เจอกัน ออดอ้อน ลูบหัว งิ้งๆ 

ความสัมพันธ์ของฉันและลูกแมวตัวนั้นมีอยู่เท่านี้

พอแวะโชห่วยก็เลยซื้อทาโร่ติดมือมาด้วย คิดว่าจิ๋วคงกินได้

แต่วันนั้นเราไม่เจอกัน ฉันก็เลยเก็บไว้ค่อยเอามาให้คราวหน้า

ที่จริงพอวันถัดมาที่เราเจอกัน ฉันก็ดันลืมหยิบมันออกมาด้วย

วันนั้นฉันไม่สบายด้วยโรคประหลาดประจำตัวอีกครั้ง

ทั้งร้อนและทั้งหนาว ใส่เสื้อแขนยาวแต่ใส่กางเกงขาสั้น (พอนึกขึ้นมาได้แล้วก็สงสัยว่ากางเกงตัวนั้นหายไปไหนแล้วนะ ตัวโปรดด้วย)

กินพาราแล้วนอนรอให้อาการหายไป ก่อนจะตื่นมาเดินทางกลับบ้านด้วยกายหยาบของตัวเอง

ที่จริงไม่ได้กะว่าจะมาโรงพยาบาลทั้งสภาพแบบนี้เลยหรอกนะ

แต่ก็ช่วยไม่ได้ที่ขากลับเป็นทางผ่านและทุกคนก็อยู่ที่นั่นกันหมดแล้ว

พอเข้าไปในห้องผู้ป่วย ฉันจึงรีบเดินไปใกล้เตียงให้เร็วที่สุดก่อนที่เขาจะสังเกตเห็นว่าฉันใส่ขาสั้นอยู่

— เขาไม่เคยชอบให้หลานผู้หญิงใส่กางเกงขาสั้นเลย และเท่าที่จำความได้ ตั้งแต่รับรู้เรื่องนี้ฉันก็เลี่ยงการใส่ขาสั้นไปเจอเขาเสมอ แต่ก็อย่างที่บอกครั้งนี้มันค่อนข้างกระทันหัน

เราเรียกพยาบาลมาดูแต่ก็ไม่มีอะไรน่ากังวลไปมากกว่าปกติ ราวกับว่าอีกสักนิดก็คงได้กลับบ้าน