ไม่รู้ตัวสักนิด ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ยังไง ไม่สงสัยหรือไม่แม้แต่ตั้งคำถาม

คุณแค่ปล่อยให้ตัวเองดำเนินตามเนื้อเรื่องไป เป็นแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมา ด้วยรูปแบบที่แตกต่างกันออกไป สถานที่ ผู้คน และสถานการณ์ สิ่งเดียวที่เหมือนกันคือตัวคุณ คุณที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากการเป็นไป ดำเนินตามเนื้อเรื่องและหลบหนีสิ่งที่กำลังตามมา

มันเป็นแบบนั้นมาเสมอ ในที่แห่งนั้น คุณต้องหนี

จะทำยังไงกับตัวตนที่ไม่สามารถควบคุมได้

คุณที่ต้องวิ่งหนีทุกค่ำคืน (ที่จริงส่วนใหญ่อาจจะเป็นช่วงเช้าก็ได้ ไม่สามารถแน่ใจได้)

ณ ที่แห่งหนึ่ง คุณกำลังหลบหนีและพยายามมีชีวิตรอด

ณ ที่แห่งหนึ่ง คุณกำลังบดขยี้ตัวเอง ไปพร้อมกับการหยุดหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า

โดยปกติแล้ว ทุกอย่างก็น่าจะจบลงเมื่อคุณตื่น

โดยปกติแล้ว—

ภาพจำอันเลือนรางของการวิ่งหนีบางสิ่ง และวินาทีต่อมาที่จะจำไม่ได้อีกแล้ว ว่าการวิ่งหนีครั้งนั้นเป็นอย่างไร ทุกอย่างแค่ดำเนินไป ราวกับอยู่เหนือการควบคุมของคุณ