20 พฤศจิกายน

ลิน! 

(เติมเครื่องหมายอัศเจรีย์เพิ่มความตกใจ)

จะว่ายังไงดี เตรียมตัวเตรียมใจว่าจดหมายของลินอาจจะมาสักเดือนหน้าเพื่อสั่งสอนให้เรารู้จักรสชาติของการรอคอย แต่พอเห็นลายมือสวย ๆ บนซองจดหมายกลิ่นกุหลาบอีกครั้งก็อดดีใจจนกระโดดโลดเต้นไปทั่วบ้านไม่ได้ พูดจริงเลย จากนั้นค่อยมานั่งทำใจไม่กล้าเปิด กลัวว่าลินจะรีบตอบจดหมายเพราะโกรธเราหรือเปล่านะ หรือจริง ๆ แล้วไม่อยากเสียคะแนนไปมากกว่านี้เพราะเราส่งจดหมายตอบช้ามาก แต่สุดท้ายแล้วก็ไม่ใช่ทั้งหมดนั่นแหละ ลินไม่น่าใช่คนชอบแก้แค้นหรือเอาคะแนนเป็นที่ตั้งสักหน่อย เรื่องนี้เรารู้ตั้งแต่ก่อนเปิดจดหมายแล้ว ที่กังวลคงเป็นเพราะตัวเองยังรู้สึกผิดไม่หายต่างหาก ถึงจะบอกว่าไม่ต้องขอโทษกันแล้ว แต่หลังจากอ่านจบก็ยังอยากขอโทษอยู่ดี สัญญาแล้วว่าครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย

ช่วงนั้นลินคงเหนื่อยแย่เลย เราเองก็ไม่รู้ว่าจะช่วยอะไรได้มากน้อยแค่ไหน จะให้ไปปราศรัยเรียกสติหรือช่วยลินพูดอีกแรงก็เป็นไปไม่ได้เพราะลุงยามหน้าโรงเรียนไม่น่าจะให้เข้า อยากวิ่งตามลินไปตอนที่ทนอยู่ในห้องไม่ไหวก็ไม่ได้อีกเหมือนกัน ถึงเรื่องกีฬาสีจะกลายเป็นอดีตไปแล้ว แต่ถ้าเรารู้ตั้งแต่ตอนนั้น อย่างน้อย ๆ นอกจากทำหน้าที่ผู้ฟังและถือวิสาสะปลอบใจผ่านจดหมาย เราคงหาทางเลี้ยงชานมไข่มุกกับไก่ทอดเฟรนช์ฟรายส์ลินตอนหลังเลิกเรียน หรือจะเป็นปังเย็นใส่ท็อปปิ้งไม่อั้นก็ยังได้ อาจจะฝากเพื่อนสักคนที่รู้จักลินไปให้เพราะว่าการได้กินอะไรอร่อย ๆ ทำให้อารมณ์ดีขึ้น แต่ถ้าแบบนั้นมันล้ำเส้นและเร็วเกินไป เอาไว้หมดเทอมนี้แล้วลินค่อยให้เราเลี้ยงขนมก็ได้ ที่จริงเราก็ไม่รู้หรอกว่าลินชอบกินอะไร จะคิดว่าของทอดเป็นอาหารขยะหรือเปล่า (เพราะอย่างนั้นมันถึงอร่อยไง ฮ่า ๆ ) แล้วเวลาสั่งปังเย็นชอบโกโก้ ชาเย็น นมชมพู หรือว่าชาเขียว ไว้อีกสามเดือนข้างหน้าลินอยากกินอะไร เราจะพาไปกินให้หมดเลยคอยดู อันนี้ก็สัญญาเหมือนกัน

เฮ้อ การอยู่ในสังคมนี่ลำบากไม่ใช่เล่นเลยเนอะ ยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งมีคำถาม พอมีคำถามก็ทำเป็นเฉยชากับมันไม่ได้อีก แต่ระหว่างอึดอัดใจเพราะรู้ว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้องกับสบายใจเพราะหลอกตัวเองว่าทุกอย่างปกติดี เราก็ขอเลือกอย่างแรกเสมอ เพราะแค่เลือกน่ะไม่ยากหรอก แต่การลุกขึ้นมาพูดหรือทำอะไรสักอย่างกับมันต้องใช้ความกล้าหาญมากทีเดียว ตรงนี้แหละที่ลินเก่งกว่าเรามาก ลินไม่ได้พ่ายแพ้หรือขี้ขลาดหรอก มันก็แค่น่าเศร้านิดหน่อยที่เราไม่มีอำนาจต่อรองกับผู้ใหญ่ที่เป็นคนกำหนดกฎระเบียบขึ้นมา แม้แต่เพื่อนที่ดีกับเรามาตลอดและไม่ใช่คนชั่วร้ายอะไรก็ยังเออออไปกับระบบนั้นเพราะไม่อยากวุ่นวาย ไม่ว่าใครก็ต้องรู้สึกว่าถูกทรยศและเสียความรู้สึก เหมือนตอนที่เราบอกลินว่ามันอาจไม่มีวันกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกนั่นแหละ แต่ไม่แน่ว่าลึก ๆ แล้วเพื่อนของลินอาจรู้สึกละอายใจที่ 1. ลินคิดถูก พูดถูกทุกอย่าง 2. ลินต้องทุกข์ทรมานกับสิ่งที่ตื้นเขินมาก ๆ และไม่คุ้มค่ากับมิตรภาพที่เสียไปเลย เพราะแบบนี้ถึงได้ทำตัวตามปกติและไม่พูดถึงเรื่องนั้นอีก ตลกร้ายเหมือนกันนะที่การชี้นิ้วสั่งคนอื่นไม่ต้องใช้ความกล้าเท่าตอนมาขอโทษ หวังว่าสักวันหนึ่งพวกเขาจะรู้ตัวว่าเรื่องที่คิดว่าเล็กน้อยพวกนั้นเคยทำร้ายคนอื่นยังไงบ้าง

เราเคยเป็นคนแบบนั้นเหมือนกัน ถึงจะไม่ได้เป็นหัวโจกคอยชี้นำความคิดเพื่อน ๆ หรือบังคับจิตใจใคร แต่หลายครั้งเราก็ก้มหน้าก้มตาทำตามทุกคน ไม่ได้เก็บมาคิดว่าบางทีผลลัพธ์มันไม่ได้ต่างกันเลย ที่ปิดปากเงียบก็เพราะไม่อยากมีปัญหา ที่แย่กว่าคือไม่อยากรู้สึกรับผิดชอบกับสิ่งที่จะตามมาเพราะติ๊ต่างไปแล้วว่าไม่ได้เลือกโดยตรง แต่การเลือกวางเฉยก็คือการเลือกอยู่ดี เหมือนเวลาเห็นเพื่อนแกล้งกันแรงหรือพูดจาน่าเกลียดแล้วไม่ได้หัวเราะกับมัน แต่ในเวลาเดียวกันก็ไม่ได้ห้ามปราม มัวกลัวว่าจะทำให้เสียบรรยากาศหรือกลายเป็นคนคิดมาก เพราะคนส่วนใหญ่คิดไปเองว่าเป็น "เรื่องแค่นี้" ถึงได้ละเลยความรู้สึกคนโดนกระทำไป แค่ไม่เห็นบาดแผลหรือเลือดไม่ได้หมายความว่าอีกฝ่ายไม่เจ็บปวดใช่ไหม ที่ผ่านมาเราได้แต่เก็บความข้องใจไว้คนเดียวโดยไม่ได้ทำอะไรกับมัน (เพราะกลัวเลยอ้างว่าขี้เกียจยุ่ง เดี๋ยวปวดหัว คิดว่างั้นนะ) แต่พอได้คุยกับลินก็เหมือนได้สำรวจตัวเอง คิดว่าคราวหลังต้องทำอะไรสักอย่างแล้ว ไม่รู้หรอกว่ามันจะสร้างความเปลี่ยนแปลงได้ไหม แต่เสียงของเรามีค่าเสมอใช่หรือเปล่า 

ที่จริงประเด็นนี้น่าเอาไปคุยในรายการวิทยุมาก ๆ แต่ต้องขอเอาไปเรียบเรียงก่อน เราน่าจะยังไม่ได้เล่าให้ลินฟังว่าเราเป็นคนจัดรายการตอนเช้าก่อนเข้าแถวด้วย จริง ๆ เวลาแค่สี่สิบนาทีก็พูดอะไรได้ไม่มากเท่าไร หน้าที่เหมือนประชาสัมพันธ์งานโรงเรียนกับเปิดเพลงป็อปที่มีคนขอมามากกว่า แต่เทอมนี้เขาแบ่งเนื้อหาสาระในแต่ละวันกันใหม่ เดี๋ยวเราจะลองเสนอคู่หูเราดูว่าคุยเรื่องทำนองนี้ดีไหม พวกปัญหาในโรงเรียนที่เรามองข้ามหรือเรื่องหนักใจที่พวกเราเจอแต่ไม่มีคนสนใจ อยากรู้เลยว่าครูจะทำหน้ายังไงตอนตรวจสคริปต์ ถ้าเขาบอกว่า "นิรวาณ เดี๋ยวนี้เธอทำตัวมีปัญหา" ลินจะได้มีเพื่อนร่วมขบวนการ "นลินของครูโตแล้ว" อีกคนไง เราไม่รู้ว่าตอนนั้นลินตอบครูไปว่าอะไร แต่เราคงทำเป็นอ้อนแล้วบอกว่า "โธ่ อาจารย์ครับ ก็มันมีปัญหาอยู่จริง ๆ นี่ครับ" ตามสไตล์นายนิรวาณที่ทุกคนรู้จัก ขอมองโลกในแง่ดีหน่อยเถอะว่าจะไม่โดนเด้งจากการปฏิบัติหน้าที่หลังจากนั้น

เออใช่ จากเรื่องลอยกระทง เพิ่งรู้เลยว่าบ้านลินอยู่ริมแม่น้ำ ดีจัง หมายถึงวิวน่าจะดีนะ ไม่รู้ว่าลินจำช่วงน้ำท่วมตอนเราเด็ก ๆ ได้ไหม พอดีบ้านย่าเราก็อยู่ใกล้แม่น้ำเหมือนกัน แต่ว่าเป็นที่ลุ่มแบบที่น้ำเอ่อขึ้นมานิดเดียวก็ท่วมใต้ถุนบ้านแล้ว เมื่อก่อนช่วงหน้าฝนเราจะค่อย ๆ เห็นน้ำในแม่น้ำสูงขึ้นทีละนิด สีน้ำตาลแดงขุ่น ๆ เพราะพ่อบอกว่าไหลมาจากบนเขา หลังจากนั้นแป๊บเดียวก็มีข่าวน้ำท่วมเมืองตามมา ที่จริงเราชอบหน้าฝนมากแต่เคยโดนดุเวลาดีใจที่ฝนตกหนักหลาย ๆ วันว่ามีคนลำบากเพราะฝนอยู่ หงอยเลย ไม่รู้ว่าลินเคยลำบากกับน้ำท่วมมาก่อนไหม โชคดีที่เดี๋ยวนี้ระบบระบายน้ำดีขึ้นเยอะ น้ำไม่ได้ท่วมนานเป็นอาทิตย์เหมือนตอนนั้นนานแล้วเนอะ 

พูดถึงฝน จะว่าไปแล้วช่วงนี้อากาศแปรปรวนเหมือนกัน หมดหน้าฝนแล้วแต่ยังไม่เข้าหน้าหนาวดี (ไม่ได้สัมผัสอากาศเย็นมานานแค่ไหนแล้วนะ) วันดีคืนดีฝนก็ปรอยลงมาทั้งที่แดดออก ลินระวังเป็นหวัดนะ ช่วงนี้เรามีสอบย่อยเก็บคะแนนเยอะมากกกกกก ถ้าป่วยขึ้นมาก็แย่เลย แม่เราขู่ว่าห้ามตากฝนเล่นบาสเด็ดขาด หัดอ่านหนังสือรอแม่มารับบ้าง โอ้โห แค่เรียนในห้องก็แทบคลานแล้วครับ ไหนบางวันจะมีเรียนพิเศษอีก สงสัยต้องเอานิยายที่ยืมห้องสมุดมาอ่านแทน พอเป็นแบบนั้นแล้วแนบเนียนจนแม่ไม่สนใจเลยว่ากำลังอ่านอะไรอยู่ ปกติแล้วลินทำยังไงเวลาไม่อยากอ่านหนังสือ มีเคล็ดลับอะไรให้ขี้เกียจได้โดยไม่โดนบ่นไหม ถ้ารู้ช่วยบอกเราที

เผลอเขียนยาวอีกแล้ว หวังว่าจะไม่น่าเบื่อหรืออ่านแล้วปวดตาเกินไป เราอยากเขียนอะไรอ่านง่ายและสวยงามเหมือนลินจัง แต่อย่าเพิ่งหมดหวังกับเรานะ

แล้วเจอกันใหม่

นิล

ป.ล. ขอบคุณนะที่เป็นแรงบันดาลใจให้ เราจะเป็นพันธมิตรของนลิน

ป.ป.ล. ขอให้นลินมีความสุขมาก ๆ ไม่ได้บอกเนื่องในโอกาสพิเศษอะไรหรอก ไม่อยากให้เศร้า แค่อยากให้มีความสุขกับสิ่งที่ทำทุกอย่างเลย