จุนฮยองไม่ชอบที่สุดคือตอนที่กีกวังไม่ยอมตอบข้อความเขาซักที นาฬิกาบนตัวเครื่องบอกว่าห้าทุ่มครึ่งแล้วแต่อีกคนยังไม่ตอบเขา ก็รู้อยู่หรอกว่าวันนี้ไปเลี้ยงสายซึ่งก็ต้องมีไปเมากันนิดๆหน่อยๆ

ปกติก็ตอบแต่วันนี้ไม่ตอบ

you : เตี้ย

you : เตี้ยอยู่ไหน

you : ออกร้านยังวะ

you : ตอบดิ

you : ไม่งั้นจะไปหาแล้วนะ

มากกว่าก็ความเป็นห่วงว่าอีกคนจะเป็นอะไรมากกว่าก็เล่นไม่ตอบกันนานขนาดนี้

ความสัมพันธ์ของเขากับกีกวังมันมากกว่าเพื่อนไปแล้วเขายอมรับ แต่พวกเขาก็ไม่เคยพูดว่าเป็นแฟนกัน แต่คนในกลุ่มต่างก็รู้ว่าคนนี้เป็นของจุนฮยองทั้งนั้น แม้บางทีเจ้าตัวจะไม่รู้ไปบ้างก็เถอะ ซื่อเบอร์นั้น

!!

โทรศัพท์แผดเสียงขึ้น แต่ผิดคาดมันไม่ใช่ชื่อที่เขาต้องการแต่อย่างน้อยคนในสายก็น่าจะรู้ว่าอีกคนเป็นยังไง

“อยู่ไหน” เขาถามทันทีที่กดรับสาย

/ร้านประจำ มึงรีบมา/

/กีกวังเริ่มเมาแล้ว/

ถ้าให้เทียบกับคนในกลุ่มนอกจากเขาที่คอแข็งที่สุดก็คงเป็นกีกวังแล้ว การที่ได้รู้ว่าอีกคนเมามันยิ่งทำให้เขาแทบจะเหาะไปที่ร้านให้ได้

เมาแล้วธรรมดาที่ไหนละ

“กูอยู่หน้าร้านแล้ว”

/เข้ามา โต๊ะซ้ายสุดด้านใน/ เขาวางสายก่อนจะรีบเดินเขาไปทันที ตากวาดมองตามหน้าเวทีที่มีดีเจเล่นเผลออาจจะเจออีกคนก่อนจะได้ไปถึงโต๊ะ

แล้วก็ตามนั้น

คนที่ออกกำลังกายตลอดเวลาจนหุ่นเฟิร์มแต่ไม่ได้บึกมากไป สัดส่วนร่างกายที่เรียกได้ว่าค่อนข้างเพอร์เฟคกำลังขยับไปตามจังหวะเสียงเพลง ไม่ใช่แค่ผู้หญิงที่กำลังรายล้อทและจ้องมองยังรวมไปถึงผู้ชายที่ยังพยายามคนนั้นคนที่เต้นอยู่โดยไม่สนใจใดๆ

มือข้างหนึ่งพาดลงบนเอวบางของหญิงสาวตรงหน้า ใบหน้าซุกลงกับซอกคอขาวที่คลุ้งไปด้วยกลิ่นน้ำหอม แต่ไม่ทันได้เต้นให้สมใจมือหนากระชากมือที่พาดเอวออกก่อนจะลากกลับโต๊ะทันที

“จุนฮยองหรออ” เสียงแหบหวานลากยาวคงเพราะฤทธิ์แอลกอฮอลที่ดื่มไปมากกว่าปกติ พอไปถึงโต๊ะก็ถึงรู้ว่าแทบไม่มีคนอยู่คงทยอยกันกลับแล้ว

“ฝากด้วยนะมึง” จุนฮยองพยักหน้าก่อนจะคว้าโทรศัพท์เจ้าตัวแล้วเจ้าของโทรศัพท์หิ้วกลับไปพร้อมกัน

“จุนฮยองจะรีบกลับทำม้ายย เพื่งมานี่หน่าาา” เสียงคนตัวเล็กที่ดังแง้วๆตลอดทางเพร่ะอยากกลับไปเต้นเต็มแก่แต่ต้องโดนลากมาขึ้นรถแบบนี้คงหงุดหงิดไม่น้อย แต่จุนฮยองก็ไม่ได้สนใจฟังลากจนอีกครขึ้นรถจนได้

“ทำไมไม่ตอบ” เขาเข้าประเด็นทันทีเมื่อปิดประตูรถ สตาร์ทรถแล้วแต่ยังไม่ออกไปไหน เขาต้องลงโทษคนดื้อก่อน

“ก้ออ มันอยู่บนโต๊ะ กีกวังเดินไปมาอ่าา” เสื้อเชิ้ตสีขาวของเจ้าตัวเริ่มรุ่ยไปเมื่อความร้อนในร่างกายมันระบายออกมาจนเจ้าตัวต้องปลดกระดุม

“คราวหน้าอย่าทำแบบนี้อีก เป็นห่วงเข้าใจมั้ย อย่าเพิ่งถอดกีกวัง!” เจ้าของชื่อสะดุ้งโหยงเมื่อโดนขึ้นเสียงใส่ อยู่ๆก็กลายเป็นอ่อนไหวมาดื้อๆ ตาใสริ้ื้นไปด้วยน้ำตาเหมือนเด็กน้อยที่โดนดุครั้งแรก

“จุนฮยองดุกีกวังอ่าา”

“ก็มึงจะถอดเสื้อในรถไม่ได้”

“ทำไมเล่า” ฟังกันตรงไหนละยังคงจะพยายามถอดเสื้อต่อไป จุนฮยองจับมือเล็กทั้งสองไว้ก่อนจะทำหน้าดุใส่

แกล้งซักหน่อยดีมั้ยเด็กดื้อเนี่ย

“อยากถอดก็มานั่งตักกู” เขารู้ว่าถ้าอีกคนเมาจะยอมทำทุกอย่างเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ

“งื้ออออ จุนฮยองอ่า”

“จะอยากถอดมั้ยละ” ปากอิ่มเบะะเล็กน้อยแต่ขาเล็กก็พาดผ่านไปจนถึงหน้าขาของจุนฮยองแล้วค่อยๆขยับตัวเองมานั่งบนตักคนขับทั้งๆที่มือยังถูกกุมไว้

“ให้ถอดได้ยัง” เสียงงุ้งงิ้งยังคงติดหงุดหงิดหน่อยเหมือนรู้ว่าโดนเอาเปรียบ

“จูบกูก่อน”

“ง่าาา จุนฮยองเยอะอ่า”

“จะทำมั้ย” มือเล็กขัยบยุกยิกเล็กน้อยเพื่อให้จุนฮยองปล่อยก่อนจะจับหน้าของคนที่ตัวเองนั่งตักไว้

ปากอิ่มประทับลงก่อนจะเอียงองศาให้สามารถจูบได้ง่ายขึ้น ลิ้มเล็กหยอกล้อได้ซักพักก่อนที่จุนฮยองจะเป็นคนคุมเกม มือข้างหนึ่งของเขาจับสะโพกอีกไว้ ส่วนอีกข้างอยู่ที่ต้นคอของอีกคนจัดการโน้มอีกคนให้พิงกับพวงมาลัย ขออย่าให้ทะเล่อทะล่าทำแตรรถมีเสียงคงจะใช้ได้

“อื้มม” เสียงครางฮือในลำคอยิ่งทำให้จุนฮยองได้ใจ มืออีกข้างเฟ้นสะโพกของอีกคน ก่อนจะสอดเข้าไปใต้เสื้อ

“เดี๋ยวถอดเสื้ิอให้”

“โอยย ไอยงจุนฮยองง” จุนฮยองยืนมองคนที่นั่งโวยวายอยู่บนเตียงเขาเอง

สภาพต้องบอกเลยว่าโคตรเละ

เละทั้งเตียงและตัวเขานี่แหละ ผมยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง ตั้งแต่ไหปลาร้าไปจนถึงท้องน้อยมีแต่รอยแดงแม้จะไม่ได้มากมายแต่มันก็เยอะอยู่ดีในความคิดเขา

“ทำตัวเอง” กีกวังเบ้ปากทันที ทำตัวเองบ้าไรละ เขาจำได้ว่าเมื่อวานเขาแค่ไปกินข้าวกับสายรหัสแล้วพี่ๆปีแก่นึกคึกอยากมอมเด็กก็เลยพาไปด้วย ในฐานะเขาเป็นปีสองก็เลยต้องมีการรับผิดชอบแทนน้องไปหลายแก้ว

“กูมาอยู่ห้องมึงได้ไง”

“จำไม่ได้เลย?”

“จำได้แค่ว่าขึ้นรถมึง”

“แล้ว”

“แล้วก็จูบมึง”

“แล้วไรอีก” เห็หน้าเวลากีกวังตื่นแล้วหงุดหงิดคงเป็นสิ่งที่เขาชอบ แกล้งใครก็คงไม่สนุกเท่าแกล้งอีกีกวังคนนี้อีกแล้ว

จุนฮยองเดินมานั่งบนเตียงกับอีกคน ก่อนจะขยับตัวไปใกล้ๆ แน่ละยังไงกีกวังก็หนีเขาไม่ได้เพราะเมื่อคืนใช่ว่าจะรอบเดียวจบ

“เอางี้ ช่วยทวนให้มั้ยเมื่อวานเกิดไรขึ้น” ผิดคาดไปหน่อยเขาลืมว่ามันมีหมอนอยู่บนเตียงถึงได้โดนฟาดหน้าไปเต็มๆ

“กีกวัง” จุนฮยองเรียกชื่อคนที่กินข้าวไม่สนขิงสนข่าใดๆรวมถึงตัวเขาด้วย เออ อยู่กับของกินละเขามันก็เป็นอากาศไปละ

“ไรมึง”

“คราวหน้ามึงไปไหนบอกกูด้วยเข้าใจมั้ย” หัวกลมพยักหน้าส่งๆให้กับคำพูดของจุนฮยอง

“กูเป็นห่วง”

แค่ก แค่ก

“เด๋อ” จุนฮยองว่าก่อนจะยื่นน้ำให้คนที่เอาแต่สำลัก

“ก็มึงพูดอะไรไม่รู้”

“กูพูดจริง” พอจุนฮยองทำหน้าจริงจังก็เล่นเอาคนสำลักไม่กล้าไปต่อเลย มากครั้งที่ไหนละที่จุนฮยองจะบอกเป็นห่วงเขา

น่าอัดเสียงไว้ชะมัด

“แต่จริงๆกูหวงมากกว่า”

ประโยคนี้ยิ่งแล้วใหญ่