้าไปพร้อมสอบถามเรื่องอุณหภูมิในตอนนั้น เพื่อประกอบการตัดสินใจในการเช่าอุปกรณ์การนอน 

เรา เช่าผ้าห่มผืนเล็ก 1 ผืน, หมอน

อ้อม เช่าผ้าหุ่มเล็ก 1 ผืน, หมอน เช่นกัน

ในตอนนั้นเราและอ้อมต่างก็มีถุงนอนที่เอามาเอง ซึ่งของเราสามารถกันอุณหภูมิได้ 20+ องศา ส่วนของอ้อมกันได้ 10 องศา โดยประมาน ความหนาของถุงนอนของเราสองคนจะแตกต่างกันเพราะของอ้อมกันความหนาวได้มากกว่า 

หลังจากเช่าอุปกรณ์ต่างๆเสร็จเรียบร้อย เราก็เดินไปจองเต็น ก่อนที่จะเดินไปดูกระเป๋าเดินทางคู่ใจของเรา ปรากฏว่ามันยังมาไม่ถึง ด้วยความเหน็ดเหนื่อย พวกเราจึงนอนฟุบโต๊ะ กันอย่างไม่แคร์สภาพหน้าตาหรือพูดกันง่ายๆ คือไม่แคร์สื่อ (อย่าบอกใครนะ เหมือนตอนนั้นน้ำลายเราแอบย้อยด้วยละ)

เราตื่นขึ้นมาพบว่ากระเป๋าก็ยังมาไม่ถึง พวกเราจึงเดินไปที่เต็น แล้วนอนกันอย่างสงบ

เราตื่นนอน แล้วรีบดิ่งไปที่จุดรับสัมภาระ พร้อมจ่ายเงินให้กับลูกหาบก่อนจะนำกระเป๋าเข้าเต็น และเดินไปรับประทานอาหารเย็นที่ร้านอาหาร ในขณะที่เรากำลังกินอาหารเย็น ก็จะเห็นกวางผู้มีอัธยาศัยดีเดินไปมาอวดโฉมของมัน บอกเลยว่าไม่เคยเห็นกวางมาก่อน ก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา แต่จังหวะนั้นคือหิว เราเลยไม่ได้ตื่นเต้นแบบเต็มสตรีม 

หลังรับประทานอาหารมื้อเย็นเสร็จเราก็ไปอาบน้ำ ซึ่งเป็นอะไรที่เวรี่คูลมากๆ แต่หลังจากอาบเสร็จก็จะรู้สึกสบายตัวขึ้น เพราะน้ำที่เราอาบมันเย็นกว่าอากาศข้างนอก จึงทำให้ร่างกายเราสามารถปรับอุณหภูมิให้เท่ากับน้ำและทำให้เรารู้สึกอุ่นขึ้น

สบายตัวแล้วก็หลับ

ต้องบอกว่ามันเป็นวันที่เหน็ดเหนื่อยมากพอๆ กับการทำทีสิสจบ แต่ถ้าให้เทียบกันจริงๆ ทีสิสคงเหนื่อยกว่าแน่นอน เราจึงคิดว่า เวลาไหนที่สามารถเก็บเกี่ยวการพักผ่อนได้ เราก็ควรทำ 

เพราะงั้นเราจึงเข้านอนกันตั้งแต่ 3 ทุ่ม แล้วตั้งนาฬิกาปลุกตอนตี 4 เพื่อตื่นมาชมทะเลหมอก

ผู้อ่าน - เกี่ยวเชี้ยไรกับทีสิส

เรา - ช่วงนี้ทีสิสกำลังมา มันเป็นเทรนของเด็กปี 4 (ฮ่าๆ)