ท่ามกลางบรรยากาศแสดงความเสียใจต่อการจากไป ของ Prince นักดนตรีอัจฉริยะ หลากหลายสำนักต่างพากันออกมาเขียนข่าวถึงชายเจ้าของบทเพลง Purple Rain บ้างก็เขียนถึงชีวประวัติ บ้างก็เล่าถึงที่มาของผลงาน บ้างก็ถ่ายทอดอารมณ์ความรู้สึกของเพื่อนร่วมวงการ

แต่ในบรรดาข่าวทั้งหมดที่โหมกระหน่ำทั่วโลกอินเทอร์เน็ต ข่าวที่กระชากใจผมที่สุดถูกเขียนขึ้นมาด้วยคำเพียง 5 คำ คำสั้นๆ ที่กวาดสายตาเพียงชั่ววินาทีก็อ่านครบ กลับสะเทือนความรู้สึกและฝังแน่นยาวนาน บาดลึกในจิตใจจนต้องนำมาเล่าต่อ

นี่คือข่าวที่ว่าครับ



ในวิชาการเขียนคำโฆษณา หนึ่งในสิ่งที่ถูกพร่ำบอกกันมาโดยตลอดคือ "ตัดสิ่งที่ไม่จำเป็นทิ้งไป"

ตัดชื่อเขาออกได้...เพราะคนทั้งโลกรู้อยู่แล้วว่าเขาเป็นใคร
ตัดเรื่องราวยืดยาวออกได้...เพราะเว็บอีกหลายพันหลายหมื่นเว็บได้เขียนกันไปหมดแล้ว
ตัดบทบรรยายความรู้สึกออกไปได้...เพราะไม่น่าจะมีคำไหนที่ตรงไปกว่าคำที่อยู่ในเนื้อข่าวนี้อีกแล้ว

เมื่อหั่นทุกอย่างออกไป สิ่งที่เหลืออยู่คือก้อนความรู้สึกที่เป็นสากล ที่ทุกคนเข้าใจและคิดตรงกันต่อเรื่องร้ายที่เกิดขึ้น
แต่ที่ผมอิจฉาเขา คือ ประโยคพาดหัวสั้นๆ 4 คำ คมกริบ สรุปรวบยอดความเจ็บปวดของการจากไปของบรรดานักดนตรี ราวกับว่าพระเจ้าผู้โหดร้ายจะเรียกตัวพวกเขาไปเปิดเทศกาลดนตรีบนสรวงสวรรค์

อิจฉา... ว่าทำไมเราคิดไม่ได้แบบนี้บ้างวะ

Dear me, Fuck you