เมื่อวันที่ 27 สิงหาคม เป็นวันที่มีงานจับมือครั้งแรกของประเทศไทยเกิดขึ้น งานจับมือเป็นงานที่วงไอดอลในญี่ปุ่นนั้นจัดกันจนแทบจะเป็นเรื่องปกติ รูปแบบของงานเริ่มต้นตั้งแต่วางขายแผ่นซิงเกิล (อันนี้เอาเป็นรูปแบบของวง 48g ที่มาทำในไทยละกัน ถ้าจำไม่ผิดของญี่ปุ่นจะซับซ้อนและเยอะกว่านี้ซึ่งเราไม่แม่นข้อมูล แล้วก็มีแบบของวงอื่นที่ทำในรูปแบบต่างกันด้วย) ในแผ่นซิงเกิลทุกๆ แผ่นจะมีบัตรจับมือ 1 ใบ ซึ่งเท่ากับ 1 สิทธิ์ บางคนก็ซื้อเป็น 10 แผ่นเพื่อบัตรจับมือ 

ถามว่าทำไมถึงต้อลงทุนขนาดนั้น เพราะไอดอลรูปแบบนี้จะ ห้ามถ่ายรูปคู่ ไม่ทักทายในที่สาธารณะจะดีกว่า ไม่มีที่ให้พูดคุย ไม่สามารถขอลายเซ็นได้ จนดูเหมือนห่างไกล แต่พอมีงานจับมือทีก็กลายเป็นว่าได้ใกล้ชิดสุดๆ พูดคุยแม้จะแค่ไม่กี่วินาที จับมือแน่นๆ และยิ่งเมมเบอร์ที่ร่าเริงและมีรีแอ็กชันที่ดีก็พอจะทำให้เราฟินไปตลอดปีได้เลย

ทั้งหมดที่เราทำกับเมมเบอร์ได้ในงานจับมือคือจับมือและคุย

แต่มันคือช่วงเวลาดีๆ ในชีวิตเพราะมันคือไม่กี่ครั้งที่เราจะได้พูดคุยและจ้องตากับคนที่เราชอบ กับไอดอลที่เราชอบ มันคุ้มค่าจริงๆ นั่นคงเป็นสิ่งที่ทำให้คนมากมายไปงานจับมือกัน

เกริ่นประมาณนี้ก่อน ต่อไปนี้จะรายงานสถานการณ์ในงาน ความเลวร้ายและความดีงามของงานนี้

ทีแรกระบบการต่อแถวเป็นดังนี้

เนื่องจากมีการเปิดขายเข็มกลัดและโฟโต้เซ็ตที่เป็นจำนวนจำกัด ซึ่งสองอย่างนี้แยกบูธกัน แถวจึงแยกเป็นสองแถว ก่อนประตูจะเปิด มันก็แยกเป็นสองแถว แต่เมื่อประตูเปิด จำเป็นต้องมีการตรวจกระเป๋า สแกนร่างกาย ซึ่งมีจุดตรวจได้มากกว่า 1 ผลที่ออกมาคือ ใครตรวจเสร็จได้เข้าก่อน คิวที่ต่อกันมาตอนเช้าก็พังหมด 

นี่คือสิ่งที่ได้รับรายงานมา

แต่สิ่งที่เราไปพบคือ มีแถวเดียวที่ต่อได้ ทุกคนไม่มีใครรู้ว่าแถวนี้ต่อไปไหน แต่ถ้าจะเข้างาน ยังไงก็ต้องต่อแถวนี้ เราเริ่มต่อแถวที่โซนด้านขวาของทางเข้างาน แถวมันขดไปเรื่อยๆ และแถวที่อยู่ตรงทางเข้าจริงๆ คือแถวริมซ้ายสุด มันงงมากๆ และขดแถวแบบไร้สาเหตุ และเพราะมันต่อแถวเดียว (ทั้งที่สามารถแบ่งเป็น 2-3 แถวตามช่องตรวจกระเป๋าได้) มันเลยกินระยะเวลานานมากในการเข้างาน

เมื่อเข้างาน เนื่องจากฮอลล์เป็นวงกลมสภาพที่เห็นคือแถวที่ซ้อนกันไปหมด ทั้งแถวซื้อของแถวจับมือ (เพราะถึงเวลาเริ่มจับมือรอบแรกแล้ว) เลนจับมือวางตัวตามแนวโค้งของวงกลม แถวทุกแถวจะมาชนกันตรงกลาง กว่าจะหาปลายแถวเจอก็เสียเวลาไปอีกหลายนาที อันนี้ผิดพลาดมาตั้งแต่เลือกสถานที่ จนถึงการจัดการแก้ปัญหาใช้สถานที่ให้มีประสิทธิภาพด้วย เพราะยังไงๆ เลนที่วางตัวตามแนววงกลมก็ไม่เวิร์ก

และทีมงานก็ไม่พอ ที่จริงถ้ามีปัญหาขนาดนี้ ทางออกที่ดีที่สุดควรเป็นการมีป้ายชูท้ายแถว แต่ก็มีแค่ไม่กี่ป้าย แฟนคลับต้องช่วยกันเอง บางคนก็ชูโทรศัพท์ที่เขียนชื่อเมมเบอร์ และเราก็เห็นทีมงานที่พยายามบอกพยายามตอบเต็มที่อยู่นะ แต่เขาตอบไม่ได้หรอกว่าแถวอะไรอยู่ตรงไหน เพราะมันงงมากๆ อันนี้สงสารทีมงานมากกว่า เราเองก็เคยทำงานเป็นทีมงาน เป็นคนที่ต้องคอยบริการคนอื่น มันเหนื่อยและมีปัญหามากมายจริงๆ

กล่าวโดยย่อคือพังมากๆ

ก่อนหน้านี้เรามักจะไปที่ตู้ปลา (เดี๋ยวอธิบายเรื่องตู้ปลาเพิ่มตอนหน้าแล้วกัน) ในวันที่มิวสิคมา ความถี่ช่วงก่อนหน้านี้คือมิวสิคจะไปตู้ปลาสัปดาห์ละครั้ง ทุกครั้งเราจะเอาจดหมายไปให้ฝากให้มิวสิค เราหย่อนจดหมายให้สิคไปประมาณ 2 ครั้งก่อนที่เราจะได้มีโอกาสเข้าไปหน้าตู้ซึ่งปกติเต็มไปด้วยผู้คนบังมิด มีคนใจดีให้เราไปยืนข้างหน้า เลยได้โอกาสชี้บอกสิคที่กำลังถือจดหมายไว้ว่านั่นคือจดหมายของเราเอง นับจากวันนั้นสิคก็เลยจำหน้าเราได้

พอเข้าไปถึงคิวเราก็ต้องวางกระเป๋า ถอดนาฬิกา และได้โอกาสสุ่มนามบัตรของมิวสิคหนึ่งที ซึ่งอันนี้ไม่ซีเรียส เราไม่ได้หวังอยู่แล้ว และพอเดินเข้าไป สบตากับสิค เสียงก็ลอยมาทันที

"แฟรี่~~~~~~~~~~~~~~~"

พอเรายื่นมือไปสิคก้คว้าทั้งสองมือไปจับไว้ มือของสิคนุ่มมากและอุ่นมากๆ เราทิ้งตัวลงไปกับราวกั้นเลยตอนนั้น ดีใจที่สิคยังจำเราได้เนื้อหาการพูดคุยที่เหลือก็เป็นไปตามนี้

ข้าพเจ้า : โอ๊ยย ขอบคุณนะที่จำเราได้ (ย่อตัวจนพิงกับที่กั้นเลย)
มิวสิค : คนนี้เราจำได้อยู่แล้ว
ข้าพเจ้า : แต่ว่าเดี๋ยวเราต้องกลับเชียงใหม่แล้วแหละ
มิวสิค : แล้วจะได้เจอกันอีกทีเมื่อไรอะ
ข้าพเจ้า : เอ่อ (จะหมดเวลาเลยปล่อยมือ) เดี๋ยววนอีกรอบๆ

พอวนรอบที่สอง ความตื่นเต้นน้อยลงหน่อย ตอนนั้นนามบัตรหมดแล้ว

ข้าพเจ้า : เราไม่รู้เหมือนกันว่าจะได้เจออีกเมื่อไร (ทุกคนคิดใช่มั้ยล่ะคะว่าถ้าจะตอบอย่างนี้ก็ไม่ต้องวนมาตอบก็ได้ 5555) 
มิวสิค : เหรอ (เสียงอ่อย)
ข้าพเจ้า : แต่จะพยายามฝากจดหมายมาให้บ่อยๆ นะ
มิวสิค : เราจำจดหมายแฟรี่ได้น้า
จบ. หมดเวลา

ที่จริงมีอีกอย่างที่อยากบอกสิคแต่ไม่ได้บอก คือ "ซักวันจะต้องเป็น BNK48 ให้ได้เลย รอเราหน่อยนะ" เสียดายที่ไม่ได้บอก มัวแต่ตอบว่าไม่รู้จะได้เจออีกเมื่อไร

แต่แค่ชื่อของเราถูกเอ่ยโดยสิค แค่นั้นเราก็พอใจแล้ว 

จะมีอะไรดีไปกว่าการจ้องตาสิค จับมือนั้นแน่นๆ แล้วซึมซับเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตไว้อีกล่ะ?

.

.

ความดีงามในการจับมือเมมเบอร์ได้ 100 คะแนนเต็ม ทุกคนทำเต็มที่และดีมากๆ

แต่เราให้คะแนนของการจัดงาน -100 

เรารู้สึกดีกับการจับมือเมมเบอร์มากเท่าไร

งานก็แย่มากขนาดนั้นแหละ

ที่ยังมีคำชมจากคนร่วมงานอยู่ ทั้งหมดเป็นเพราะเมมเบอร์ล้วนๆ

เราหวังว่าทีมงานจะพัฒนาต่อไปนะ

ปิดท้ายด้วยภาพมิวสิคในงานจับมือแล้วกัน วันนั้นมิวสิคน่ารักมากๆ~