สายตาทุกข์ระทมจนถึงว่างเปล่า คลื่นน้ำตาที่ทะลักทะลายออกมานับครั้งไม่ถ้วน และไม่หยุดหย่อน ราวกับมีมหาสมุทรในดวงตาของเธอ ทำให้เธอเริ่มเชื่อว่า คนเราสามารถจมหายไปในน้ำตาได้ แต่ความเจ็บปวดของขอบตาแดงๆ นั่นไม่ให้ความร่วมมือ

ความผ่ายผอมทางกายเป็นดั่งเครื่องย้ำเตือนว่าเรื่องที่ผ่านมาไม่ได้เกิดขึ้นในหัวของเธอไปเสียเองหากมันเกิดขึ้นจริง และพยายามที่จะแสดงออกให้เธอเห็นกับตาในกระจกเงาที่สะท้อนภาพบิดเบี้ยวของตัวเธอเอง

บรรจงมีดที่กรีดลงไปบนท่อนแขนเหล่านั้นก็เช่นกัน แม้ผ่านไปสักระยะ สะเก็ดแผลเหล่านั้นจะเลือนลางเหลือเพียงเงาสีจางพาดผ่านบนผิวหนังราวกับรอยตำหนิของพระเจ้าที่สร้างเธอมาได้ไม่แข็งแกร่งพอ แต่มันก็จะยังคงอยู่ตรงนั้นเพื่อย้ำเตือนว่าเธอเปราะบางเพียงใด

ในอนาคตอันใกล้ หรืออีกหลายปีต่อจากนี้ อาจจะเป็นในสถานที่ที่เธอยังไม่รู้จัก สิ่งใดที่เธอเคยเป็นเจ้าของอาจจะไม่ได้เป็นของเธออีกต่อไป สิ่งที่เธอเคยรู้จักจะแปรเปลี่ยนเป็นความแปลกหน้าไม่คุ้นเคย แม้เธอจะเกลียดตัวเองในตอนนี้ แต่เธอหวังว่าตัวตนที่ไม่สมบูรณ์แบบนี้ จะเป็นเพียงเพื่อนแท้หนึ่งเดียวของเธอในตอนนั้น