Title: Bride Ch.5 [Time Traveller]

Author: DiaryOfMyboys

Warning: *OMEGAVERS* // around 10 chapters

" อะ อื้มม พะ พอก่อนพี่มาร์ค อื้ออ " เสียงกระท่อนกระแท่นดังลอดออกมาจากริมฝีปากน้อย ๆที่ตอนนี้เริ่มแดงช้ำ

" อืมม เจโน่พี่ยังไม่หายเสียใจเลย ปลอบใจพี่อีกหน่อยนะ นะคะคนดี " คนพี่กระซิบกลับชิดมุมปากเย้ายวนนั้น

    หลังจากมื้ออาหารครอบครัวล่มไป ตอนบ่ายมาร์คลีที่พอจะระงับความโกรธของตัวเองได้แล้ว ก็โดนเจโน่อ้อนให้พามาสำรวจที่อยู่ใหม่ จริง ๆ แล้วที่ที่เจโน่ต้องมาอยู่นี้ก็ไม่ได้ห่างไกลไปไหน ก็อยู่ในบริเวณบ้านของตระกูลลี แต่อยู่ถัดจากสระว่ายน้ำและสวนด้านหลังบ้านไป

เรือนไม้ชั้นเดียวสีขาวที่อยู่ท่ามกลางดงดอกไม้นั้นดูสวยงามมาก ด้านหลังถัดไปก็เป็นแม่น้ำทำให้บริเวณนี้ดูร่มรื่นและอากาศดีทีเดียว

ก็ไม่รู้ทำไมสำรวจบ้านไปมาถึงมาจบอยู่บนเตียงในห้องนอนหนึ่งในสองห้องของบ้านนานนับชั่วโมงแล้ว จริง ๆเค้าทั้งคู่ไม่ได้ทำอะไรมากไปกว่าการคลอเคลียกอดจูบกันเท่านั้น และไม่เคยทำจนเกินกว่านั้น เมื่อมีสติและคิดตามมาร์คก็รู้ตัวดีว่ายิ่งนับวันเค้าก็เริ่มจะควบคุมตัวเองไม่ไหว สัญชาตญาณของอัลฟ่าในตัวเค้ามันเรียกร้องหาฟีโรโมนในช่วงฮีทของเจโน่ที่เป็นโอเมก้าอย่างมาก แต่ตอนนี้เจโน่พึ่งจะอายุ 15 ปีเท่านั้น ถ้าเค้าทำอะไรที่เกินเลยไปแล้วเจโน่เกิดท้องขึ้นมา จะส่งผลเสียต่อทั้งเด็กและตัวแม่มากเพราะร่างกายของคนเป็นแม่ยังไม่พร้อม ตามหลักแล้วต้องให้โอเมก้าอายุ 18 ปีขึ้นไปเท่านั้นที่จะท้องแล้วเด็กที่เกิดมาจะแข็งแรงสมบูรณ์ ตอนนี้มาร์คจึงทำได้แค่หักห้ามใจและแทะเล็มเล็กน้อยเท่านั้นเอง

" พี่มาร์คลุกเถอะครับ ไหนวันนี้ว่าจะต้องออกไปทำรายงานบ้านเพื่อนนี่ครับ รีบไปเถอะจะได้ไม่กลับค่ำ"

" เฮ้อ ก็ได้ แต่ตอนเย็นเจโน่ต้องรอทานข้าวพร้อมพี่นะ" มาร์คยังอยากจะอ้อนน้องต่อแม้สักนิดก็ยังดี

" ได้สิครับ งั้นพี่มาร์ครีบไปเถอะ เจโน่ก็ต้องเก็บข้าวของเข้าที่เหมือนกัน " เจโน่ชี้ไปที่ของของเค้าที่มีคนช่วยยกมาให้

" โอเค งั้นเจอกันตอนเย็นครับ  จุ๊บ" ไม่วายมาร์คจูบเบา ๆลงที่ปากน้อย ๆนั่้นอีกครั้ง ก่อนจะเดินออกไป

    เมื่อมาร์คไปแล้วเจโน่ก็ได้เวลาเก็บข้าวของให้เข้าที่ทาง เค้าไม่ได้รู้สึกลำบากใจอะไรกับที่นี่ ที่จริงเค้าชอบบ้านน้อยหลังนี้มากด้วยซ้ำเพราะเคยเดินมาดูดอกไม้แถวนี้บ่อย ๆ

พอเก็บของเสร็จอยู่ ๆก็รู้สึกเพลียขึ้นมาอาจจะเพราะอาการฮีทที่ถูกกดไว้ด้วยยา ทำให้หมู่นี้เจโน่มักอ่อนล้าบ่อย ๆ เค้าจึงเอนหลังลงบนเตียงและพักสายตาลง

   ในห้วงฝันเจโน่เดินอยู่บนทางเดินมืด ๆทางหนึ่งหูแว่วได้ยินเสียงคล้ายเด็กน้อยกำลังร้องไห้ เค้าจึงเดินตามหาเสียงนั้นไปเรื่อย แล้วอยู่ ๆแสงก็สว่างวาบขึ้นมาตรงหน้า มือของเค้าถูกมือน้อย ๆมือหนึ่งกระตุกถี่ ๆ พอก้มลงมอง จึงเห็นเด็กผู้ชายตัวน้อยหน้าตาน่ารักแต่ใบหน้าเต็มไปด้วยน้ำตาคนหนึ่งมองมาที่เค้า

" คุณน้าครับ ช่วยด้วยครับ ช่วยคุณแม่หน่อย ช่วยยุนด้วยนะครับ" เด็กน้อยอ้อนวอนกับเค้า

" ช่วย ช่วยยังไงครับ" เจโน่นั่งลงตรงหน้าเด็กน้อยแล้วค่อย ๆถาม

" ฮืออ ถ้าคุณแม่ตาย ยุนก็จะไม่ได้ลืมตาดูโลก ฮือออ คุณน้าช่วยคุณแม่หน่อยนะครับ"

" หนูชื่อยุนหรอ แล้วคุณแม่หนูคือใครกัน อยู่ที่ไหน" เจโน่ถามอย่างร้อนใจ ซึ่งก็ไม่รู้ทำไมถึงได้กังวลใจขนาดนี้ เค้าเอื้อมมือไปใช้ปลายนิ้วเช็ดรอยน้ำตาให้เด็กตรงหน้า

เด็กน้อยสะอื้นพร้อมกับชี้มือไปด้านหลังของเจโน่ เค้ารีบหันหลังกลับไปมอง ก็พบว่าทางที่เค้าเดินผ่านมาเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นท่าน้ำที่มีสวนอยู่รายล้อม ทิวทัศน์ที่เจโน่รู้สึกคุ้นตา ตรงนั้นมีคนๆหนึ่งยืนอยู่ แผ่นหลังที่ปกคลุมด้วยกลุ่มผมยาวสีเดียวกับเค้า แล้วในวินาทีถัดมาร่างนั้นก็เอนไปด้านหน้าที่มีผืนแผ่นน้ำรองรับอยู่

ตู้มม

" พี่ยูตะ !! "

เจโน่สะดุ้งตื่นขึ้นมาทันที หัวใจเค้าเต้นแรงมาก ทุกอย่างเหมือนจริงไม่เหมือนความฝันสักนิด และเมื่อเจโน่มองไปที่มือตัวเองก็ต้องเบิกตากว้าง เพราะที่ปลายนิ้วของเค้ามีหยดน้ำเหมือนกับเค้าได้ใช้นิ้วมือนี้เช็ดน้ำตาให้เด็กคนนั้นจริง ๆ

เจโน่รีบลุกขึ้นแล้ววิ่งออกไปข้างนอกอย่างรวดเร็ว เค้าตรงไปที่ท่าน้ำที่เห็นในฝันทันที ใช่! มันคือท่าน้ำของบ้านหลังนี้ และเมื่อเค้าไปจนถึงก็ต้องตกใจอย่างที่สุด เพราะแม้แต่แผ่นหลังนั้นก็ยังเหมือนในฝัน 

ไม่ต้องหยุดคิดเจโน่รีบวิ่งเข้าไป ใช้อ้อมกอดดึงรั้งคนที่กำลังทำท่าจะเอนไปด้านหน้าให้กลับเข้ามาได้ทันอย่างฉิวเฉียด

" เจโน่ ?" คนโดนช่วยไว้ถามออกมาอย่างเลื่อนลอย

" ก็ใช่น่ะสินี่เจโน่ แล้วพี่กำลังทำบ้าอะไร! " ถามไปหอบไปด้วยเหนื่อยและโกรธ

"..."

" พี่เป็นอะไร ทำไมถึงทำอย่างนี้ จะฆ่าทั้งตัวเองทั้งลูกเลยหรือไง "

" ฮึก..พี่..พี่ไม่รู้..ฮึก..ไม่รู้ตัวเองทำอะไร ฮืออ" แล้วยูตะก็ปล่อยน้ำตาออกมามากมาย

" เรื่องคุณเจย์กับครูเตนล์เหรอ "  เจโน่ถามออกไปเบา ๆ ความโกรธหายไปเมื่อมองดูยูตะตอนนี้เค้ามีแต่ความสงสาร

" ฮืออออ" ยูตะไม่ตอบคำถามได้แต่โถมตัวเข้ากอดน้องแล้วร้องไห้ออกมา

หลังจากนั้นเจโน่ก็พายูตะเข้ามานอนในห้อง เค้าไม่ได้บอกใครเพราะยูตะขอร้องและสาบานว่าจะไม่ทำแบบนั้นอีก 

ยูตะหลับไปเพราะเพลียจากการร้องไห้อย่างหนัก เจโน่นั่งอยู่ข้างล่างเตียงจ้องมองพี่ที่หลับอยู่ เค้าสงสารยูตะมากเหลือเกิน เรื่องคุณเจย์กับครูเตนล์ทุกคนรู้ว่าสองคนนั้นชอบกัน แต่มันเป็นเรื่องที่ทำอะไรไม่ได้เลยเมื่อครูเตนล์เป็นเบต้าและยังไงคุณเจย์ก็ต้องแต่งงานกับพี่ยูตะ ตัวเค้าซึ่งเห็นพี่ยูตะเป็นเหมือนพี่ชายแท้ ๆ ได้แต่หวังว่าพอสองคนแต่งงานกันทุกอย่างจะค่อย ๆดีขึ้น แต่ดูเหมือนจะไม่เป็นแบบนั้นเลย

คิดไปคิดมาเจโน่ก็ผล็อยหลับอีกครั้ง

ตอนนี้เค้าเดินอยู่ในสวนดอกไม้ใกล้ ๆกับเรือนเล็กนี้ อากาศสดใสและดอกไม้ก็แข่งกันเบ่งบานเต็มไปหมด

" จ๊ะเอ๋ " เสียงเล็ก ๆที่ดูจะร่าเริงผิดกับครั้งแรกที่ได้ยินดังขึ้นมากลางพุ่มไม้ด้านหลัง เจโน่หันไปมอง คราวนี้เด็กน้อยไม่มีน้ำตาแถมยังส่งยิ้มกว้างมาให้

" ยุน หายเศร้าแล้วใช่มั้ย " 

" ใช่ครับยุนมีความสุขแล้ว ขอบคุณคุณน้ามาก ๆเลย" เด็กน้อยตอบอย่างอารมณ์ดี

" ตอนนี้มีคนนึงอยากเจอคุณน้าล่ะครับ "

" หืม ใครกัน " เจโน่ถามกลับอย่างแปลกใจ 

 เด็กน้อยกัมหน้าลงไปตรงพุ่มดอกไม้ข้าง ๆ กระซิบไม่เบานัก

" เลโอออกมาสิ เร้วว" 

หลังโดนเรียก พุ่มไม้ก็สั่นดุ๊กดิ๊ก มือน้อย ๆ เอื้อมมาจับพุ่มไม้กดลงเผยให้เห็นใบหน้าน้อย ๆที่น่ารัก คิ้วโค้ง ๆ กับตายิ้ม ๆนั้นทำหัวใจของเจโน่เต้นระรัว

" คูมแม่จ๋าา เลโออยากเจออ "

.

.

.

to be continued

                            #OmegaMN