(Karen Gillan x Zoe Saldana)

ตั้งแต่รู้จักกัน ฉันฟังประโยคนี้มานับครั้งไม่ถ้วน... นึกสงสัยทุกทีว่าทำไมอีกฝ่ายต้องอยากให้ฉันกินผลไม้มากขนาดนั้น แต่ในทางกลับกันฉันก็นึกสงสัยว่าทำไมตัวเองถึงไม่ชอบผลไม้เช่นกัน

"พยายามไปก็ไม่เป็นผลหรอกคุณ" ฉันกล่าวด้วยสีหน้าเมินเฉยเช่นทุกครั้ง แน่นอนว่ามันทำให้ผู้ฟังเริ่มจะหงุดหงิด 

"ฉันขออะไรเธอไม่เคยได้เลยคาเรน" เธอกล่าวด้วยน้ำเสียงกระแทกกระทั้นหน่อย ๆ 

-- จริงหรือ? ฉันได้แต่นึกขำ เธอเนี่ยนะโซอี้ไม่เคยได้อะไรจากฉัน?

"คือยังไงนะ หมายถึงขออะไร?" ฉันถามด้วยน้ำเสียงยียวน บรรยากาศในห้องสีอบอุ่นชักจะทวีความอึดอัด ราวกับแอร์ที่เปิดอยู่ค่อย ๆ ปรับอุณหภูมิขึ้นด้วยตัวมันเอง และเมื่ออีกฝ่ายทำท่าจะลุกออกจากโซฟา ฉันก็คว้าหมับเข้าที่ข้อมือบาง จนเจ้าตัวต้องยอมนั่งลงอย่างไม่เต็มใจ

"ฉันขอให้เธอหัดนอนไว ๆ บ้าง ฉันขอให้เธอเลิกสูบบุหรี่ ฉันขอให้เธอฟังเพลงแบบที่ฉันชอบบ้าง ฉันขอให้---" 

"แต่ฉันรักคุณ" ฉันเอ่ยสวนก่อนอีกฝ่ายจะพูดจบ คนขี้บ่นที่ไม่ทันได้ตั้งตัว จึงได้แต่กลืนคำพูดตัวเองลงคอ 

"และฉันจะขอ ให้คุณไปปอกแอปเปิ้ลให้หน่อย ได้ไหมคะ?" ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง และครั้งนี้มันได้ผล เพราะถึงจะทำเป็นเมินไปทางอื่น ฉันก็สังเกตว่าเจ้าหล่อนแอบอมยิ้ม

"น่ารำคาญ" เธอว่า ก่อนจะสะบัดข้อมือฉันออก ร่างงามระหงรีบกุลีกุจอลุกเดินไปทางห้องครัว ฉันได้แต่หัวเราะในลำคอกับท่าทางของคนขี้เขิน

บางครั้งความดื้อ ก็เป็นบางสิ่งที่คนเราไม่ได้ตั้งใจ แล้วฉันก็รู้ตัวเองดีว่าเป็นคนหัวแข็งแค่ไหน ฉันไม่ใช่คนดีมาจากไหน ไม่ใช่คนรักที่จะตามใจอีกฝ่ายบ่อยนัก แต่เชื่อเถอะ -- หากได้แลกกับรอยยิ้มหวาน สิ่งนั้นย่อมไม่ยากเกินไปที่ฉันจะโอนอ่อน

ผ่านไปครู่หนึ่ง หญิงสาวที่เมื่อครู่บ่นกระปอดกระแปดก็ถือถาดสีขาวสะอาดที่เต็มไปด้วยแอปเปิ้ลเขียวหั่นฝานสวยงาม เธอนำมันวางลงบนโต๊ะข้างหน้าฉัน ทำเป็นตีสีหน้าเมินเฉย -- ดูก็รู้ว่าดีใจ 

ฉันคว้าแอปเปิ้ลเขียวมาเคี้ยว จริง ๆ มันก็ไม่ได้อร่อยอะไร ก็คนมันไม่ชอบ แต่พอเห็นสีหน้าอีกฝ่ายที่คอยเหลือบมองเป็นระยะ ๆ มันก็หวานอร่อยขึ้นมาทันที

"ปอกให้ ก็จะกิน" ฉันเอ่ยเสียงอู้อี้เพราะในปากยังเต็มไปด้วยแอปเปิ้ลเขียวที่กำลังเคี้ยวตุ้ย ๆ

"ปอกให้เฉพาะคนที่รัก" -- อีกฝ่ายว่างั้น

สงสัยจะได้กินแอปเปิ้ลไปอีกนาน.