เธอมาสาย ในขณะที่เรามาสาย

เธอบอกว่าเรารู้ทัน ทั้ง ๆ ที่เธอเองก็รู้เกือบทุกอย่างของเราเหมือนกัน

เธอมักจะคิดในสิ่งที่เรากำลังคิด เธอมักจะพูดในสิ่งที่เรากำลังอยากฟัง

เธออยู่ที่ตรงนั้นเสมอในตอนที่เราต้องการความช่วยเหลือ

เราชอบมองแผ่นหลังกว้างๆของเธอมาก เราชอบมองผมที่ฟูฟ่องของเธอ

เราชอบที่เธอแตะปลายนิ้วลงบนปลายจมูกของเราแล้วบอกว่ามีหมึกปากกาติดอยู่

โคตรชอบที่เธอแตะเอวแล้วรั้งมันให้เข้ามาอยู่ในแถว ตอนที่ต่อแถวเพื่อทำกิจกรรมของโรงเรียน

ชอบความรู้สึกเวลาหันหลังกลับไปแล้วมีเธออยู่ ชอบบทสนทนาเล็กๆของเรา

ชอบที่เธอเดินตามหลังเราตอนช่วงเช้าวันนั้น ก่อนที่เราจะโดนแยกที่นั่งกันเพราะมีเพื่อนอีกคนมานั่งคั่น

รู้สึกเหมือนกลุ่มก้อนความฝันของเราจะแตกดังโพละ ก่อนที่ทุกอย่างจะเข้าสู่ภาวะปกติ 

แต่ให้ตายเถอะค่ะ...

บังเอิญ เราจะโทษความบังเอิญที่ชวนให้เราคิดไปเอง 

เราเสียอาการแค่ไหนตอนที่เพื่อนในห้องตะโกนติเตียนว่าเธอไม่ค่อยตอบแชท

เราหันตามเสียงตะโกนนั่น อมยิ้มหน่อยๆ และยิ้มกว้างขึ้นหน่อยตอนที่เธอกำลังยิ้มให้ประโยคนั่น

เราสบตากันแปปนึง มันก็แค่นั้น ตัวเราเบา ๆ มวลความสุขกำลังไหลวนอยู่ในช่องท้อง

อะไรกันล่ะ เป็นพวกชอบดองแชทหรอกเหรอ แล้วที่คุยกับเรายาวเหยียดเมื่อคืนคืออะไรกัน 

เรารักความคิดที่ว่าเธอแสดงด้านแบบนั้นให้แค่เราเห็น สำหรับเธอแล้ว เราจะพิเศษไหมนะ

ให้ตาย ทำไมรู้สึกโหยหาขนาดนี้กัน ทั้งอยากเข้าหา ทั้งอยากออกห่าง

แต่..

ขอบคุณนะ อยากให้อยู่ด้วยกันไปเรื่อย ๆ นาน ๆ จัง