ได้อยู่ในความสัมพันธ์เหล่านั้น เพราะนึกถึงคำถามที่เพื่อนสนิทเรา

ถามเรา ราวกับว่าเพื่อนได้โยนระเบิดลูกใหญ่ที่เราไม่สามารถหนีมันได้ทัน

มันเป็นคำถามที่ทำให้เรานิ่งไปสักพัก น้ำตาเอ่อที่ดวงตา และความคิดในหัว

และความรู้สึกตอนนั้นสับสนไปหมด

เพื่อน :  มึง...ทำไมกับแฟนคนล่าสุดมึงดูเฮิทจังว้ะ ทำไมคนก่อนหน้านี้

             คบกันตั้งสามปีดูรักกันมากกว่า มึงไม่เห็นเสียใจหนักขนาดนี้เลย

เรา :      กูไม่รู้หว่ะมึง แค่รู้สึกว่าเสียใจมากมาก มากที่สุดแล้วตั้งแต่มีแฟนมา

                 จบบทสนทนา.....

                                            ทำไมนะ? 

พูดถึงแฟนที่คบกันมา 3 ปี ถือว่าเป็นเวลาที่นาน แต่เวลาที่นานไม่สามารถ

รับประกันความสุข ความเข้าใจ ของคนสองคนได้

มันคือรักของเด็กมัธยมสองคนที่เจอกันทุกวัน (อาจด้วยว่าโรงเรียนอยู่ใกล้กัน)

บอกรักกันทุกวัน ตัวติดกันตลอด ทะเลาะกันด้วยเรื่องที่ไร้เหตุผล 

ตามประสาเด็กน้อยที่ยังไม่รู้จักความรักดีพอ ทุกอย่างมันไปได้ดี

ดีมาตลอด จนเริ่มเข้าปีที่ 3 อีกฝ่ายเจออะไรใหม่ และเราก็เจออะไร

ใหม่ที่ “ฉาบฉวย”  “น่าตื่นเต้น”  “น่าสนใจกว่า”

แน่นอนแหละรัก 3 ปีของเรามันก็กลายเป็นความน่าเบื่อโดยที่เรา

ไม่รู้ตัว

สุดท้ายรักของเด็กสองคนก็จบลง

เราได้เจอคนใหม่ที่ น่าสนใจกว่า ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว

ความรู้สึกเขา และความรู้สึกเรา โดยไม่ทันได้เรียนรู้ซึ่งกันและกัน

 

อาจจะด้วยความเหงา ความเคว้งที่เราพึ่งได้รับมา ทำให้เรา

ตัดสินใจเป็นแฟนกับคนใหม่อย่างรวดเร็ว

แรกๆทุกอย่างดีไปหมด ทุกอย่างลงตัว ได้ใช้เวลาร่วมกัน

เรางอน เขาง้อ 

               

                   ก็เป็นรักที่สมบูรณ์แบบหนิ?

 

คำตอบคือ “ใช่” เอาเป็นว่าเรามั่นใจในตัวเขาเลยแหละ

เนี่ยแหละ “แฟนคือทุกอย่าง” ตอนนั้นความคาดหวังของ

เราพาเราขึ้นไปสูงมาก คิดฝันไปเองทุกอย่าง

แต่ในที่สุดเราถูกเขาผลักตกลงมา ด้วยความผิดหวัง

สุดท้ายและความของหวังของเราเป็นสิ่งที่ฝืนใจเขามาตลอด

ทุกอย่างกลายเป็นความอึดอัด ความสุขที่มีให้กันเริ่มจางหายไป

                 แล้วความสุขไม่มีหรอ?

มีสิ่ มีเสมอ ภาพดีดีของเขาสิ่งดีดีที่เขาทำยังคงมีอยู่

แต่สุดท้ายบทเรียนที่เขาให้กับเรา ก็เจ็บปวดไม่แพ้กับความดี

ที่เขาเคยมีให้หรือบางทีอาจจะมากกว่า

เราได้เรียนรู้ว่าการถูกโกหกซ้ำๆ มันเป็นยังไง โดนละเลย

โดนมองว่าเป็นภาระ ถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวกับปัญหาของเราสองคน

อยู่บ่อยๆ 

            ใช่แหละ       “เจ็บปวดไม่น้อยเลย”

เจ็บขนาดที่ว่า แค่เห็นหน้าหรือได้ยินชื่อก็ร้องไห้ฟูมฟายโทษตัวเองสารพัด

                    แล้วตกลงเขาหรือเราเป็นฝ่ายผิด?

สำหรับเรา ไม่มีใครผิดไม่มีใครถูก เราต่างเป็นตัวของตัวเอง

เราต่างต้องการในที่ที่เราต้องการ เพียงแต่การเป็นตัวของตัว

เองของเราสองคนนั้น ดันไม่เหมาะสมกัน

เราใช้เวลาอยู่นาน รักษาความรู้สึกตัวเอง ทุกอย่างดีขึ้นเรื่อยๆ

เราไปไหนมาไหนคนเดียว ทำอะไรคนเดียว อยู่กับตัวเองมากขึ้น

จนทำให้เรารู้ว่า การมีใครสักคนในชีวิต ถ้ามันทำให้ชีวิต

เราแย่ลง มันไม่ชัดเจน มันไม่พัฒนา 

                  “เราควรเอาตัวเองออกมาและอยู่กับตัวเองดีกว่า”

สำหรับเราการชอบการรักใครสักคนก็เหมือนการเสี่ยงโชค ซื้อลอตเตอรี่

บางคนลงทุนไปเยอะ แต่ก็ประสบความสำเร็จได้ทุนคืน แถมยังได้กำไร

ก็รอดไป ได้เจอคนที่ดี ความรักที่ดีดี

แต่ส่วนใหญ่ เรามักจะไม่ค่อยประสบความสำเร็จในการเสี่ยงโชค

แบบนี้เท่าไหร่ แต่เราก็เป็นพวกชอบเสี่ยงนะ 555555

เอาเป็นว่าลงทุนทีหมดหน้าตัก มีเท่าไหร่ให้หมด

ไม่เผื่อ ไม่เหลืออะไรไว้

โชคไม่ค่อยเข้าข้างเราเท่าไหร่ ส่วนใหญ่เราจะไม่ถูกรางวัล

สิ่งที่ทุ่มไปเสียเปล่า ไม่เกิดประโยชน์ หรือบางที

ก็ได้รางวัลติดตัวกลับมาบ้าง (แต่ก็เท่าทุน)

บางทีความรักก็เป็นเรื่องที่ไม่สามารถทำความเข้าใจกับมันได้

ทำไมเวลาเราชอบใครเขาก็ไม่ชอบเรา

แต่พอมีคนที่เขาดีกับเราพร้อมมีเรา เรากลับไม่ชอบเขา?

ก็เหมือนกับประโยคที่ว่า ....

          “ความรักเป็นเรื่องการสมัครใจ เราไปบังคับให้ใครชอบเราไม่ได้

ความผิดหวังบ่อยๆแบบทำให้เรารู้สึก

           “กลัวที่จะรักใครอีก รวมถึงกลัวการเริ่มต้นใหม่”

เรากลัวการผูกมัด เรากลัวการที่จะเอาตัวเองเข้าไปอยู่ในความสัมพันธ์

แบบนี้อีก

แต่แน่นอนแหละ ถ้าเราเจอคนที่ใช่ ในเวลาที่เหมาะสม

เราจะสามารถเป็นตัวของตัวเราเองได้ โดยไม่ต้องใช้

ความพยายามอะไรเลย เราจะไม่เหนื่อยไม่ต้อง

เจ็บปวดอีกต่อไป 

และเขาจะรักษาบาดแผลทุกอย่างต่อให้รุนแรงขนาดไหน

เขาจะบรรเทาและรักษามันจนหาย

และสุดท้ายมันจะคุ้มค่า ที่เราจะได้รักใครสักคนอีกครั้งหนึ่ง

ความรักเป็นเรื่องไม่ใช่เรื่องที่คุณจำเป็นต้องความเข้าใจ 

หากเพียงปล่อยให้มันเป็นไปตามแบบของมัน

ในเวลาที่เหมาะสม เท่านั้นเอง

เราไม่จำเป็นต้องรีบร้อนหากอะไรที่มันเป็นของเรา

สุดท้ายมันก็จะเป็นของเรา

ขอบคุณที่อ่านจบนะคะ

นิ้ง