Title: Intervenor : 3rd [The Killer And A Gun]

Author: DiaryOfMyboys

Warning: 3 Chapters

"เป็นไปไม่ได้!! ข้าหมั้นกับเหรินจวิ้นไปแล้ว จะแต่งงานกับเจ้าชายเจโน่ได้อย่างไรกัน"

      เสียงเกรี้ยวกราดดังขึ้นกลางคฤหาสของท่านแม่ทัพใหญ่ หลังจากที่มาร์คได้รับฟังพระบัญชาของพระราชาจากคนเป็นพ่อ ที่มีรับสั่งให้เค้าเข้าร่วมพิธีขี่ม้าข้ามภูเขาไปพร้อมกับเจ้าชายองค์เล็ก รวมไปถึงพิธีแต่งงานที่จะมีขึ้นในสัปดาห์ถัดไป

มาร์คทำไม่ได้ ไม่ว่าอย่างไรเค้าก็ไม่อยากทำอย่างนั้น

"มันไม่ใช่คำขอร้องแต่เป็นคำสั่งจากพระราชา ซึ่งพ่อก็เห็นว่าเป็นเรื่องดีสำหรับเรา เจ้าก็แค่ต้องแต่งกับเจ้าชาย แล้วสำหรับเหรินจวิ้นข้าว่าคงจะไม่เป็นปัญหาถ้าเจ้าจะอยากให้มาเป็นอนุ.."

"ท่านพ่อ!!"

"เจ้าไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่านี้แล้วมาร์ค เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ฝ่าบาททรงเอ่ยออกมาด้วยตัวเอง ถ้าเราปฏิเสธก็คือการหักหน้าพระราชา แล้วคิดว่าผลมันจะเป็นยังไง"

"..."

"จริง ๆแล้วเจ้าไม่พอใจ หรือเจ้ากลัวใจตัวเองกันแน่ ตอบคำถามนี้กับตัวเองให้ได้แล้วกัน"

"..."

"หวังว่าพรุ่งนี้สิ่งที่เจ้าเลือกจะไม่ทำให้ตระกูลของเราต้องสูญสิ้นหรอกนะ"

        ทิ้งคำขู่ไว้ให้กับลูกชายคนเดียวแล้วเดินจากไป มาร์คแทบจะหมดแรงทรุดลงกับพื้น สิ่งที่เค้าพยายามทำมันมาตลอดกำลังจะสูญเปล่า หรือมันจะถึงเวลาที่มาร์คต้องบอกลาความรักของเค้าสักที

.

.

        และแล้วก็ถึงวันกำหนดการพิธีขี่ม้าข้ามภูเขาศักดิ์สิทธิ์หรือก็คือวันเกิดอายุครบ 18 ปีของเจโน่นั่นเอง เช้านี้ทุกคนดูกระตือรือร้นจัดเตรียมทุกอย่างที่จำเป็นในการเดินทางมาให้กับเจ้าชายน้อยผู้เป็นที่รัก ไม่เว้นแม้แต่เจ้าชายเจฟฟรี่ผู้รักน้องน้อยยิ่งกว่าใคร ๆ ที่ตรงมาหาเจโน่แต่เช้าตรู่

"สุขสันต์วันเกิดน้องน้อยของพี่ชาย ขอให้เจ้าสุขสมปรารถนาในทุกสิ่งนะ" เดินเข้ามาโอบกอดน้องที่เพิ่งแต่งตัวเสร็จพร้อมคำอวยพรที่เจโน่ได้แต่ภาวนาไว้แบบนั้น 'สมปรารถนา'

"พี่ชายขอบพระทัยพ่ะย่ะค่ะ น้องรักพี่ชายที่สุดเลย"

"ถ้ารักพี่ที่สุด คงไม่มีคนไปอ้อนให้เสด็จพ่อประทานงานแต่งให้หรอก"

"พี่ชายรู้หรือ!"

"มีอะไรที่พี่ไม่รู้เกี่ยวกับน้องตัวเองบ้าง แต่พี่อยากให้เจ้าทบทวนดูอีกทีว่าแบบนี้มันดีแล้วหรือ"

"..."

"พี่ไม่ได้พูดเพื่อใคร อาจฟังดูเห็นแก่ตัว แต่ความรู้สึกของเจโน่คือสิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับพี่ ถ้าน้องคิดว่าทำแล้วตัวเองมีความสุขพี่ก็พร้อมสนับสนุน แต่ถ้ามันจะทำให้เจ้าต้องเสียใจพี่ก็อยากให้หยุด"

"น้องเลือกแล้วพี่ชาย ทางเดินนี้น้องเลือกเอง น้องย่อมรับผลของมันได้แน่นอน"

.

.

       ลานกว้างที่จัดเตรียมพิธีเต็มไปด้วยผู้คนที่มาเฝ้าดูงานฉลองยิ่งใหญ่ ทุกอย่างถูกเตรียมการไว้อย่างพรั่งพร้อม

       ปกติผู้ที่ทำพิธีจะขี่ม้าข้ามภูเขาไปเพียงลำพังเท่านั้น แต่วันนี้เป็นกรณีพิเศษที่เหมือนจะประกาศเป็นนัยว่าผู้ที่ร่วมเดินทางไปพร้อมเจ้าชายเจโน่นั้นจะได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์นี้

       เจ้าชายน้อยเตรียมพร้อมทุกอย่างแล้วอยู่บนหลังม้าสีขาวที่ตอนนี้คุ้นเคยกันดี ขาดก็แต่คนร่วมทางอีกคนที่ยังไม่เห็นแม้แต่เงา

"ตอนนี้จะได้ฤกษ์ปล่อยม้าแล้วพ่ะย่ะค่ะ" เสียงบอกจากท่านโหรหลวงทำเอาเจโน่ใจแป้ว แต่เพียงชั่วครู่เสียงฝีเท้าม้าก็ดังใกล้เข้ามา และม้าสีดำที่มีคนควบคุมหน้านิ่งก็มาเทียบอยู่ข้างกัน

"ได้เวลาก็ไปสิ" พูดนิ่งๆแล้วขี่นำออกไป เจโน่จึงบังคับม้าของตัวเองรีบตามไป

.

.

        การขี่ม้าเป็นไปด้วยความเงียบงัน ต่างคนต่างบังคับม้าให้วิ่งตรงไปในทิศทางที่ถูกตระเตรียมไว้ เจโน่ไม่รู้เลยว่าคนที่ร่วมทางมาด้วยกันนั้นตอนนี้รู้สึกอย่างไรอยู่ ท่าทีนิ่ง ๆนั้นก็ไม่ได้ดูผิดแปลกไปจากเดิม 

        จนกระทั่งมาถึงลานน้ำตกสวยงามแห่งหนึ่ง คนที่ขี่นำมาตลอดก็หยุดม้าลง ทำให้เจโน่ต้องหยุดตาม เมื่อเห็นอีกคนลงจากหลังม้า เข้าใจว่าคงจะหยุดพักที่นี่จึงลงจากม้าของตัวเองบ้าง

"ที่นี่ล่ะนะ" เสียงพึมพำจากมาร์ค เจโน่ได้ยินไม่ถนัดแต่คงจะเป็นการพูดกับตัวเองมากกว่า

       แล้วอยู่ ๆ มาร์คก็ปล่อยมือจากเชือกที่จูงม้าไว้ พร้อมกับฟาดมือลงบนก้นของม้าสีดำตัวนั้นให้มันวิ่งเตลิดไป

"ท่านมาร์คทำอะไรน่ะ!" เจโน่ทั้งตกใจและแปลกใจกับการกระทำของมาร์คเอ่ยถามออกไป

"คิดว่าคงจะไม่ได้ใช้มันอีกแล้ว ก็เลยปล่อยมันไปน่ะพ่ะย่ะค่ะ" ตอบเอื่อยๆพร้อมกับก้าวเท้าเข้ามาหาเจโน่

 "พะ..พูดเรื่องอะไรของท่านน่ะ"

"..."

มาร์คไม่ตอบคำถามนั้นแต่เอื้อมมือมาสัมผัสลงบนแก้มเนียนแผ่วเบา

"ทะ..ท่านมาร์ค"

"พี่มาร์คสิ ข้าอยากได้ยินมันอีกสักครั้ง"

"..." เจโน่ได้แต่อึ้งทำอะไรไม่ถูก นานมากแล้วในความทรงจำ ที่เค้าเคยได้เรียกคนตรงหน้าแบบนั้น

"นะ เจโน่ เรียกพี่มาร์คอีกสักครั้ง"

"พ..พี่..พี่มาร์ค"

     ทันทีที่สิ้นคำเรียกนั้นมาร์คก็ประทับริมฝีปากของตนเองลงบนกลีบปากเย้ายวนตรงหน้า จูบดูดซับไปทั่วริมฝีปากบนล่างอย่างที่ใจนึกปรารถนามาตลอด

ใช่ นี่คือสิ่งที่มาร์คปรารถนาที่จะทำมาตลอด

      เรียวลิ้นสอดแทรกเข้าไปลิ้มชิมความอ่อนหวานภายใน สัมผัสที่ตอบรับนั้นคือเครื่องยืนยันว่า ความปรารถนาในสองหัวใจนี้ไม่ได้ต่างกันเลย และมันทำให้มาร์คเจ็บปวดจนน้ำตาไหลลงมาไม่รู้ตัว

      จากที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับรสสัมผัสหอมหวานอย่างที่เคยเฝ้าฝัน เจโน่ก็ต้องถูกปลุกด้วยสัมผัสบางอย่างที่ถูกหยิบยื่นมาใส่ในมือของเค้าจากคนตรงหน้า เมื่อก้มลงมองก็ต้องเบิกตาโพลง เมื่อสิ่งที่อยูในมือของเค้าตอนนี้คืออาวุธที่เจโน่เคยเห็นในห้องทรงงานของเจฟฟรี่ที่ได้มาเป็นของขวัญจากต่างแดน

สิ่งที่เรียกว่าปืน

"น..นี่ อะ..อะไร..ทำ..ไม"

"เราสองคนรักกันไม่ได้ มันเป็นคำสาปของตระกูลพี่"

"..."

"ใครคนใดคนหนึ่งจะฆ่าอีกคน"

"..."

"ในเมื่อมันต้องเป็นอย่างนั้น.."

"..ฮึก.."

"ฆ่าพี่ด้วยมือของพระองค์เถิดเจ้าชายน้อย"

จบคำบอกของมาร์คเจโน่ก็ปล่อยน้ำตาออกมามากมายอย่างกลั้นไม่ไหวอีก มันควรจะเป็นวันที่เค้ามีความสุขที่ได้รู้ว่าทั้งสองคนใจตรงกัน แต่มันกลับเป็นวินาทีที่ทำให้เจโน่หัวใจสลายที่รู้ว่าไม่อาจจะครองคู่กันได้

ไม่สามารถสมปรารถนาได้ในชาตินี้

ปัง!!!!

เลือดสีแดงสาดกระเซ็นอยู่ระหว่างคนทั้งสอง

"เจโน่!!!!"

ร่างเล็กเอนซบลงบนอกของมาร์คแน่นิ่ง ปืนในมือขาวที่ยังไม่ได้ลั่นไกร่วงหล่นลงบนพื้น มาร์คโอบกอดไปบนแผ่นหลังบางที่เต็มไปด้วยเลือด ตาจ้องมองไปทางคนที่ถืออาวุธสั่นเทาที่ยังเล็งตรงมาทางเค้าสองคนอยู่

"เหรินจวิ้น!!"

"ข้าช่วยล้างคำสาปให้ท่านไง ทีนี้ท่านก็ไม่ต้องฆ่าคนที่รัก ไม่ต้องแกล้งทำเป็นไปรักคนอื่นอีก เชิญไปรักกันในชาติหน้าเถิด !!!"

ปัง!!!!

END...

SPECIAL CHAPTER IN A LOST KEY [DAY-29]

#inmarkno

ขออภัยในความห้วนๆนี้ค่ะ พิมพ์ในมือถืออีกวันT^T