หลังจากสอบเสร็จ เราก็เดินออกมาจากห้องสอบพูดคุยกันเรื่องคำตอบต่างๆที่เจอ ฉันก็แอบกังวลกับคำตอบที่กาไปล่ะ ฮ่า ๆ ๆแต่วันนี้จริงๆก็เป็นเรื่องราวดีๆที่ตัดสินใจเลือกมาวันนี้ ทั้ง ๆ ที่มีให้เลือกตั้งหลายวันถ้าเลือกวันอื่นเราคงไม่ได้เจอกันอีก ก็แอบขอบคุณตัวเองนิดหน่อยด้วย เราเดินลงมาจากห้องสอบ และออกไปนอกตัวอาคาร 

                "พี่จอดรถตรงไหนอะ" 
                "จอดฝั่งนู้นเลย"  

        ฉันตอบพร้อมกับชี้ไปที่อาคารฝั่งตรงข้ามฉันจอดตรงนั้นเพราะตอนมาถึงหน้าอาคารรถจอดเต็มแล้ว เลยต้องไปจอดอีกอาคารหนึ่ง   

                "โอเคเดี๋ยวผมเดินไปส่งพี่ที่รถก่อน"

        เป็นประโยคเล็กๆที่ใจสั่นมากความรู้สึกเก่าๆวนกลับมา รู้สึกอยากให้ตัวเองจอดรถไกลว่านี้จังเผื่อว่าเราจะได้มีเวลาคุยกันมากขึ้น เสียงในหัวของฉันที่คิดขึ้นมาในขณะนั้น ระหว่างที่เราเดินไปยังที่จอดรถก็ได้คุยกันอีกนิดๆหน่อยๆ จนมาถึงรถที่จอดอยู่

               "ถึงละ จอดอยู่นี่เอง"  เราเดินมาถึงฉันพูดพร้อมกับชี้ไปที่รถ

               "โอเคพี่ไว้เจอกันมั้ยใหม่นะ"

               "โห แต่เราแทบไม่ออกจากบ้านเลยนะ ฮ่า ๆ ๆ ๆ" ฉันตอบกลับ 

               "ผมก็เหมือนกันอยู่แต่บ้านเลย ฮ่า ๆ ๆ"  

               "โอเค ๆ ไว้เจอกันใหม่นะ"

เราบอกลากันเพียงเท่านั้น แล้วแยกจากกัน

        แม้แต่ตอนที่ได้พบกันอีกครั้ง ฉันก็ยังคิดว่านี่ก็เป็นพรหมลิขิตของเราช่วงเวลาเก่าๆที่เคยผ่านไป มันก็มีส่วนที่เป็นความทรงจำดีๆเกิดขึ้น สำหรับฉันแต่ตอนนี้ ฉันคงต้องปล่อยมันไปแล้วล่ะ ความทรงจำเหล่านั้นหลังจากนี้เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีก แบบที่ผ่านๆมาเราคงจะจากลากันไปแบบที่ผ่านมาเหมือนกัน ฉันทำได้เพียงสตาร์ทรถและมองกระจกข้างที่สะท้อนแผ่นหลังของเขาเดินจากไป เล็กลงเรื่อย ๆ จนลับสายตา

นี่คงเป็นการทักทายครั้งสุดท้ายของเรา "ลาก่อนนะ รักแรกของฉัน"