"วันนี้วันที่ 14 มีนาคมนะ" โดอุนพูดลอยๆขึ้นมาในขณะที่กำลังนั่งทานข้าวเช้ากันอยู่ในครัว ซองจินได้แต่ทำหน้างง พลางมองไปยังปฏิทิน ก็ถูกแล้วนี่ วันที่14มีนาแล้วมันยังไง

"แล้วไงเหรอ" ซองจินถามพร้อมเกาหัวแกรกๆ

"ก็ไวท์เดย์ไง พี่ต้องให้ลูกอมผมสิ"

ให้ตาย ... แฟนเด็กนี่มันเอาใจยากจริงๆ
ซองจินคิด


โดอุนที่กำลังเรียนอยู่ปีสอง มีเรียนและมีงานที่ต้องทำตลอดจนแทบจะไม่ได้หยุด ส่วนซองจินเองก็ทำงานตลอดห้าวันจันทร์ถึงศุกร์ อาทิตย์ไหนที่งานเยอะหน่อยก็จะเพิ่มวันเสาร์ไปอีกด้วย ไม่บ่อยที่ทั้งสองคนจะได้ใช้เวลาอยู่ด้วยกันในวันหยุดแบบนี้

ช่วงบ่าย ซองจินเดินตรงเข้ามาหาโดอุนที่กำลังนั่งเล่นเกมอยู่ที่โซฟาในห้องนั่งเล่น แล้วล้มตัวแปะลงไปนอนหนุนตักของอีกคนแบบพอดิบพอดี โดอุนเองก็ไม่ได้ตกใจอะไรมากมายนัก ปกติพี่ซองจินมักจะทำอะไรแบบนี้อยู่แล้ว

"ไหนลูกอมของผม ไม่ให้นอนฟรีๆหรอกนะ" โดอุนพูดขึ้นมา

ยัง.. ยังไม่จบอีกเหรอ


"โดอุนอ่า ทำไมต้องอยากได้ลูกอมด้วยเนี่ย"

"ก็มันเป็นของขวัญที่คนรักกันเขาต้องให้กันไง"

"ไม่มีลูกอมหรอก เปลี่ยนเป็นอย่างอื่นแทนได้มั้ย" ซองจินต่อรอง

โดอุนใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย ไม่ได้ลูกอม อย่างน้อยได้เป็นอย่างอื่นก็ยังดี

"ก็ได้"

"งั้นหลับตาก่อน"

โดอุนหลับตาพริ้มอย่างว่าง่าย เด็กนี่พอมีของล่อล่ะก็จะยอมทำตามทุกอย่างที่บอกเลย ข้อนี้ซองจินรู้ดี

ริมฝีปากอวบอิ่มนั้นที่ไม่ว่าจะมองเมื่อไรก็รู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้ง ซองจินขยับตัวจัดตำแหน่งของร่างกายเล็กน้อย ก่อนจะค่อยๆ บรรจงแตะริมฝีปากลงไปบนริมฝีปากของอีกคนเบาๆ

โดอุนที่พอรู้ว่าตัวเองกำลังโดนหลอกเข้าซะแล้ว ลืมตาขึ้นมาอย่างไว พร้อมทั้งถอนหายใจพรืดใหญ่