ที่สอง
ไม่ใช่ที่หนึ่ง
ไม่ใช่ที่สาม
ไม่ใช่ที่สี่
คือที่สอง
ยังไงก็ไม่ใช่ที่หนึ่ง
แพ้ไป 0.1 คะแนนก็จะชนะ
ขาดอีกแค่คะแนนเดียวก็จะได้เหรียญทอง
เธอก็ดีนะ แต่..เป็นตัวสำรองไปก่อน
แล้วพี่ชายก็จะล้อว่า
ไอ้ที่สอง
ไอ้ตัวสำรอง
แพ้หนึ่งคะแนนอีกแล้วหรือ
แล้วเราก็จะตะโกนกลับไปว่า
แพ้ "แค่" คะแนนเดียวเอง
แพ้ก็คือแพ้
แล้วพี่ก็จะชนะเราด้วยคำพูดนี้
เวลาที่ไปแข่งงานโรงเรียน
หรือต้องคัดเลือกอะไรสักอย่าง
ความรู้สึกพวกนี้ก็ต้องวนกลับมาทุกครั้ง
ไม่ว่าจะตอนไหน
ตั้งแต่ตอนนั้น
หรือตอนนี้
เราก็เป็นได้แค่คนที่เกือบดี
คนละคนกัน
กับคนที่ดีพอ
เราไม่ใช่ผู้ครอบครองชัยชนะ
แต่เราครอบครอง "ความพยายาม"
เรามักจะทำได้หลายอย่าง
แต่ไม่โดดเด่นสักอย่าง
นั้นเป็นทั้งข้อดี
และข้อเสีย
ข้อดีคือ มันมอบกุญแจให้เปิดประตูโอกาสหลากหลายบาน
ข้อเสียคือ เราไม่มีคุณสมบัติที่มากพอจะเดินเข้าไปในประตูบานนั้น
เราจึงต้องพยายาม
มากขึ้น
กดดัน
มากขึ้น
ผิดหวัง
มากขึ้น
เพื่อจะได้ประสบความสำเร็จ
ให้ได้
แล้วความสำเร็จคืออะไรกัน?
เราไม่ได้ประสบกับความแพ้พ่ายอยู่เสมอ
แต่เรา "รู้สึก" พ่ายแพ้เสมอๆ
บางครั้งจังหวะมอบโอกาสให้เรา
จังหวะ..ที่ไม่มีคนที่ดีกว่า
เราได้ครอบครองบางอย่าง
เพียงเพราะมัน "ดันว่าง" พอเหมาะพอดี
ความพยายามยังคงทำงานอยู่เสมอ
แต่เราก็ไม่เคยไปถึงคำว่าดีพอ
จนเราเองก็เริ่มสงสัย
เมื่อไรกัน ที่ระดับความพยายามที่กำลังผลักดันอยู่นั้น
จะมาถึงจุดที่เรียกว่าพอดี
เราต่างต้องการเป็นใครสักคน
ในที่สักที่
บนโลกใบนี้
หาที่ทางให้กับตัวเอง
ความสำเร็จในตอนนี้
อาจเป็น
การค้นพบสักอย่าง
หรือสักที่
ที่เหมาะสมกับตัวเรา
การได้รู้สึกถึงชัยชนะ
และความภาคภูมิใจกับที่ทางที่เรากำลังยืนอยู่ได้
ด้วยใจจริง
และ
การได้รับรู้สักครั้งว่า
สิ่งที่เรากำลังทำอยู่นั้น
ไม่เคย
และจะไม่มีวัน
สูญเปล่า
.
(หน้าแล้วหน้าเล่า เรายังคงเขียนต่อไปเรื่อยๆ)
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in