คุณเรียกชื่อผมอีกครั้ง

คุณคงจินตนาการไม่ออกว่าผมชอบฟังคุณเรียกชื่อผมแค่ไหน

ทุกครั้งที่ชื่อของผมหลุดออกมาจากปากของคุณเหมือนกับดอกไม้ฤดูใบไม้ร่วงที่จะผลิจากก้านและร่วงลงบนพื้นอย่างสวยงาม(ถ้าคุณรู้ว่าผมเปรียบเทียบอะไรแบบนี้ คุณจะโมโหผมแน่ๆเพราะคุณคิดว่าดอกไม้ฤดูใบไม้ร่วงน่ารำคาญจะตายนี่นา)

สารแห่งความสุขที่ผมจำชื่อไม่ได้พุ่งพล่านไปทั่วเส้นเลือกของผมตอนที่ผมได้ยินคุณเรียก

ชื่อของผมที่แสนธรรมดากลายเป็นก้อนเนยหอมๆบนกระทะตอนเช้าที่กำลังจะนำมาทาบนขนมปัง

เพราะอะไรมันถึงเป็นก้อนเนยน่ะเหรอ

เพราะว่าคุณชอบขนมปังทาเนยธรรมดาๆนี่มากเลยไงล่ะ

“เพ้อเจ้ออีกแล้ว”

“เปล่าสักหน่อย”