ผมเคยลองคิดเล่นๆว่าถ้าเกิดเราห่างจากครอบครัวหรือคนรักเป็นเวลานาน เวลาเจอหน้ากันมันจะเป็นยังไง เป็นเวลาเกือบจะ3เดือนแล้วที่ผมไม่ได้เจอหน้าสมาชิกในวงเลย

               “พี่มินฮยอนทำไมยังไม่นอนครับ” เสียงรูมเมทของผมอย่างไล ควานลินทักผมขึ้น

               “ก็คิดอะไรนิดหน่อยน่ะ นายล่ะ” ผมยิ้มแล้วตอบ

               “พรุ่งนี้เราจะได้เจอพวกพี่ๆด้วย ผมตื่นเต้น” ควานลินตอบพร้อมกับทำหน้าตาดีใจ 

ควานลินน่ะสนิทกับสมาชิกในวงของผมมากโดยเฉพาะ เขาคนนั้น 

                “ตื่นเต้นได้นะ แต่อย่านอนดึก” ผมพูดติดตลกแล้วเดินไปปิดไฟห้อง เมื่อเห็นเด็กๆในห้องเข้าประจำที่นอนแล้ว
 

              “ฝันดีนะเด็กๆ” ผมบอก ได้ยินเสียงครางงึมงำของอูจินและจีฮุนที่มาจากเตียงสองชั้นของอีกฝั่งนึง และเสียงกรนเบาๆของแจฮวานที่นอนอยู่ชั้นบน

Nuestaron:นายก็ร้องหรอพี่ร้องหนักมากๆเลยนะTT TT

Nuestaron:ฝันดี >_<
 

              ผมอ่านข้อความของทุกคนแล้วยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้ พวกเขายังอบอุ่นกับผมอยู่เสมอ ถึงจะไม่ได้เจอกันนานแต่ยังรู้สึกแบบเดิมไม่เปลี่ยนเลย แต่อีกคนไปไหนนะถึงไม่อ่านข้อความในกลุ่มเลย

‘เจ้าหมีคังดงโฮ’23:23

                

แค่เขาตอบ ผมก็ดีใจมากแล้วล่ะ

Realbaekho:ทักมาตรงเวลาดีนะ23:23 เป๊ะเลย

Realbaekho:เหมือนกัน:)
                

                “พี่มินฮยอน”               

                “อ้าว ไม่ได้หลับหรอแดฮวี”               

                “พี่ตื่นเต้นมั้ยจะได้เจอวงของพี่แล้ว”               

                “ตื่นเต้นสิ” ผมตอบแล้วยีหัวแดฮวีอย่างเอ็นดู               

                “งั้นถ้าพี่เจอแล้วจะทำยังไงหรอ” ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผมใช้ความคิดสักพักก่อนจะตอบแดฮวีไป               

                “ก็คงเข้าไปทัก พี่คิดถึงพวกเขามากเลยแหละ”               

                “ผมด้วย จะได้เจอพี่ดงโฮแล้ว”               

                “หายกลัวพี่เขาแล้วหรอ” ผมผลักหัวแดฮวีเบาๆ               

                “ไม่ได้กลัวซะหน่อย” แดฮวีเบะปากอย่างงอนๆ ทำให้ผมหลุดหัวเราะ

                ดงโฮเขาอยู่ข้างผม               

                เสียงนุ่มละมุนของเร็นมันยังน่าฟังไม่เปลี่ยน

                “ทำไมไม่ไปคุยกับเมมเบอร์เล่า” หลังจากเราแต่งหน้าเสร็จผมก็มานั่งเล่นที่โซฟาแล้วซองอูก็เข้ามาทักผม

                “เอาจริงๆมั้ย”

                “เออ เอาจริงๆ”

                “ไม่กล้า” แล้วก็โดนซองอูฟาดเข้าให้

                “นั่นวงนายนะ ทำไม อายหรอ?”

                “ไม่ต้องมาทะเล้น มันก็แค่... เอ่อ... ไม่รู้จะเริ่มยังไง”

                “เอ้าทำไมต้องคิดมากล่ะ ทำเหมือนที่เคยๆไง”

                “มันไม่ได้... พอไม่ได้เจอกันนานๆมันก็นะ... เรียกว่าทำตัวไม่ถูกละกัน”

                “หลังแสดงจบพาไปเอามั้ย” แจฮวานเข้ามากลางวงสนทนาพร้อมลากอูจินเข้ามาด้วย

                “ผมอยากไปเจอพี่จงฮยอนด้วย” อูจินพูดขึ้นพร้อมกับขนมที่เต็มปาก

                “ก็ไปกันหมดนี่แหละ เนอะควานลิน” ซองอูพูดแล้วเพยิดหน้าไปหาควานลิน

                “ใช่ครับๆ คิดถึงพี่ดงโฮม้ากมาก” ควานลินพูดสำเนียงปูซานออกมาจนคนทั้งกลุ่มขำออกมา
พี่ก็คิดถึงเหมือนกันควานลิน


                ผมยืนดูการแสดงของเมมเบอร์ในวงอยู่ด้านหลัง ทุกคนทำการแสดงได้ดีมากและแฟนคลับของพวกเราก็ตั้งใจร้องแฟนชาร์ทไปพร้อมกันดังมากๆ ผมมองภาพตรงหน้าด้วยความรู้สึกปะปนกันไปหมด ทั้งดีใจที่วงเรามีคนรักมากมาย ทั้งตื้นตันที่ความอดทนของพวกเราไม่เคยถูกทรยศ และก็ภูมิใจที่ผมได้เป็นหนึ่งในสมาชิกของวง ถึงแม้ในตอนนี้จะยังไม่ใช่แต่ถ้าหมดสัญญาผมจะกลับไปทำหน้าที่มินฮยอนนิวอีสต์อย่างเต็มที่อีกครั้ง ไม่ให้แพ้มินฮยอนวอนนาวันเลย

                หลังการแสดงทั้งงานจบพวกเราก็โดนเรียกขึ้นเวทีอีกครั้ง แต่คราวนี้ผมไม่ได้ยืนในตำแหน่งเหมือนเมื่อตอนเย็นแล้ว ผมถูกห่างออกไปอีกแต่ก็มองเห็นเมมเบอร์ของผมได้ หวังว่าหลังเวทีจะได้เจอกันนะ


                “พี่ดงโฮฮฮ” และพวกเราก็มาเจอกันหลังเวทีจริงๆ ถึงพี่เมเนเจอร์จะบอกว่าต้องรีบกลับแล้วแต่พี่จีซองกับพี่ซองอุนก็ขอให้พวกเรามาจนได้ 

                เมมเบอร์ที่ทักทายกันอย่างสนิทสนมเริ่มทยอยกลับที่ละคนเพราะพี่เมเนเจอร์เรียกแล้ว พี่จีซองหันมาบอกผมว่าพี่เมเนเจอร์ให้ผมอยู่ต่อได้อีกหน่อย ผมก็เลยมาอยู่ต่อหน้าเมมเบอร์ของผมอีกครั้ง

                “เราเอ่อ... มากอดกันมั้ย” เป็นเสียงพี่อารอนพี่ใหญ่ของพวกเรา คงเป็นเพราะพวกเรายืนนิ่งๆกันมานานแล้ว เราทั้ง5คนเลยกอดคอเข้าหากันด้าน ขวาผมเป็นเร็นส่วนอีกข้าง เป็นดงโฮ

                “คิดถึงพวกนายจัง” ผมยิ้มให้ทุกคนและก็ได้ยิ้มกลับมา แต่ผมสะดุดรอยยิ้มของคนข้างๆมากที่สุด ดงโฮกำลังยิ้มให้ผม มันเป็นยิ้มที่ผมชอบมันที่สุด เขาเป็นคนที่ยิ้มสวยเอามากๆ

                “คิดถึงเหมือนกัน นี่งานแรกเลยนะที่เจอกัน” จงฮยอนพูด

                “ก็ฉันเตรียมตัวคัมแบคไงเล่า” ผมเอื้อมไปต่อยอกจงฮยอนเบาๆ

                “ได้ที่1ด้วย สุดยอดไปเลย”

                “อื้อ พวกเราตกใจกันมาก ฉันเผลอร้องไห้ออกมาด้วย เลิฟแคปเอาไว้อีก ฮืออ หน้าฉันตลกอะ” พี่อารอนทำหน้าเบะเหมือนตอนได้ถ้วยจนพวกเราขำออกมา ก็เพราะเสียงหัวเราะของคนข้างผมอีกที่ทำให้ผมสะดุด เสียงหัวเราะที่อารมณ์ดีที่ใครได้ยินต้องหัวเราะตามเอาง่ายๆ

                “ฉันก็เอ๋อๆอยู่ เลยพูดขอบคุณไม่ออกเลย” เป็นจงฮยอนที่พูดออกมาอย่างเขินๆบ้าง

                “ส่วนฉันก็เหมือนชัทดาวน์ตัวเองไปแล้ว” เร็นพูด

                “มีแต่ดงโฮนี่แหละมีสติดีสุด แต่ก็เอาแต่ยื่นไมค์ให้ฉัน”

                “ก็ฉันพูดเป็นที่ไหนเล่า” ดงโฮเอ็ดจงฮยอนไปเลยสร้างเสียงหัวเราะให้พวกเรา

                “ร้องไห้ด้วยหนิ” ผมมองตาดงโฮแล้วพูดออกไป อ่า... ได้สบตาแล้ว

                “ก็... ดีใจไง” แล้วก็ได้คุยกันแล้ว

                “ขี้แย ฉันไม่อยู่ก็เป็นแบบนี้แหละ” ผมยีผมดงโฮเบาๆ

                “ไม่ได้ขี้แย พี่อารอนนู้น”

                “อย่าพูดถึงมันพี่ขอออ” แล้วทุกคนก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ถึงจะเป็นเวลาที่ไม่มากแต่เราก็พูดคุยกันด้วยรอยยิ้มเหมือนตอนที่เรายังอยู่5คน ทุกคนหัวเราะและยิ้มให้กัน มันอบอุ่นมากจริงๆนะ

                “เด็กๆ ต้องไปเปลี่ยนชุดกลับแล้วนะ” พี่เมเนเจอร์ของเมมเบอร์มาตาม ทุกคนหันมามองหน้าผม ผมก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ มีงานต่อเหมือนกันสินะ

                “เอาเป็นว่าเจอกันใหม่นะ” จงฮยอนพูดแล้วเดินมากอดผม ตามมาด้วยพี่อารอนและเร็น ผมยิ้มแล้วบอกว่า ถ้าว่างจะแชทไปหานะ

                “อ้าว ไม่ไปหรอ?” ผมหันมาเห็นดงโฮกำลังยืนนิ่งๆอยู่เลยถาม

                “ยังไม่อยากไปน่ะ” ดงโฮเงยหน้าขึ้นมาแล้วยิ้มบางๆให้ผม
ทั่วบริเวณนั้นเขาสู่ความเงียบอีกครั้ง ผมอยากกอดนะ แต่กลัวว่ากอดแล้วจะปล่อยไปไม่ได้ ผมคิดถึงดงโฮมากจริงๆ ผมเคยดูแลเขาทุกอย่าง ทำให้ทุกอย่างจนมันติดเป็นนิสัยของผมไปแล้ว

                “กอดได้มั้ย” ผมยื่นทั้งสองแขนออกไปแล้วยิ้ม ดงโฮก็เดินเอื่อยๆเขามาซบไหล่ผม ผมกวาดแขนโอบรอบตัวดงโฮไว้

                “อ้วนขึ้นหรอ”

                “อยากตายหรือไง” ดงโฮพูดเสียงอู้อี้ ทำเอาผมหัวเราะออกมา ดงโฮไม่ได้อ้วนขึ้นหรอกผอมลงด้วยซ้ำ คงเพราะทำงานหนัก

                “นี่ ไหนบอกจะร้องไห้ไง ไม่ร้องแล้วหรอ”

                “ถ้าร้องแล้วจะปลอบมั้ย”

                “โตแล้ว หยุดร้องเองก็ได้”

                “ถ้านายไม่ปลอบฉันก็จะไม่ร้อง”

                “ก็ดี” ดงโฮผละออกมาแล้วทำหน้าตาทะเล้นใส่ ไม่เปลี่ยนเลยนะเรื่องกวนคนอื่นเนี่ย

                “ห้ามพูดว่าอยากกลับมาอีกนะ...”

                “…”

                “ยังไงนายก็ต้องกลับมาอยู่แล้วพวกฉันรู้แล้วก็รอนายด้วย”

                “อยู่กับน้องๆให้มีความสุข ทำงานให้เต็มที่แล้วก็รักน้องๆให้มากๆ”

                “มันเป็นโอกาสครั้งเดียวที่จะได้อยู่ด้วยกัน นายทำงานหนักเพื่อมันนะมินฮยอน”

                “เพื่อเป็นวอนนาวัน เพราะงั้นห้ามพูดอีกนะ”

                “เหมือนแม่เลย” ผมยีหัวดงโฮอย่างเอ็นดู

                “นายก็เคยพูดแบบนี้กับฉันเถอะ”

                “นี่เอาคืนหรอ”
                
                “ใช่ จะทำไม”

                “มินฮยอนอ่า น้องๆรอแล้วนะ” เสียงพี่เมเนเจอร์เข้ามาบอก ผมพยักหน้า แล้วพี่เขาก็ปิดประตู

                “...”

                “ไปสิ น้องๆรอนะ”

                “ไม่ค่อยอยากไปเลย”

                “หรอ”

                “…”

                “เหมือนกันเลย” ดงโฮมอบยิ้มที่สดใสที่สุดให้ผม อ่า... มันทำผมน้ำตาคลอนะเนี่ย

                “งั้น ถ้าฉันว่างจะแชทไปนะ รอตอบด้วย” ผมสวมกอดดงโฮอีกครั้ง ผมกอดแน่นกว่าเดิม ไม่อยากปล่อยไปเลย

                “เนี่ย ที่ไม่กล้ากอดเพราะแบบนี้ไง ไม่อยากปล่อยแล้ว” ผมยอมรับว่าผมเริ่มงอแงแล้ว

                “อืม ก็ไม่ได้ห้าม ไม่อยากให้ปล่อยเหมือนกัน” มันทำผมกอดแน่นขึ้นไปอีก ทำไมนะ นานกว่านี้ไม่ได้หรอ

                “แต่...”

                “นานไปแล้วนะ  หายใจไม่ออก”

                “ข ขอโทษ” ผมรีบผละออกมา ดงโฮดูจะชอบใจใบหน้าตื่นๆของผม

                “งั้นจะไปจริงๆแล้วนะ” ผมกุมมืออีกคนไว้ มือนี้ยังนุ่มเหมือนเคยเพราะไม่ได้จับงานบ้านอะไรเลย ทุกอย่างผมเป็นคนทำให้เขา

                “อื้อ ไปเถอะเดี๋ยวฉันก็ต้องไป” ดงโฮยิ้ม

                “ค่อยเจอกันนะ” ผมบีบมือแน่นแล้วก็คลายออก ที่ทำตัวไม่ถูกเพราะรู้อยู่แล้วว่าถ้าทำเหมือนอย่างที่เคยๆกันจะเป็นแบบนี้ ถ้าได้กอดก็ไม่อยากผละออก ถ้าได้จับมือก็ไม่อยากจะปล่อยไป

                ผมโบกมือลาดงโฮที่ยืมยิ้มให้ เขาก็ดูเศร้าไม่ต่างจากผม แต่ถ้าโชคดีเราอาจจะเจอกันที่งานอื่นอีกก็ได้ จริงๆผมก็ต้องได้กลับไปเจอทุกคนอยู่แล้ว แต่มันก็เหมือนจะนานสำหรับผม แต่ผมต้องรอให้ได้ถึงคุยแชทจะไม่ดีเท่าเห็นหน้ากันก็เถอะ

                แต่ก็นะ ถึงจะคิดถึงมากแค่ไหนแต่หน้าที่ในวงวอนนาวันตอนนี้ผมก็ต้องทำให้ดี ให้สมกับที่ทุกคนเหนื่อยกันมา ผมจะเป็นมินฮยอนวอนนาวันที่ทำงานหนัก