“ในตู้เย็นมีอะพี่”

“นั่นมันเป๊ปซี่!! — ไม่ชอบอะ”

แทฮยองหันไปมองรุ่นพี่ตัวขาวที่นั่งกอดลูกบาสเกตบอลอยู่ที่พื้นสนาม ใบหน้าขาวออกสีแดงระเรื่อเพราะเพิ่งเหนื่อยจากการเล่นกีฬาดูมุ่ยเหมือนเด็กพร้อมจะอ้าปากร้องไห้งอแง

“งั้นต้องเดินไปซื้อในเซเว่น กินเป๊ปซี่ก็ได้นะพี่ อยู่บนหอแล้วเนี่ย” แทฮยองยกมือชี้ไปที่ตึกด้านหลัง ซึ่งเป็นหอพักของนักเรียนชั้นมัธยมปลายอย่าง และแน่นอนยุนกิส่ายหน้าให้ทันที

“จองกุกกี้!!” ในจังหวะที่ส่ายหน้า คนที่นั่งกองอยู่กับพื้นก็หันไปเห็นรุ่นน้องตัวสูงเดินลงมาจากบันไดหอพอดี “ไปไหนอะ”

“ไปเซเว่นครับพี่ ไปซื้อโค้ก” จองกุกตอบพร้อมรอยยิ้มกว้างจนแทฮยองยิ้มกระตุก ทำไมต้องมายิ้มหวานขนาดนั้นให้พี่ยุนกิอะ!!

“ไปด้วยดิ อยากกินเหมือนกัน” ยุนกิโยนลูกบาสเกตบอลใส่แทฮยอง อาจจะเป็นเพราะชินแล้วเขาถึงรับไว้ได้อย่างรู้จังหวะว่ายุนกิจะต้องโยนมาให้เขาก่อนลุกแน่ ๆ

“อ้าว ทำไมไม่ฝากซื้ออะพี่”

“ก็เผื่ออยากกินอย่างอื่นอีกไง” ยุนกิตอบด้วยน้ำเสียงกระตือรือร้น “นายไม่ต้องไปก็ได้ เดี๋ยวฉันไปกับจองกุกเอง”

“ไม่ได้ครับ!!! ไปด้วย”

“เอ๋…” ยุนกิเผลอเอียงคออย่างสงสัยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรนอกจากพยักหน้าแล้วหมุนตัวเดินไปทางจองกุก โดยมีแทฮยองก้าวตามไปติด ๆ

ดีแล้วที่พี่ยุนกิไม่ถามว่าทำไม



จะให้ตอบว่าหึง มันก็เขิน ๆ อะดิ




#วกสตร

♥️