ไม่รู้ว่าเป็นความผิดพลาดของใคร

ที่สุดท้ายแล้วเขาก็ถอนตัวออกไปไม่ได้

“พี่จุนฮยองพอก่อน” มือเล็กพยายามดันใบหน้าคนที่เอาแต่ซุกอยู่กับซอกคอเขาให้ออกไปก่อนที่อีกคนจะทิ้งรอยไว้ มือที่รอบเอวอยู่ไม่ว่างเปล่ายังคงลูบไล้ตามหน้าอกของเขา

แต่ไม่ได้จริงๆอีกไม่กี่นาทีเพื่อนของเขากำลังจะกลับมา

มือเล็กออกแรงสุดกำลัง หมุนตัวออกจากเกาะกุมทันที

“อีกสิบนาทีโยซอบจะถึงห้องแล้ว” เขาบอกก่อนจะตัดสินใจเดินเข้าห้องของตัวเองไป ปล่อยให้อีกคนอารมณ์ค้างอยู่แบบนั้น

อีกีกวังหยิบหนังสือข้างเตียงมาอ่านพร้อมกับหูฟังที่ถูกเสียบและเปิดเพลย์ลิสต์เดิมๆ

เสียงเปิดประตูพร้อมกับน้ำเสียงที่สดใสของคนที่เข้ามาทำให้เขาเผลอกำมือแน่นจนหนังสือยับยู่ยี่

ยิ่งเมื่อได้ยินเสียงที่ดังต่อมาจากห้องข้างๆเขามันยิ่งตอกย้ำมากขึ้น มือเล็กวางหนังสือเพราะเขาคงอ่านต่อไปในสภาพที่น้ำตาไหลแบบนี้ไม่ได้แน่ๆ เพลงที่เปิดเพียงแค่ระดับ2ไม่ได้ช่วยกลบเสียงอะไรทั้งนั้น บ่งบอกถึงความขี้ขลาดของเขาเองด้วย

ถ้าหากวันนั้นเขาไม่เปิดประตูให้อีกคนเข้ามา

ถ้าหากวันนั้นเขาไม่เผลอตัวไปกับสัมผัสของอีกคน

เขาจะตกหลุมรักแฟนเพื่อนอยู่แบบนี้อีกมั้ย

อีกีกวังรู้ต่อให้เลิกกันแล้วยงจุนฮยองคงไม่เลิกเขาในเมื่อเขาเป็นเพียงแค่ของเล่นตอนที่ยังโยซอบแฟนตัวจริงไม่อยู่

และเขาเองก็ไม่ใช่สเปคของจุนฮยอง

ยังโยซอบที่ทั้งน่ารัก ความสามารถโดดเด่นมีแต่คนอยากรู้จัก

ต่างจากอีกีกวังคนที่ชอบแต่ฟุตบอล ไม่ชอบการอยู่กับคนเยอะๆ เก็บตัว

ไม่มีอะไรที่เข้าคำว่าตกหลุมรักได้

ความสัมพันธ์แบบบนเตียงเท่านั้นที่พวกเขามีให้กัน

ไม่สิ

ที่จุนฮยองมีให้อีกีกวังต่างหาก

“ตั้งใจเรียนนะครับ” จุนฮยองยีผมสีบลอนด์คนตรงหน้าก่อนจะยิ้มบางให้เมื่อมาส่งอีกคนที่หน้าคณะ

“อื้มอยู่แล้ว” คนตัวเล็กยิ้มหวานมาให้ก่อนโบกมือให้กับคนที่ขับรถออกไป

“อารมณไหนอยากมานั่งข้างสนามบอลวะ” จุนฮยองถามคนที่อุตส่าห์ให้เขาหอบกีต้าร์มานั่งข้างสนามบอล แถมยังเอาแต่ชะเง้อมองไปมา

“อีฮงกิ”

“ห้ะๆ”

“บอกว่าทำไมมาซ้อมตรงน-/กีกวังง” อีฮงกิไม่ได้ฟังเขาเลยเอาแต่โบกมือหยอยๆให้คนที่ชื่อกีกวัง

กีกวัง?

ไม่ต้องเดาให้มากคนที่ชื่อกีกวังแถมยังเล่นบอลที่เขารู้จักกับคนที่เพื่อนโบกมือให้คือคนเดียวกัน

คนที่ยิ้มกว้างแถมยังโบกมือกลับให้เพื่อนเขานี่ใช่กีกวังที่เขารู้จักจริงๆหรอ

ดูสดใส

ไม่จริง

มาได้ยังไง

เขาชะงักเล็กน้อยเมื่อเห็นคนที่ฮงกิมาด้วย

ยงจุนฮยองอีกแล้ว

เพราะเย็นนี้เขามีนัดกับเพื่อนสมัยเด็กที่เพิ่งจำกันได้ไม่นานมานี้อย่างอีฮงกิ

ใครจะไปคิดว่าคนนั้นคือเพื่อนของอีกคน

“แล้วกีกวังกลับไง” หลังจากกินข้าวเย็นด้วยกันเสร็จซึ่งพ่วงจุนฮยองมาด้วย ทำเอาบรรยากาศตอนกินดูแปลกประหลาดดี ฮงกิก็หันมาถามคนที่ไม่มีรถกลับว่าจะต้องกลับแบบไหนแต่ไม่ทันได้ตอบจุนฮยองก็ตอบแทนไปก่อน

“เดี๋ยวกูไปส่งเอง เป็นเมทแฟนกู” ฮงกิพยักหน้าเข้าใจก่อนจะบอกลาทั้งสองคนโดยไม่ทันได้มองสีหน้าอึกอักของกีกวังเลย

“พี่กลับไปก่อนเถอะ” กีกวังพยายามจะหาทางเลือกอื่นที่เขาไม่ต้องได้ไปขึ้นรถคันนั้น

รถคนที่มีเมทของเขานั่งมาก่อนตลอดเวลา

“อย่าเรื่องมากได้มั้ย”

“อย่ามาสั่งผมได้มั้ย” จุนฮยองชะงักเล็กน้อยกับประโยคนี้ของอีกคน เขารู้สึกหงุดหงิด

“ทำไมอยากไปหาผู้ชายคนอื่นว่างั้น”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับพี่หรอครับ”

“อีกีกวัง!” ไม่แม้แต่จะหลบตาอีกีกวังกำลังจ้องมองลึกเข้าไปในตาคมที่กำลังหงุดหงิด

เพราะเพียงแค่กีกวังดื้องั้นหรอ

คนตัวเล็กตรงหน้ากดโทรศัพท์ซักพักก่อนจะพยายามเดินหนีออกไปคุยแต่จุนฮยองคว้าข้อมือของอีกคนให้คุยกันต่อหน้า

“ฮัลโหลพี่ดูจุนหรอครับ”

“มารับผมหน่อยสิ โอ้ย” แรงบีบที่ข้อมือแรงขึ้นจนต้องส่งเสียงเรียก จุนฮยองที่ฉุนขาดดึงโทรศัพท์ออกมาจากมืออีกคนแล้วกระชากให้อีกคนไปที่รถเขา เพราะว่าตอนนี้เองก็ค่ำมากแล้วลานจอดรถจึงโล่งอย่างเห็นได้ชัด

“เกินไปแล้วอีกีกวัง” พวกเขาสองคนอยู่ในรถที่ดูคับแคบมากกว่าเดิมเมื่อจุนฮยองเบียดให้กีกวังชิดกับอีกด้านหนึ่งของรถโดยมีแขนของเขากักเอาไว้

“เกินไปอะไรครับ”

“โทรหาคนอื่นต่อหน้าฉัน”

“แล้วยังไงเราเป็นอะไรกันรึไง”

“หึ อยากให้ทวนว่าเราเป็นอะไรกันงั้นสิ” จูบที่ไม่ทันตั้งตัวมาพร้อมกับแรงที่บีบข้อมือเขาไว้ทั้งสองข้าง จุนฮยองรวบข้อมือของอีกคนไว้ข้างเดียวก่อนจะใช้มืออีกข้างบีบปากอีกคนให้ยอมรับรสสัมผัส

“พี่จุนฮยองปล่อยผม” เสียงเริ่มสั่นเพราะความกลัว กีกวังแค่คิดว่าถ้าหากเขาลองไม่ยอมจุนฮยองซักครั้ง เขาน่าจะได้เป็นอิสระ

เขาน่าจะพอทำใจได้

แต่มันผิดไปหมด

จุนฮยองไม่ฟังอะไรทั้งนั้นยังคงตั้งใจสร้างรอยตามซอกคอขาว ไหปลาร้า ลาดไหล่ของอีกคน

“ไม่ๆ พี่จุนฮยอง กีกวังขอโทษ” เสียงอ้อนวอนดูยากที่จะเข้าถึงคนที่กำลังโมโหอยู่ มือที่ว่างเพียงข้างเดียวกำลังปลดกางเกงของอีกคนด้วยความรีบเร่ง กีกวังพยายามใช้แรงหนีบขาตัวเองไว้

Rrrrr

“พี่จุนฮยองโทรศัพท์” เสียงแหบพยายามพูดอีกครั้งตาใสลองเพ่งมองที่รายชื่อของคนที่โทรมา

“พี่จุนฮยอง โยซอบโทรมา” ราวกับค้อนปอนด์ทุบลงหัวของจุนฮยองให้ได้สติ คนตัวสูงหยุดการกระทำทุกอย่างแล้วหันไปให้ความสนใจกับคนในสายแทน

น้ำเสียงที่อ่อนหวานเต็มไปด้วยความเอ็นดูมันยิ่งตอกย้ำว่าเขามันแค่ของเล่นของจุนฮยองที่ยังไม่อยากให้ใครได้เล่นด้วยแค่นั้น

“ได้เดี๋ยวพี่ไปรับนะครับ”

….

“ครับผม อีกสิบนาทีเลยนะ” กีกวังเปิดประตูข้างคนขับลงออกจากรถพร้อมๆกับที่เสียงเครื่องยนต์สตาท์แล้วออกตัวไปเหลือเพียงเขากับกลิ่นควัน เหมือนกับอีกคนลืมไปแล้วว่าเมื่อกี้ทำอะไรกับเขา