เราทุกคนเคยทำพลาด แต่บางครั้งสิ่งที่เราพลาดก็ยากที่เราจะยอมรับมันเราเป็นคนธรรมดาที่มีข้อผิดพลาดในตัวเอง เราเป็นคนที่ผิดหวังง่ายมากแต่ทุกครั้งที่เราผิดหวัง เราไม่เคยร้องไห้ ถึงแม้ว่าราจะอยากร้องมากแค่ไหนก็ตามบางทีเราก็คิดนะ ว่าทำนบน้ำตาของเรามันสูงไปหรือเปล่าในขณะที่ทุกคนร้องไห้ด้วยหลากอารมณ์ ไม่ว่าจะเสียใจ ดีใจ ซึ้งใจ หรือสุขใจ บางทีเราก็อิจฉาคนอื่นนะว่าทำไมเค้าถึงได้รับโอกาสที่ดีอย่างนั้น ในหัวของเรามีแต่คำว่าทำไมพอคิดว่าทำไมเราก็คิดต่อว่า เราดีไม่พอเหรอ เราต้องพยายามแค่ไหนถึงจะพอเรารู้สึกอยู่ตลอดเวลาว่าโลกไม่ยุติธรรม โดยที่เราก็ไม่พยายามให้มากขึ้นเราแม่งลูซเซอร์ว่ะ

                แต่ตอนนี้เรารู้แล้วว่าสิ่งที่เราควรทำคือ ยอมรับมัน และตั้งใจทำมันให้ดีที่สุด

ปล. แค่ผิดหวังทำไมตูเวิ่นอะไรออกมายาวขนาดนี้ฟะ