เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Novelber- Mastersasin_wine
Master 13
  • วันที่ 13 : Side Effect



    ผ่านไปหลายวันแล้วหลังจากที่พารักษ์พาชายหนุ่มร่วมห้องพักไปพิพิธภัณฑ์และบังเอิญได้เจอกับอาจารย์นิลนพ ชายหนุ่มผมสีเงินยาวประบ่ายังคงใช้ชีวิตประจำเช่นเดิมทุกอย่าง ต่างจากพารักษ์ที่ยิ่งทวีความสงสัยมากขึ้นเรื่อยๆ


    ก็บรรยากาศตอนอยู่กับอาจารย์นพมันต่างไปเหมือนเป็นคนละคนเลยนี่…


    “นาย… จะไม่บอกจริงๆ ใช่มั้ย”


    “ครับ?”


    เพราะอยู่ๆ พารักษ์ก็ถามขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ชายหนุ่มร่างสูงจึงฉงนหนัก พารักษ์จิปาก


    “หมายถึง… ที่อาจารย์นพพูดกับนาย”


    “อ่า… ก็ไม่มีอะไรนี่ครับ” ชายหนุ่มตอบด้วยรอยยิ้ม แต่คราวนี้เหมือนพารักษ์จะไม่หลงกล มือเรียวบีบคางสีขาวของคนนั่งที่พื้นให้เงยหน้าขึ้นมามองตา


    “หนีออกจากบ้านนี่ไม่มีอะไรตรงไหน มันหนักหนาขนาดนั้นเลยเหรอ”


    “...”


    “นี่”


    “ผมจะตอบถ้ารักษ์ตอบคำถามผมก่อน”


    “หา…” พารักษ์ขมวดคิ้ว เดี๋ยวนี้ไอ้หมาตัวใหญ่เริ่มรู้จักต่อรองกับเขาแล้ว “...ก็ได้ ว่ามาสิ”


    “ที่รักษ์ถาม เพราะเป็นห่วงผมหรือเพราะรำคาญอยากไล่ผมไป”


    “...” พารักษ์นิ่งงันกับคำถามที่เขาไม่ทันตั้งตัว มือเรียวคลายแรงบีบที่คางแต่มือใหญ่ของอีกคนกลับคว้ามันไว้และออกแรงบีบเบาๆ อย่างรอคอยคำตอบ


    “รักษ์…”


    “ปล่อยก่อนแล้วฉันจะตอบ” พารักษ์ต่อรองบ้าง เขารู้สึกว่าตัวเองเสียเปรียบอยู่นิดหน่อยถ้าอีกฝ่ายจะกุมมือเขาไว้เช่นนี้


    ชายหนุ่มที่นั่งบนพื้นยอมคลายมือออก ใบหูสุนัขสีเทาลู่ลงช้าๆ พร้อมใบหน้าที่ก้มหลบตา พารักษ์ชะงัก ความรู้สึกผิดแล่นริ้วเข้ามาในใจ


    “นี่นาย… อย่าทำหน้าแบบนั้นสิ” พารักษ์ขมวดคิ้ว เปลี่ยนใจลงมานั่งบนพื้นในระดับเดียวกับคนตัวสูงแทน


    “ขอโทษครับ ผม…”


    “เลิกทำหน้าแบบนั้นแล้วคุยกันดีๆ นะ พี่เหนือ” ชายหนุ่มเจ้าของห้องยิ้มกว้างให้คู่สนทนา ในขณะที่กรัชวาลหนุ่มเบิกตากว้างอึ้งค้างไป ร่างสูงโน้มตัวซุกหน้ากับขอบเตียงอยากตะโกนร้องดังๆ แล้วกอดรัดพารักษ์ให้สุดแรงแขน


    ย… อยากโดนเรียกชื่อจริงๆ ด้วยเสียงแบบนี้!


    “น...นี่!” พารักษ์แหวใส่คนตรงหน้าเสียงดังด้วยความเก้อเขิน ใบหน้าสีแทนซับสีเลือดจนรู้สึกว่ามันร้อนไปทั้งหน้า


    อุตส่าห์เรียกแล้วทำไมทำท่าแบบนั้นวะ!


    “รักษ์…” เสียงทุ้มที่อยู่ๆ ก็นิ่งขึ้นพร้อมมือทั้งสองที่มาวางตะปบไว้ที่ไหล่มนทำเอาพารักษ์สะดุ้ง


    “อะ… อะไร”


    “ถ้าจำชื่อผมได้เมื่อไหร่ ช่วยเรียกผมแบบนั้นอีกครั้งนะ”


    “หา… ชื่อ…?”


    “นะครับรักษ์” รอยยิ้มสว่างถูกส่งมาให้อีกครั้ง ดวงตาสีทองส่องประกายวูบวาบราวอัญมณีล้ำค่า


    “...”


    พารักษ์ไม่เคยรู้ว่าตัวเองพ่ายแพ้ต่อรอยยิ้มของคนตรงหน้าตั้งแต่เมื่อใด แต่ที่แน่ๆ รอยยิ้มนี้ทำให้เขาต้องยอมจำนนต่อคำขอต่างๆ มากมายของคนแปลกหน้า แถมมีผลข้างเคียงให้หัวใจเขาเต้นแรงระรัวเหมือนอยากจะกระเด็นออกจากอกซ้ายเสียให้ได้อีก


    โอย… หยุดยิ้มสักที


    “ล… แล้วตอบคำถามฉันสักทีสิ!” พารักษ์ขึ้นเสียงกลบเกลื่อนความรู้สึกบางอย่าง ใบหน้าเรียวเสมองไปทางอื่น แต่คนตัวใหญ่เหมือนไม่ให้ความร่วมมือ ใบหน้าคมโผล่แวบตามมาทันที


    “รักษ์ตอบคำถามผมก่อนสิ” คนตัวโตยิ้มยิงฟันใส่ ยื่นหน้าเข้ามาใกล้อีกจนเจ้าของห้องต้องย่นคอหนี


    “ไม่รู้โว้ย!” พารักษ์โวยวายผลักใบหน้าที่เริ่มใกล้ขึ้นจนชวนหายใจติดขัดออก ก่อนถอยกรูดชิดผนังห้องอย่างรวดเร็วเรียกเสียงหัวเราะสดใสจากคนร่วมห้อง


    “งั้นผมไม่เล่านะ” นายเหนือของเหล่ากรัชวาลยกคิ้วกวนประสาท


    “ไม่อยากรู้แล้วก็ได้!!” พารักษ์ตะโกนใส่แล้วลุกขึ้นไปบนเตียงก่อนผลุบหายเข้าไปในผ้าห่มนุ่ม ใบหน้าร้อนวูบวาบจนอยากจะลุกออกไปล้างน้ำให้รู้แล้วรู้รอด ถ้าไม่ติดว่าสุนัขตัวโตนั่งจ้องอยู่ล่ะก็…


    “ผม… อาจจะอยู่รบกวนรักษ์อีกไม่นานหรอกครับ” น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยนเช่นเดิมแต่คนฟังกลับรู้สึกใจหายวาบ พารักษ์โผล่หน้าออกมาจากผ้าห่ม ใบหน้าคมที่พารักษ์เห็นยังคงส่งรอยยิ้มให้อย่างทุกครั้ง


    “ทำไม…”


    “ก็… ผมออกมาเที่ยวนานแล้วน่ะสิครับ ที่บ้านคง...วุ่นวายแล้ว”


    “...”


    “ถ้ายังไง…”


    “...ไม่ฟัง”


    “?”


    “ยังไม่อยากฟัง…”


    “...รักษ์”


    “ขอออกไปข้างนอกแป๊บ แล้วจะกลับมาฟัง สัญญาว่าจะตอบคำถามนายด้วย” พารักษ์ลุกออกจากเตียงแล้วหยิบกระเป๋าสะบายใบโปรดออกจากห้องทันทีโดยไม่หันมามองอีกคนที่นั่งอยู่ในห้อง


    ประตูปิดลง แต่กลิ่นของพารักษ์ยังอบอวลอยู่ในห้อง ผมสีเงินที่มีใบหูสุนัขโผล่พ้นออกมาซบลงกับขอบเตียงนุ่ม นัยน์ตาสีทองมองประตูไม้ที่เพิ่งปิดลงไปด้วยความรู้สึกหลากหลาย แต่เขามีเวลาไม่มากแล้ว...


    รักษ์จะลืมผมเหมือนคราวที่แล้วอีกมั้ยนะ…



    ………………….


Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in