ผมรู้สึกกระสับกระส่ายและโกรธตัวเองแทบบ้าที่มัวแต่นั่งมองท้องฟ้าค่อยๆมืดลงทุกทีป่านนี้คุณถึงบ้านแล้ว

บ้านที่ว่างเปล่าคอยคุณอยู่

ผมรู้ว่าคุณทนไม่ได้กับบ้านที่เป็นแบบนั้น

สิ่งแรกที่คุณทำเมื่อกลับถึงบ้านคือกอดผมเสมอ

ผมรู้สึกโกรธตัวเอง

ทำไมผมถึงกลับบ้านเองไม่ได้

ทำไมผมถึงทำตัวโง่ๆจนตกลงมาจากหน้าต่าง

ทำไมผมถึงต้องขาเจ็บ

ทำไมตัวผมต้องเลอะโคลนด้วย

ผมกำลังทำให้คุณรู้สึกแย่

นั่นคือสิ่งที่ผมโกรธตัวเองมากที่สุดนั่นมันแย่ แย่ยิ่งกว่าการที่ผมถูกทิ้งในคืนพายุเข้าข้างถนนวันนั้นเสียอีก