1.

2.

การโกหก คือการบิดเบือนข้อเท็จจริง มีเหตุผลมากมายที่ทำให้มนุษย์ชอบพูดโกหก บางคนโกหกเป็นนิสัย บางคนโกหกให้ตนเองพ้นผิด บางคนโกหกเพื่อความถูกต้อง คนบางคนชอบฟังคำโกหก บางคนโกหกเพราะความไม่รู้ บางคนโกหกเพราะรู้มากเกินไป คนบางคนเคยชินกับการโป้ปดมดเท็จ หลอกตัวเองเก่งเสียจนหยั่งรากลึก จนลืมว่าเรื่องที่แท้จริงนั้นเป็นอย่างไร

ในศาสนาพุทธนั้น การห้ามพูดโกหกถูกจัดให้อยู่ในศีลข้อห้ามระดับเบื้องต้น แต่ฝรั่งเขามีคำว่า การโกหกสีขาว ซึ่งหมายถึงการที่เราโกหกด้วยความบริสุทธิ์ใจ มีวันที่ 1 เมษายน ที่อนุญาตให้เราโกหกได้โดยไม่มีใครถือสา การโกหก คือการทรงตัวอยู่บนเส้นเชือกที่แบ่งสองข้างระหว่างเรื่องจริงกับเรื่องสมมติที่แต่งขึ้น บางคนถึงขั้นฝึกฝนเพื่อให้โกหกได้แนบเนียน ชั้นเซียนตาไม่กะพริบ ก็คงไม่ผิดนักหากจะพูดว่า การโกหกไม่ให้ถูกจับได้นั้นเป็นศิลปะ

3.

โลกสมมติที่เกิดขึ้นในหัวสมองของนักประพันธ์เป็นอาณาเขตลี้ลับที่บุคคลภายนอกไม่มีสิทธิ์บุกรุกเข้าไป

เพราะดินแดนดังกล่าว ถือเป็นพื้นที่อันชอบธรรมของผู้สร้างสรรค์ ที่จะใช้สิทธิ์ในการบินหนีออกจากกรอบกรงของความจริง

ตัวละครที่เกิดขึ้นในผลงานต่างๆ ไม่ว่าจะเป็น บทกวี บทละคร บทเพลง นวนิยาย พวกเขาเหล่านั้นอาจมีตัวตนจริง หรืออาจเป็นเพียงการสมมติขึ้นจากจินตนาการ ความประทับใจ และประสบการณ์ในอดีตที่ผ่านมาของผู้เขียน บางส่วนเสริมแต่งให้มีสีสัน บางส่วนอาจมีข้อเท็จจริงอยู่บ้าง ทั้งนี้ทั้งนั้น ก็เพื่อเติมเต็มความฝันบางอย่างของผู้ประพันธ์

มีใครบางคนเคยเปรียบเปรยไว้ว่า นักเล่านิทานก็ไม่เห็นจะแตกต่างอะไรกับคนที่ชอบพูดโกหก

4.