ถ้าไม่มีเขียนไว้ บางทีก็กลัวว่าจะลืมมันไปหมด 

เอาจริง เรื่องลืมเนี่ย ตอนแรกก็คิดว่าไม่ลืมหรอกนะ 

แต่ผ่านไปแค่แปปเดียว มันก็ลืม (ลืมจริงๆ)

แล้วจะจำแต่เนื้อหาใหญ่ๆได้ แต่รายละเอียดเล็กน้อยมันก็ลืมหมดอ่ะ

จริงๆแล้ว ทุกเหตุการณ์มันก็สำคัญหมดนะ เลยอยากบันทึกไว้

เป็นความทรงจำ

คือ...

จริงๆ เราชอบอะไรๆที่เป็นเกาหลีนะ

(แต่ก็มีความไม่ชอบด้วย ย้อนแย้งนิดนึง)

เริ่มจากชอบนักร้อง ดารา นายแบบ อะไรๆ ที่คนทั่วๆไปเค้าชอบกันนั่นแหละ

แต่ ชอบอันที่คนเค้าไม่ค่อยชอบกันมากกว่า 

พูดง่ายๆก็คือ แปลกกว่าชาวบ้านว่างั้น

เราเคยไปเกาหลีแค่ไม่กี่ครั้ง 

บอกตรงๆว่าไม่ตื่นเต้นเลยตอนที่ไปครั้งแรก

ทั้งๆที่ เห้ย นี่คือประเทศที่ชอบไม่ใช่ไง๊? ทำตัวตื่นเต้นหน่อยเด้

พอไปถึงจริงๆ มันไม่ตื่นเต้น กลายเป็นความรู้สึกคุ้นเคย ราวกับว่ามันเป็นที่ที่เรารู้จักดี

เข้าเรื่อง

การที่ชอบเกาหลีมากๆเนี่ย ก็ทำให้อยากมีเพื่อนเป็นคนเกาหลีไง

แต่แล้วยังไง มองหาโอกาสที่จะมีเป็นศูนย์

คนอื่นอาจจะเป็นเรื่องง่ายเช่น มีสังคมเพื่อนเป็นชาวต่างชาติ เรียนนานาชาติ ไปโบสถ์ 

มีโครงการแลกเปลี่ยนที่มหาลัย ย้อนกลับมามองดูตัวเองไม่มีอะไรแบบนั้นรอบตัวเลย ออต๊กเค...

แล้วทุกอย่างก็เกิดขึ้น หลังจากโหลดแอปที่ไว้คุยกับเพื่อนต่างชาติเพื่อฝึกภาษามาเล่น

แอปนี้ทำให้ได้รู้จักกับเพื่อนเกาหลีมากมาย แต่ละคนก็แตกต่างกันไป 

บางคนแค่ผ่านมาก็ผ่านไป บางคนก็อยู่นาน บางคนก็ภาษาอังกฤษอ่อนแอ

แต่ก็มีบางคนที่ทำให้เราได้เป็นเพื่อนกันจริงๆ แบบที่เราตั้งเป้าไว้