วันที่ 14 : ผ้าเช็ดแว่น
มันแย่…
แย่มากๆ…
สองขายาวพาร่างกายกับความรู้สึกประหลาดออกมาข้างนอกอย่างไม่มีเหตุผล ร่างสมส่วนของพารักษ์เดินไปเรื่อยๆ…
ไร้จุดหมาย…
อันที่จริงความรู้สึกที่พารักษ์เป็นอยู่ตอนนี้มันไม่มีอะไรมากไปกว่าความวูบโหวงที่เกิดขึ้น พอคนร่วมห้องคนนั้นบอกว่าจะไม่อยู่ บางอย่างเหมือนกระแทกเข้ามาในจิตใจของเขา ทั้งๆ ที่เขาแทบไม่รู้จักอะไรกับคนคนนั้นเลย ไม่เลย…
นักศึกษาหนุ่มถอนหายใจหนัก ไม่รู้ว่าจะปัดความรู้สึกประหลาดนี้ออกไปยังไงดี พลันสายตาเหลือบไปเห็นอาจารย์หัวหน้าภาควิชาในคณะตัวเองก็ได้แต่เลิกคิ้ว เพราะปกติพวกอาจารย์ไม่ค่อยออกมาเดินรอบๆ มหาวิทยาลัยเท่าใดนัก ยิ่งเป็นเวลาทำการที่ยังไม่เลิกเรียนยิ่งน่าแปลกเข้าไปใหญ่
“อ้าวคุณ…” เสียงนุ่มทุ้มเอ่ยทัก พารักษ์เดินเข้าไปยกมือไหว้ปฏิพัทธ์
“สวัสดีครับอาจารย์”
“มาพอดี ช่วยผมหน่อย”
“ครับ?” พารักษ์เดินตามอาจารย์เข้าไปในร้านเครื่องเขียน ตามไปจนถึงโซนขายอุปกรณ์ประดับต่างๆ มือเรียวหยิบกล่องแว่นและผ้าเช็ดแว่นลายเดียวกันอย่างละชุดออกมาสองชุดให้พารักษ์ได้เห็น
“อันไหนดี”
เดี๋ยวนะครับอาจารย์…
พารักษ์หน้าเหวอ การที่อาจารย์มาให้ช่วยเลือกของอาจจะไม่แปลกเท่าไหร่ แต่ลายที่หยิบมานี่…
เสือตาหวานสีส้มทำท่าน่ารัก…
ตัวขนปุยพองนุ่มสีเทา…
โคตรจะแบ๊ว!
“อาจารย์… จะเอาไปให้ใครเหรอครับ” พารักษ์ยิ้มถาม ตัวอาจารย์ปฏิพัทธ์เองก็ใส่แว่นตอนทำงาน ดูภูมิฐานน่าเคารพ แต่ในยามปกติอาจารย์จะถอดแว่นออก ใบหน้าคมของอาจารย์จะดูอ่อนกว่าวัยอย่างคาดไม่ถึง
“ให้อาจารย์นพ”
“...”
“ผมตัดใจเลือกไม่ได้ เห็นว่าคุณเป็นนักศึกษาในการดูแลของเขา คุณว่าไง”
ผมเป็นนักศึกษาในการดูแล แต่อาจารย์เป็นแฟนนะครับ!
พารักษ์มองหน้าอาจารย์ปฏิพัทธ์ แม้ใบหน้าจะดูเรียบนิ่งแต่นัยน์ตากลับไหววูบเป็นกังวล ชายหนุ่มยิ้มน้อยๆ ให้คนเป็นอาจารย์
“ผมว่า… แบบไหนอาจารย์นพก็ชอบครับ เพราะอาจารย์ปฏิพัทธ์เป็นคนเลือกให้”
“...”
“?”
ท… ทำไมอาจารย์เงียบไป
“รู้อะไรมา”
“เอ๊ะ?”
“นพเล่าอะไรให้ฟัง”
“ก็…” พารักษ์เลิ่กลั่ก เพราะนึกว่าอาจารย์นิลนพเล่าเรื่องที่ตนรู้ความสัมพันธ์ของทั้งสองคนให้อาจารย์ปฏิพัทธ์แล้วจึงได้พูดออกไปเช่นนั้น แต่ประเมินจากสายตาของอาจารย์หัวหน้าภาคตอนนี้…
ยกโทษให้ผมด้วยนะครับอาจารย์นพ…
.
.
.
พารักษ์เดินกลับห้องพลางขอโทษอาจารย์ที่ปรึกษาในใจ หลังจากเห็นสายตาของอาจารย์ปฏิพัทธ์เขาก็รีบชี้ไปที่กล่องแว่นกับผ้าเช็ดแว่นลายเสือก่อนขอตัวกลับโดยไว ผ่านร้านขนมก็ไม่ลืมซื้อเค้กชิ้นน้อยน่ารักแต่น่ากินกลับมาด้วย
ชายหนุ่มเคาะประตูห้องตัวเองและยังไม่ทันได้ไขกุญแจ ประตูห้องก็ถูกเปิดออกมาจากข้างในก่อนตามคาด
รอยยิ้มถูกส่งมาให้เจ้าของห้องจนคนได้รับยิ้มตาม พารักษ์เดินเข้ามาในห้องพร้อมกลิ่นหอมของเค้กเจ้าอร่อยที่ชายหนุ่มอีกคนชอบกิน หางสุนัขกระดิกไปมาชอบใจ
“มานั่งกินด้วยกัน” พารักษ์นั่งลงบนพื้นห้องเย็นพร้อมแกะกล่องใส่เค้กชิ้นน้อยออก ช้อนพลาสติกสีสด 2 คันวางไว้คนละฝั่ง คนตัวสูงจึงเดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม
“น่ากินจังครับ”
“ก็เหมือนเดิมนี่ มา คุยไปกินไป” พารักษ์พูดช้าๆ เลี่ยงการสบตากับคนร่วมห้องของเขา ถึงจะออกไปทำใจมาแล้ว แต่ก็ยังไม่อยากเห็นสายตาคนที่นั่งตรงข้ามตอนนี้
“รักษ์จะตอบคำถามผมก่อนมั้ย” เสียงทุ้มเอ่ยถาม เจ้าของห้องส่ายหน้าเบาๆ
“เล่าเรื่องของนายก่อน แล้วฉันจะตอบ” เค้กคำแรกถูกตักเข้าปากหลังจากพูดจบ พารักษ์นั่งนิ่งรอฟังสิ่งที่อีกฝ่ายจะพูด
“ผม… ผมไม่ได้มีหูกับหางตั้งแต่เกิด…”
“...”
“อยู่ๆ มันก็โผล่มาตอนผมอายุ 13 ผมทำอะไรไม่ถูก แต่แล้วตาของผมก็มารับตัวผมไปอยู่ด้วย ไปใช้ชีวิตร่วมกันกับกรัชวาลอื่นๆ…”
“กรัชวาล?” พารักษ์เลิกคิ้ว
“เป็นคำเรียกพวกเราน่ะครับ พวกเราเรียกตัวเองว่ากรัชวาล”
“แปลว่าอะไรเหรอ”
“ร่างกายที่งดงามครับ… น่าอายจัง” ชายหนุ่มตัวสูงหัวเราะเขินๆ กับความหมายที่ได้บอกอีกคนไป
“ก็ไม่ผิดนะ ถ้าถามว่างดงามมั้ย… ที่ฉันเคยเห็นมาตั้งแต่เด็กก็มีแต่สวยๆ ทั้งนั้น นายก็ด้วย” พารักษ์ตอบซื่อ นัยน์ตาสีน้ำตาลเหลือบมองพวงหางสีเทาที่หลบอยู่ด้านหลังร่างสูง แต่คนถูกชมกลับใบหน้าขึ้นสี ก้มหน้าลงด้วยความรู้สึกที่อยากจะกระโจนใส่คนตรงหน้า
“โธ่… แบบนี้ผมแย่แน่ๆ”
“หือ?”
“...เปล่าครับ”
“พูดคนเดียวอีกแล้ว เล่าต่อเลยๆ” พารักษ์ทวงถาม ตักเค้กอีกชิ้นแล้วยื่นให้คนตรงหน้า กรัชวาลหนุ่มรับมาเอาเข้าปาก เคี้ยวสองสามครั้งก็กลืนลงคอก่อนเริ่มเล่าต่อ
“ตาเลี้ยงให้ผมสืบทอดอำนาจต่อจากท่าน แต่ผมไม่ชอบ ผมหนีหลายครั้ง แต่ผมก็รู้ว่ามันคงเป็นแบบนั้นอีกไม่นาน…”
“ปฏิเสธไม่ได้เหรอ”
“อืม… ผมขัดคำสั่งเขาไม่ได้ครับ มันเป็นลำดับขั้นน่ะ”
“ไม่ยุติธรรมเลย…” พารักษ์ยู่ปาก เรียกเสียงหัวเราะจากเล่าเบาๆ
“ผมเหลวไหลมาจะสามเดือนแล้ว หลังจากนี้คงต้องกลับไปเป็นในสิ่งที่ผมควรจะเป็น…”
“จะไม่เป็นไรเหรอ…”
“ผมจะลองดูสักตั้งครับ พยายามให้ถึงที่สุด รักษ์ส่งกำลังใจให้ผมด้วยนะครับ” รอยยิ้มกระจ่างถูกมอบให้ร่างสมส่วน มือเรียวของพารักษ์ยกขึ้นแตะเบาๆ ที่แก้มขาวของชายหนุ่มอีกคน
“นี่… ฝืนยิ้มอยู่รึเปล่า ถ้าฝืนก็ไม่ต้องนะ” พารักษ์เอ่ยเสียงเบา นิ้วโป้งลูบเบาๆ ที่ริมฝีปากบาง
“ไม่เลยครับ เวลาอยู่กับรักษ์ รอยยิ้มของผมเป็นของจริง” มือใหญ่กุมทับมืออุ่นที่ยื่นมาให้กำลังใจ พารักษ์เป็นเช่นนี้เสมอ
อบอุ่นเหลือเกิน…
“ฉันเอาใจช่วยนะ ถ้าพอทำอะไรได้ก็บอก… ถ้าช่วยได้อ่ะนะ” พารักษ์ยิ้มแหย พอมาคิดดีๆ แล้ว ตัวเองที่ยังเข้าใจเรื่องได้ไม่หมดดีจะไปช่วยอะไรได้ ยิ่งคิดยิ่งปวดหัวตุบ
“ผมขออย่างเดียวครับ…”
“...อะไร”
“จำชื่อผมให้ได้… แค่นั้นครับ”
ชื่อที่คุณเคยเรียกเมื่อนานมาแล้ว…
ชื่อที่คุณได้ลืมเลือนไปตามกาลเวลา…
ชื่อที่คุณเรียก… และทำให้ผมอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป…
…………..
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in