เมื่อเธอค้นพบว่า เรื่องราวต่างๆ ที่เธอใช้เวลาพินิจพิเคราะห์และใคร่ครวญอย่างดีในทุกๆรายละเอียด ก่อนที่จะบันทึกลงไปบนความทรงจำนั้นสูญหาย 

เหมือนติดอยู่ในความฝันวกวน หาทางออกไม่เจอ 

ในตอนที่ลอยคว้างปราศจากความทรงจำอยู่ท่ามกลางฟองสบู่แห่งเหตุการณ์จากในอดีตที่เลือนลอย กระจัดกระจาย มีเพียงผิวสัมผัสภายนอก เปราะบาง และยากที่จะแยกแยะถึงรายละเอียด ทุกสิ่งอย่างช่างดูเหมือนกันไปหมด 

เธอพยายาม สิ่งที่เธอต้องทำก็แค่สัมผัสกับความทรงจำเหล่านั้นอีกครั้งอย่างอ่อนโยน เพื่อทำความรู้จักกับตัวเองในช่วงเวลาที่สูญหาย แต่เธอกลับไขว่คว้าอะไรไม่ได้สักอย่าง 

เพราะเมื่อเอื้อมมือออกไป ฟองสบู่เหล่านั้นก็แตกกระจายกลายเป็นไอน้ำละเอียดลอยไร้ทิศทาง ยากจะจับต้อง หรือนำกลับมารวมกันใหม่ บ้างก็ไหลรวมเข้ากับความทรงจำอื่นๆ ใหญ่ขึ้น เล็กลง แตกละเอียด แปรสภาพกลายเป็นไอน้ำอีกครั้ง วกวนไปมา จนทุกอย่างกลายเป็นหนึ่งเดียวคือความว่างเปล่า

เหมือนตื่นทั้งๆ ที่ยังฝัน เมื่อการควบคุมที่เคยมีได้ถูกทำให้เสียหาย และสาปสูญไปตลอดกาลท่ามกลางความว่างเปล่า และเธอก็ติดอยู่ ณ ที่แห่งนั้น ที่ๆ ความว่างเปล่ากลืนกินเธอจนเป็นหนึ่งเดียว