ตอนแรกที่คิดว่าจะเริ่มเขียนเรื่องนี้ คือประมาณสองวันที่ผ่านมา แต่กำลังรอให้ระยะเวลาเป็นเครื่องตกตะกอนความคิดอยู่... บางเรื่องที่เราใจร้อนเกินไป ก็จะมีแต่อารมณ์ออกมาเป็นส่วนใหญ่ มองหาสาระหรือสิ่งที่ตั้งใจจะสื่อจริงๆไม่ได้หรอก
แต่บังเอิญว่าเมื่อครู่ที่ผ่านมาดันไปเปิดเจอข้อความบางอย่าง ที่ทำให้เกิดความโกรธขึ้นมาอีกครั้ง คราวนี้เลยรวบรวมสติแล้วถามตัวเองว่า ในระยะเวลาอีก 1 เดือน จะต้องพบเจอกับเรื่องแบบนี้อีกกี่ครั้ง
"นับไม่ถ้วน..." มีเสียงเบาๆตอบกลับมาทันที
ตราบใดที่คุณยังวิ่งเข้าหามัน ทั้งๆที่คุณไม่อยากพบเจอ คุณกลับกดเข้าไปในแท็ก ไปอ่านข้อความยาวๆเหล่านั้น ทั้งที่เขาจ่าหัวข้อความไว้แล้วว่ามีทัศนะที่ตรงข้ามกับคุณ ถ้าคุณไม่อยากพบเจอมัน...ทำไมไม่หนีไปให้ไกล จะวิ่งเข้าใส่มันทำไมกัน
'เหมือนกับเด็กที่เอานิ้วไปแหย่เปลวไฟ' ลองดูสักที ทำไมแม่ต้องห้าม
พอรับรู้ว่ามันร้อน เด็กก็จะหยุดไปเอง
ก็ถึงคราวที่คุณจะต้องหยุดบ้าง
ดังนั้น กฎข้อแรกของการจัดการกับความโกรธ
คือการ วิ่งหนีมันไปซะ
แน่นอนมันดูไม่ใช่วิธีของตัวเอกในการ์ตูน ดูเหมือนเป็นพวกขี้แพ้ด้วยซ้ำ
แต่รู้อะไรไหม บางทีการทำตัวเป็นคนที่อ่อนแอ ก็เป็นเทคนิคอย่างหนึ่งเหมือนกัน
'เราจะเป็นคนที่อ่อนแอในตอนนี้ และกลับมาปรากฏตัวตอนที่แข็งแกร่ง'
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in