บทบรรยาย
เมฆฟ้า (ฮวัง มินฮยอน)
เมื่อเมฆฟ้าถึงตัวชั้นสองของที่พักอาศัยจึงรีบก้าวเท้าฉับไปยังห้องเป้าหมายที่มีเด็กน้อยนอนอยู่เขาทำการเคาะประตูสอง-สามครั้งและพบว่าไร้การตอบรับของคนภายในห้องตนจึงถือวิสาสะเปิดประตูห้องเข้าไปและพบกับเด็กน้อยที่นั่งกอดเข่าก้มหน้างุดตัวสั่นเหมือนลูกแมวเพิ่งเกิดอย่างไรอย่างนั้นอยู่บนเตียงกลางห้อง
และจู่ๆเสี้ยวความคิดที่ไม่น่าให้อภัยก็แวบเข้ามาในหัวของเขา
น่ารัก
เมฆฟ้าสะบัดหัวไล่ความคิดแปลกๆก่อนจะตรงดิ่งไปยังเด็กน้อยที่เหมือนยังไม่รับรู้การมาของตนเขาทำการหย่อนตัวนั่งลงข้างๆแตะหัวอีกคนแผ่วเบา
“ไอจันทร์ครับ”
“
“ไอจันทร์...นี่อาเอง”
เมื่อตั้งสติได้เด็กน้อยก็โผเข้ากอดอีกคนจนเต็มแรงก้มหน้างุดชิดลาดไหล่ก่อนจะสะอื้นไห้ตัวสั่นเสียจนน่าสงสารคุณอาจึงกอดตอบไอจันทร์แน่นและลูบหัวลูบหางเพื่อปลอบประโลมอีกคนให้สงบ
“คุณอาอยู่นี่แล้วนะครับไม่ร้องนะเด็กดี”
“ฮึก...คุณอา...คุณแม่ผม...” เด็กน้อยเสียงขาดห้วงเมื่อนึกถึงฝันเมื่อครู่ที่ผ่านมันน่ากลัว ภาพคุณแม่ของเขาที่ค่อยๆสิ้นลมมือของมารดาอันเย็นเฉียบที่แนบข้างแก้มของตน สีแดงชาดของเลือดที่ทั่วพื้นถนนไร้ผู้คน ไร้การช่วยเหลือ ความมืดที่โรยตัวไปทั่ว และเสียงตะโกนก้องหวังใครสักคนเข้ามาช่วยเหลือแต่พระเจ้ากับใจร้ายกับเขายิ่งนัก ท่านพรากคนรักซึ่งผู้เป็นแม่ของเขาไป...
“แม่ครับ ผมขอโทษผม... ฮึก”
“พอแล้วไอจันทร์ไม่ต้องพูดอะไรแล้วนะครับ”
“ฮึก...”
“คุณอาอยู่นี่แล้วนะครับไม่เป็นไรแล้วนะ” คนที่ได้ศักดิ์เป็นคุณอาลูบหัวแผ่วปลอบประโลมคลายความหวาดกลัวให้กับคนในอ้อมกอดเด็กน้อยจึงกระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นหวังความอบอุ่นจากคุณอาจะเยียวยาให้ความกลัวนี่หายไปจากใจของตนได้
ล่วงเลยเวลาไปนานเท่าไหร่ก็ไม่ทราบแน่ชัดนักแต่คงก็ใช้เวลาอยู่นานกว่าเด็กน้อยของเขาจะสงบลงได้และลมหายใจที่เข้าออกสม่ำเสมอของคนในอ้อมกอดคงเป็นตัวยืนยันว่าอีกคนคงเหนื่อยจากร้องไห้ถึงได้เข้าสู่ห้วงนิทราทั้งที่ยังกอดกันแน่นอยู่แบบนี้
อาเมฆจึงค่อยๆแกะมือของเด็กน้อยที่ยังกอดเอวเขาแน่นอยู่ออกก่อนจะจับตัวไอจันทร์ให้นอนลงบนเตียงอย่างเบามือจัดท่าทางที่ทำให้นอนสบายและห่มผ้าห่มผืนหนากันความหนาวเย็นจากแอร์ให้เด็กในปกครองเขายื่นมือไปลูบหัวเด็กน้อยพลางเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะเปื้อนไปทั่วหน้า และเป็นอีกครั้งที่ความคิดแปลกประหลาดของเขามันแวบเข้ามา
น่ารัก
ร่างสูงสะบัดหัวไล่ความคิดของตนอีกครั้งและอีกครั้งเขาคิดว่าตนเองคงดื่มแอลกอฮอล์มากไปเลยมีความคิดไร้จิตสำนึกผุดมาในสมองบ่อยครั้งเช่นนี้เมฆฟ้านั่งนิ่งจ้องมองเด็กน้อยที่หลับตาพริ้มอีกครู่นึง จึงตัดสินใจลุกขึ้นแต่สิ่งมีชีวิตใต้ผ้านวมผืนหนากลับขยับยุกยิกและกระพริบตาถี่ลืมตาและหันจ้องมองมาทางตนที่ยืนอยู่ข้างเตียง
“คุณอาจะไปไหนครับ”
“อาจะกลับห้องไปอาบน้ำนอนแล้วครับอาทำเราตื่นหรอ” เด็กหนุ่มส่ายหัวพลัน
“ป่าวครับ แต่...”เด็กหนุ่มยื่นมือออกมาจากผ้าห่มที่ใช้ปกปิดร่างกายของตนอยู่ เอื้อมไปจับมือเรียวข้างลำตัวของบุคคลตรงหน้าผู้ซึ่งเป็นคุณอาและเอื้อนเอ่ยประโยคที่ทำให้คนฟังใจกระตุกวูบ
แต่เด็กน้อยก็คือเด็กน้อยที่ไม่เคยรับรู้ถึงคำพูดของตัวเองว่าทำให้ใจของฟังแบบเขานั้นสั่นแค่ไหน
“คืนนี้อยู่กับผมได้มั้ยครับ”
“...”
“นะครับ...คุณอา”เพียงเสียงเรียกแค่คำว่าคุณอาผะแผ่วสีหน้าและแววตาที่ถูกส่งมาซึ่งไม่รู้ว่าเจ้าตัวรู้ตัวมั้ยว่ามันออกมาได้....
เขาหลบตาและนับหนึ่งถึงสามภายในใจ
“แต่อายังไม่ได้อาบน้ำเลยนะครับมีแต่กลิ่นเหล้า”
“ไม่เป็นไรครับผมนอนได้”
“...”
“หรืออย่างน้อยถึงตอนผมหลับสนิทก็พอครับ”ไอจันทร์กระชับมือของเขาแน่นและเขย่าเบาๆเป็นการเชิงขอร้องอาเมฆหันไปสบตาใสที่ยังมีน้ำตาหลงเหลืออยู่ในนั้น กับแววตาที่จ้องมองมาหาด้วยความขอร้องมันทำใจเขาอ่อนยวบ
“ครับ”เด็กน้อยยิ้มบางก่อนจะเขยิบตัวไปยังพื้นที่ว่างข้างๆเพื่อให้คุณอาของตน
เมฆฟ้าค่อยๆยัดกายไปใต้ผ้านวมผืนเดียวกับเด็กน้อยพลิกนอนตะแคงหันไปทางเจ้าลูกแมวซึ่งตอนนี้หลับตาพริ้มหันมาทางเขาเช่นกันและยังมีมือของเจ้าตัวที่เกาะกุมเขาไม่ยอมปล่อยโดยให้เหตุผลเด็กๆว่ากลัวเขาจะหายไปก่อนเจ้าตัวจะหลับสนิทเขาหลับตาหวังให้ความง่วงมาพรากสติเขาไป เขาจะได้เลิกรู้สึกหวิวๆในอกแบบนี้เสียที
แต่เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่เขาไม่ยักรู้เมฆฟ้าลืมตาขึ้น ไร้ซึ่งความง่วง สติยังอยู่ดี และมือของไอจันทร์ที่กุมมือเขานั้นหายไปแล้วแต่กลับมีบางอย่างที่ชัดเจนยิ่งกว่าแล้วมันกำลังจะทำให้เขาเป็นบ้าถ้าเขายังอยู่สภาพแบบนี้
ไอร้อนอุ่นที่รินรดอยู่ตรงระหว่างอกและซอกคอของเขากลิ่นหอมอ่อนๆของแชมพูจากผมนิ่มลอยแตะจมูก ขามีมัดกล้ามพอประมาณเกยขาของเขาเล็กน้อย...เมฆฟ้ากำลังนับเลขอยู่ในใจ และท่องไว้ว่านั้นคือหลาน
ใช่ หลานเขาไม่เข้าใจตนเองว่าทำไมจะต้องใจสั่น หรือรู้สึกมวนๆในท้องแปลกๆและเมื่อใดที่เด็กน้อยขยับยุกยิกเพื่อหาท่าทางที่สบายหรือหาไออุ่นเพื่อกลบความหนาวด้วยการเบียดเสียดร่างกายเข้าหาเขามันยิ่งทำให้เขาจะเป็นบ้าตายเสียให้ได้
และยิ่งเวลาตนนั้นขยับก้มหน้าเล็กน้อยกลิ่นหอมอ่อนๆจากเส้นผมของอีกคนยิ่งทำให้เขารู้สึกใจวูบไหว มันเต้นแรงจนรู้สึกเจ็บอก
บ้าอะไรวะเนี่ย
“อื้อ..”
เสียงที่ครางที่หลุดออกมาจากปากของเด็กหนุ่มจากการขยับท่าทางอีกครั้งทำให้สติของผู้มีศักดิ์เป็นอาขาดผึงคุณอาที่ค่อยๆก้มหน้าลงอีกครั้งและฝังจมูกโด่งลงบนกลุ่มผมนิ่มสูดลึกเหมือนยาสารเสพติดชั้นดีจนเต็มปอด เพียงแค่นี้ก็ทำให้สติของชายหนุ่มพร่าเลื่อนไปได้ง่ายๆมือของเด็กน้อยที่เคยเกาะกุมเมื่อไม่นานถูกจับขึ้นมาอีกครั้งอย่างเบามือแล้วลูบมันอย่างอ่อนโยนด้วยหัวแม่มือของผู้เป็นอาก่อนจะไล่ไต่ขึ้นมาตามแขนของอีกคนและจบด้วยการวาดแขนไปที่เอวของเด็กน้อย ดันตัวอีกคนให้เข้าหาตนมากยิ่งขึ้นแนบชิดจนเหมือนจะหลอมรวมร่างเป็นคนเดียวกัน
เมฆฟ้าที่ฝังใบหน้าไว้กับศีรษะของเด็กหนุ่มค่อยๆเลื่อนลงมาตามหน้าผากมนโดยริมฝีปากของเจ้าตัวไล่ตามมายังสันจมูกซึ่งเข้ารับกับใบหน้าของเด็กน้อยได้ดีชายหนุ่มกดริมฝีปากที่เปลือกตาของคนตรงหน้า เลื่อนมายังแก้มนุ่มนิ่มติดจะออกย้วยกดลึกอย่างอ่อนโยนและ...
ครืน ครืน ครืนนน
เมฆฟ้าเบิกตากว้างก่อนจะรีบผละออกจากเด็กน้อยด้วยความรวดเร็วไอจันทร์ที่ถูกรบกวนจึงขยับพลิกตัวเล็กน้อยก่อนจะนอนนิ่งสงบและหายใจเข้าออกอย่างสม่ำเสมอเหมือนปกติอีกครั้ง
เวนเอ๊ย
ร่างสูงลุกออกจากเตียงนอนตบหน้าตัวเองสองสามทีเป็นการเรียกสติ นี่เขาเป็นอะไรของเขากัน นั้นหลานตัวเองนะบ้าชะมัด และเจ้าตัวก็ตบหน้าตัวเองอีกที
เกือบไปแล้ว
แต่เหี้ยเอ๊ย
ครืน ครืน ครืน
เสียงแจ้งเตือนจากไลน์ที่สั่นเข้ามาไม่หยุดจนทำให้เมฆฟ้าต้องรีบเปิดดูเพราะเดี๋ยวอาจทำให้ลูกแมวบนเตียงตื่นข้อความต่างๆมากมายที่ถูกส่งมาและคอลไลน์หลายสายที่เขาไม่ได้รับจากใครบางคนก็ทำให้เขาถอนหายใจเหนื่อยหน่ายกับนิสัยของเจ้าตัวนิดหน่อยแต่เวลานี้คนที่จะช่วยคลายความรู้สึกของเขาลงได้ก็คงจะมีแต่ฮาร์ทเท่านั้น
.
.
.
อาเมฆ....ทำไมเป็นคนแบบนี้
อย่าลืมกลับไปอ่านที่จอยต่อนะคะ ?
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in