เช้าวันรุ่งขึ้น ข่าวกระดูกซี่โครงที่หายไปจากพิพิธภัณฑ์ก็ออกทางโทรทัศน์ 

พ่อแม่ผมที่กำลังดูข่าวอยู่ก็ตกใจมากที่มีการขึ้นประกาศจับเป็นหน้าผม 

ผมพลาดแล้ว… ผมลืมนึกถึงกล้องวงจรปิดไปเลย 

ซึ่งกล้องวงจรปิดมันจับหน้าของผมได้ชัดเจนมาก งานนี้ผมดิ้นไม่หลุดแล้วล่ะครับ 

ผมเลยเข้ามอบตัวกับตำรวจและได้สอบปากคำถึงการโจรกรรมในครั้งนี้ผมเล่าให้ตำรวจฟังทุกอย่าง 

และทุกเรื่องที่เกินจริงพวกนั้นด้วย 

ข่าวของผมถูกแพร่หลายไปไกลมาก แต่สุดท้ายผมก็ได้กลับบ้าน ส่วนกระดูกซี่โครงนั่นกลายเป็นของกลาง

ในวันนั้นเองก็มีโทรศัพท์เบอร์ไม่คุ้นโทรมาที่บ้านผม ปลายสายเป็นเสียงผู้หญิงวัยกลางคน 

เธอบอกว่าเธอเห็นข่าวแล้ว สิ่งที่ผมเล่ามันตรงกับเรื่องราวที่คุณย่าของคุณย่าของคุณย่าของคุณย่าทวดตระกูลของเธอเคยเล่าให้ฟังต่อกันมา และที่บ้านของเธอก็มีสมุดบันทึกของพอลีนเก็บไว้เป็นสมบัติด้วย 

ผมจึงเอาไปเล่าให้กราเช่ฟัง กราเช่กึ่งยืนยันว่าต้องใช่เธอแน่นอน เพราะสมัยอยู่บนเรือด้วยกัน 

พอลีนชอบจดบันทึกทุกสิ่งทุกอย่างลงไปในสมุดเล่มหนึ่ง ผมจึงติดต่อคนบ้านนั้นไปอีกครั้ง 

พวกเขาก็ส่งสมุดบันทึกของพอลีนมาให้  กราเช่น้ำตาไหลพรากเมื่อเห็นสมุดบันทึกของพอลีนอีกครั้ง 

“คิดถึงมาก คิดถึงมากจริง ๆ พอลีนสุดที่รัก”

แล้วเขาก็ขอให้ผมช่วยเปิดให้อ่านตั้งแต่ต้น ผมถือมันอย่างระมัดระวังมากที่สุด 

เพราะสภาพมันบ่งบอกว่ากราเช่คงได้อ่านเป็นคนสุดท้าย ในสมุดเขียนด้วยภาษาที่ผมอ่านไม่ออก 

กราเช่บอกว่ามันคือภาษาสลาฟ เพราะพ่อของพอลีนเป็นชาวสลาฟ 

เขาเองก็ได้เรียนรู้ภาษาสลาฟมาจากพอลีนเช่นกัน 

ผมสงสัยว่าเขาไม่เคยอ่านสมุดเล่มนี้ของพอลีนเลยหรือเขาบอกว่ามันเป็นของส่วนตัวของเธอ 

เขาไม่มีสิทธิ์ไปแตะต้องมันด้วยซ้ำ ผมเปิดให้เขาอ่านมาจนใกล้จบเล่ม สีหน้าของเขาก็ค่อย ๆ เศร้าลงเรื่อย ๆ 

“คุณ…โอเคไหมครับ ?”

“…ข้าโง่เอง… โง่ที่รักเธออย่างสุดหัวใจ แต่เธอกลับรวมหัวกับไอ้หมอผีนั่นมาฆ่าข้า ข้าไม่เคยคิดเลย สมบัติของข้าก็เอาไปหมด แล้วก็หนีไปอยู่ด้วยกัน โอเค ห้าหมื่นกว่าปีที่ผ่านมา วันนี้ข้าได้ตาสว่างแล้ว สิ่งนี้คงเป็นคำตอบยืนยันให้ข้า ที่คงจะต้องปล่อยและไปเกิดแล้วจริง ๆ ”

:

.

ในที่สุดผมก็จัดการทุกอย่างให้เขาเรียบร้อย ทำการส่งสมุดบันทึกคืนให้ตระกูลคุณพอลีน และส่งกระดูกซี่โครงของเขากลับไปอยู่ในพิพิธภัณฑ์เหมือนเดิม เพราะเขาเป็นห่วงว่าในอนาคตถ้าผมไปเล่าเรื่องนี้ให้ใครฟังแล้วไม่มีใครเชื่อผมจะได้พาทุกคนมาดูได้ 

แล้ววิญญาณของกราเช่ก็จากผมไปตลอดกาล…

มีดที่ปักกลางอกทะลุถึงซี่โครง… เหมือนดั่งมีดที่ปักลงตรงหัวใจ

มีดอาคมปาดบาดลึกฝังรอยลงไปในมหาสมุทรสีคราม…

ราวกับมีดที่เพิ่งอาบยาพิษมาใหม่ ๆ

แต่ทั้งหมด…

ก็ไม่อาจทำให้ตายอย่างทุรนทุรายแสบแสนทรมาน 

ได้เหมือนกับการทรยศของเธอ

.