Title: Bride Ch.7 [First Kiss]

Author: DiaryOfMyboys

Warning: *OMEGAVERS* // around 10 chapters

“ รอพี่กลับมานะครับแฟน “

“ อื้อ เจโน่จะตั้งใจรอครับแฟน “

3 ปีผ่านไป

หลังจากที่ขอเป็นแฟนและพี่มาร์คไปเรียนต่ออย่างที่ตั้งใจแล้วตอนแรกเจโน่คิดว่าตัวเองจะต้องเหงาและเศร้าใจมากแน่ ๆ แต่ก็ต้องผิดคาดเพราะไม่ทันได้เศร้าเจโน่ก็ได้ตื่นเต้นกับประสบการณ์ใหม่ในการช่วยพี่ยูตะเลี้ยงเด็ก

ใช่แล้ว ก่อนที่พี่มาร์คจะไปเรียนต่อหนึ่งอาทิตย์ลูกชายคนแรกของพี่ยูตะและคุณเจย์ก็ลืมตาดูโลกเด็กน้อยน่ารักแข็งแรงเป็นสมาชิกใหม่ของตระกูลลีที่ทุกคนเห่อเอามาก ๆไม่น่าเชื่อว่าแค่ชีวิตใหม่ชีวิตเดียวจะเปลี่ยนแปลงหลายสิ่งรอบ ๆ ตัวไป

คนที่ดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัดคือคุณแม่มือใหม่ เจโน่แทบจะลืมคนอมทุกข์ก่อนหน้านี้ไปเลยเพราะเวลานี้มีแต่รอยยิ้มอยู่บนใบหน้านั้น หรือแม้แต่บนใบหน้าที่ก่อนหน้านี้เย็นชาอยู่เสมอของคุณเจย์เดี๋ยวนี้เจโน่ได้เห็นลักยิ้มบนแก้มนั้นอยู่เสมอ

ตัวเจโน่เองที่คิดว่าต้องร้องไห้มากมายแน่ ๆตอนที่พี่มาร์คต้องบินไปเรียน กลับได้เศร้าแค่ตอนไปส่งขึ้นเครื่องเท่านั้น หลังจากนั้นพี่มาร์คก็ติดต่อมาแทบจะตลอดเวลาที่ว่างมีวันหยุดเมื่อไหร่ไม่เคยที่จะไปไหนต้องรีบบินกลับมาหาทุกที จนเจโน่แทบจะไม่ได้รู้จักกับคำว่าคิดถึงเลยด้วยซ้ำ

อีกอย่างที่ทำให้เจโน่แทบไม่มีเวลาคิดถึงพี่มาร์คเลยก็คือเจ้าตัวเล็กที่ตอนนี้เกือบจะสามขวบเต็มแล้วกำลังพูดเจื้อยแจ้วและติดน้าเจโน่เอามาก ๆ คอยแต่เรียกหาเขาทั้งวัน ทำเอาคนเป็นแม่น้อยใจ และสงสัยจะน้อยใจลูกคนโตมากตอนนี้ก็เลยตั้งท้องน้องคนใหม่ได้สามเดือนแล้ว

“ จะโน่จ๋า ยุนหิวข้าวแย้ว “ ว่าแล้วก็วิ่งมากอดขาเจโน่ไว้แน่น

“ ยุนจ๋า รอเดี๋ยวนะครับ น้าเจโน่กำลังทำข้าวให้ยุนจ๋าอยู่น๊า ”

“ อื้อ ๆ ยุนจ๋าจะนั่งยอจะโน่จ๋าตงเต้าอี้น๊า ” ว่าเสร็จก็วิ่งดุ๊กดิ๊กไปปีนเก้าอี้ทานข้าวสำหรับเด็กนั่งรอทันที

“ แล้วคุณแม่ไปไหนล่ะครับทำไมยุนจ๋าถึงมาหาน้าคนเดียว ” ข้าวอบที่มีผักหลากสีชิ้นเล็กๆแซมพร้อมกับเนื้อไก่ถูกวางตรงหน้าเจ้าตัวกลม

“ มี๊จ๋าถูกป้อจ๋ายักพาตัวไปทู้ล้าอีกแย้วอ่ะจะโน่จ๋า ” มือป้อมตักข้าวเข้าปากไปพูดเจื้อยแจ้วไปด้วย ทู้ล้านั่นคงจะแปลว่าธุระสินะ ซึ่งคุณเจย์คงจะพาพี่ยูตะไปหาหมออย่างที่ได้บอกไว้ก่อนหน้า เจโน่เห็นผ่าน ๆว่าคนที่พายุนมาหาเค้าก็เป็นพี่เลี้ยงที่คอยช่วยดูแล

เจโน่ลากเก้าอี้มานั่งตรงหน้าเด็กน้อยที่เก่งเกินไวมากยุนตักข้าวเข้าปากได้คล่องแคล่ว หลาย ๆอย่างก็เรียนรู้ได้ไวเกินเด็กสามขวบมากจนเจโน่แปลกใจ แถมความจำก็ยังเป็นเลิศ

“ เนี่ยๆ นะ ยุนจ๋ายู้หยอก ป้อจ๋าอ่ะชอบลักมี๊จ๋าไปทู้ล้าตาหยอดมี๊จ๋าไม่ชอบไปหยอก”

“ แล้วยุนจ๋ารู้ได้ไงล่ะครับว่าคุณแม่ไม่ชอบไปธุระอ่ะ ”

“ ก็ทู้ล้าป้อจ๋าอ่ะทำมี๊จ๋าหน้าเป็นสีแดง ๆตาหยอด เฮอะแต่ยุนจ๋ายู้หยอก ป้อจ๋าอ่ะหยอกมี๊จ๋าไปโป๊ะโปะต่างหาก ยุนจ๋าแอบเห็ง ”

“ หืม ” ข่าววงในจากปากน้อย ๆ นั่นทำเจโน่แปลกใจ แต่ก็อดยิ้มตามไม่ได้หวังว่าพี่ยูตะคงจะมีความสุขจริง ๆ สักทีนะ

“ แล้วยุนจ๋ารู้จักโป๊ะโปะเหรอครับ ”

“ ยู้ซี่ มี๊จ๋าเย่านิทานให้ฟัง เจ้าหญิงแฉ๋นฉ๋วยจะมอบโป๊ะโปะครั้งแยกให้เจ้าชายยูปหย่อเท่านั้น” นี่พี่ยูตะอ่านนิทานอะไรให้เจ้าเด็กแสบนี่ฟังกันนะ

“ ฮ่า ๆๆ”

“ ยุนจ๋าเปงเจ้าชายยูปหย่อมั้ยจะโน่จ๋า ”

“ หืม หล่อสิครับ หลานน้าเจโน่หล่อที่สุดเลย ”เจ้าตัวน้อยดูพอใจในคำตอบลุกขึ้นยืนบนเก้าอี้

“ เย้ๆ งั้นเจ้าหญิงจะโน่จ๋าโป๊ะโปะเจ้าชายยุนจ๋าหน่อยนะ”เจ้าเด็กแก่แดดว่าเสร็จก็ยื่นหน้าทะเล้นพร้อมปากจู๋มาข้างหน้าเขา

“ฮ่า ๆๆ ได้เลย เจ้าหญิงจะมอบจุมพิตแรกละนะ ... อ๊ะ!!”

ยืนขึ้นกำลังยื่นหน้าไปจะเล่นกับเด็กน้อยก็ต้องตกใจกับสัมผัสกอดรัดที่สอดเข้ามาที่ช่วงเอวพร้อมลมอุ่น ๆที่เป่ารดใบหู ตามด้วยเสียงกระซิบ

“ ได้ข่าวว่าเจ้าหญิงเสียจุมพิตแรกไปตั้งนานแล้วนี่ครับ ”

“ พี่มาร์ค !!!! ”

.

.

.

Tobe continued