ต่างหวาดกลัว ไม่มีความมั่นใจ ไร้พลัง ทั้งหมดนั่นคือความอ่อนแอที่สามารถเกิดขึ้นได้

ไม่ว่ากับใคร มันเกิดขึ้นได้ทั้งนั้น..

ความอ่อนแอทำให้เราตัวเล็กลง โลกที่หมุนไปเรื่อยๆ คนที่ทำงานก็ยังคงออกไปทำงาน

คนที่ออกไปใช้ชีวิตก็ยังคงใช้ชีวิตของเขา คุณอาจจะหงุดหงิดความเป็นไปของโลกที่ทิ้งคุณไว้ข้างหลัง

ตัดพ้อและต่อว่าทุกคนที่เดินไปข้างหน้าในขณะที่ตัวคุณเองน่ะ.. อยู่ที่เดิม 

ที่ในสักที่ในห้องนอน หรือหน้ากระจกบานโตในห้องน้ำ 

อ้อมกอดแสนเย็นชาที่กำลังปลอบประโลมคุณอย่างสุดความสามารถ

คุณเห็นภาพเธอสะท้อนในกระจก สภาพที่เห็นแล้วอยากจะร้องไห้ออกมาอีกรอบ

คน ๆ นี้คือใครกัน

เปราะบาง และอ่อนแอจนน่าตกใจ

คุณสงสัยว่าอะไรนำพาตัวเองมาจนถึงจุด ๆ นี้

จริง ๆ มันเล็กน้อยมาก ๆ แต่กลับทำให้ความเหนื่อยล้าที่คุณสะสมมาระยะนึงบีบคั้นตัวคุณให้เป็นแบบนี้ 

คุณตื่นเช้า มอบรอยยิ้มให้สุนัขที่เลี้ยงไว้ ทักทายบอกลาก่อนออกจากบ้าน 

คุณพูดกับตัวเองขณะที่กำลังบิดจักรยานยนต์คันเดิมไปโรงเรียนด้วยความเร็วที่ค่อนข้างจะ.. สูงหน่อย

คุณยิ้มแห้ง ๆ ให้ผมเผ้าฟูฟ่องหลังจากถอดหมวกกันน็อคออก 

จริง ๆ อาจจะเพราะนอนดึกด้วยนั่นแหละ สภาพไม่น่าดูเลยจริง ๆ

คุณยิ้มให้เพื่อนร่วมชั้นในตอนที่เจอกัน พร้อมทั้งพูดคุยสัพเพเหระมากมาย

คุณกอดเพื่อนสนิทคนนึงพร้อมกับบอกว่าคิดถึงเธอมากกกกกกกก 

แน่นอนสิ ไม่ได้เจอกันร่วมสองสัปดาห์เชียวนะ ..และ

คุณจ้องมองเธอคนนึงที่คุณคิดถึงมาก ๆ เช่นกัน แต่คุณไม่ได้พูดมันออกไป

คุณมองเสื้อแขนยาวที่เธอใส่ เสื้อตัวที่คุณเคยยืมไปดื้อ ๆ โดยไม่ได้ขอเจ้าตัวเสียก่อน

นึกถึงความใหญ่โตของมันเมื่อตัวเองสวมใส่ เทียบกับเธอที่ช่างพอดิบพอดีกับเสื้อตัวนั้นเหลือเกิน

คุณอยากคุยกับเธอใจจะขาด แต่สิ่งที่คุณทำคือ..ไม่ได้ทำอะไร

คุณหงุดหงิดตัวเองที่เลิกคาดหวังและคิดไปเองไม่ได้ 

โทษตัวเองต่าง ๆ นานาว่าไม่น่าเลยจริง ๆ ไม่น่าปล่อยให้มันเลยเถิดขนาดนี้

บางทีคุณอาจจะอยากได้รับรอยยิ้มนั้นกลับมาบ้างก็ได้

บางทีคุณอาจจะแค่ต้องการกอดจาก..เธอ อืมม จริง ๆ อาจจะใครก็ได้ ใครสักคน

คนที่มอบความอบอุ่นให้คุณ ปลอบประโลมความอ่อนแอของคุณด้วยอ้อมแขนนั่น

ถามคุณว่าเหนื่อยหรือเปล่า ลูบหัวคุณช้า ๆ แล้วบอกว่าคุณทำได้ดีแล้วนะ

มันต้องดีกว่าที่คุณกอดตัวเองอยู่แบบนี้แน่ ๆ

ความอ่อนแอที่น่าสมเพชของคุณนี่ช่าง.. น่าสงสารจริง ๆ